Τι κρίση ειλικρίνειας είναι αυτή που προέκυψε ξαφνικά;

Ο Αλμούνια διαπιστώνει ότι είναι τόσα τα ελλείμματα που δεν μπορεί να δίνονται παροχές, όποιες και αν ήταν οι προεκλογικές δεσμεύσεις της κυβέρνησης. Είναι τόσο χοντρή η παρέμβαση που ανάγκασε ως και τα «ΝΕΑ» να σχολιάζουν πως η κυβέρνηση δεν οφείλει να του δώσει λογαριασμό για την πολιτική που θα ακολουθήσει. Η κυβέρνηση, βέβαια, δε δίνει λογαριασμό, γιατί πολύ απλά συνδιαμορφώνει τις αποφάσεις της ΕΕ. Η δήλωση Αλμούνια είναι απλά χαρακτηριστική του «το 'να χέρι στηρίζει τ' άλλο και τα δυο βαράνε τον εργάτη». Αν δεν ήταν έτσι τα πράγματα ας έβγαινε και ν' αρνιόταν τον Αλμούνια και την Ευρωπαϊκή Ενωση. Να πει, δεν τα εφαρμόζω. Αλλά, πού τέτοιο πράγμα μετά ΚΑΙ τα εύσημα του ΣΕΒ...

Η κυβέρνηση δεν έχει σκοπό να κάνει καμιά παροχή, τρύπες πρέπει να μπαλώσει στα πιο εξαθλιωμένα τμήματα του πληθυσμού, για να μπορεί να δικαιολογήσει το μπαράζ εισπρακτικών μέτρων και τις νέες περικοπές δικαιωμάτων που προαναγγέλλουν το ένα δίπλα στο άλλο τα άρθρα των εφημερίδων της αστικής τάξης.

Η κρίση ειλικρίνειας εκφράστηκε και από την πράσινη υπουργό που δηλώνει καθαρά ότι πράγματι η πράσινη ανάπτυξη είναι μπίζνες. Ισχυρίζεται βέβαια ότι θα κερδίσουν όλοι. Ξέρει πως δεν μπορεί να είναι και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα ολάκερη, αλλά τι να κάνει, έχει να πλασάρει τόσα προϊόντα, ειδικά στον τομέα της ενέργειας και γνωρίζει πως ο καλύτερος, αν όχι ίσως και ο μοναδικός πελάτης των πολυεθνικών θα είναι το κράτος. Πρέπει λοιπόν να πείσει πως θα υπάρξει αμοιβαίο όφελος. Με τη διαφορά ότι το κόστος δε θα το πληρώσει από την τσέπη της αλλά από το δημόσιο ταμείο. Μια διαφήμιση που παρουσιάστηκε σαν ρεπορτάζ χτες στα «ΝΕΑ», για μία «πράσινη πολυκατοικία», αποκαλύπτει πως το κόλπο οδηγεί σε υπερτριπλάσια τιμή ρεύματος με την πράσινη επένδυση. Κι αυτή δεν μπορεί να γίνει από ιδιώτες.

Αλήθεια λέει και η «Cosco». Τα πράγματα στο λιμάνι μένουν ως έχουν. Δηλαδή, της ανήκει το λιμάνι, αλλά για να σπάσει η απεργία δόθηκε στον ΟΛΠ το δικαίωμα να εκδίδει τιμολόγια για 15 μέρες.

Αλήθεια λένε και οι εφοπλιστές. Που ζητάνε 50% μείωση αυτού που χαρακτηρίζουν «εργατικό κόστος», αφού τέτοιους μισθούς τους εξασφαλίζει ήδη η ιταλική σημαία και έχει καταργηθεί ο προστατευτισμός (το περίφημο καμποτάζ). Ασε που έχουν κι έναν επιπλέον λόγο να ανοίγουν τώρα επιτακτικά το μισθολογικό. Ολα όσα έχουν πάρει τα έχουν πάρει στο ξεκίνημα της θητείας μιας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Συνέβη το '81-'82, έγινε ξανά το '94 θα ξαναγίνει τώρα αν δεν βρουν απέναντί τους ένα ναυτεργατικό κίνημα αποφασισμένο να τους αντιμετωπίσει εκεί που πονάνε, στα κέρδη τους. Κι επειδή σ' αυτή τη μάχη κατά παράδοση πέφτουνε κορμιά, καλό είναι να παίρνουν θέση από τώρα καθαρά στο πλευρό των ναυτεργατών οι περίφημες «τοπικές κοινωνίες» που έχουν να χάσουν αν οι εφοπλιστές κατορθώσουν να έχουν ακόμα πιο φτηνά πληρώματα.

Και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, όλος αυτός ο ποταμός αλήθειας κρύβει κάτι, το ένα και κρίσιμο: Τις σχέσεις παραγωγής, το σύστημα της εκμετάλλευσης χωρίς το οποίο όλα αυτά απλά δεν θα υπήρχαν. Η πράσινη ανάπτυξη πλασάρεται όχι γιατί τους έπιασε ο πόνος για το περιβάλλον, αλλά γιατί παρέχει νέα κέρδη, οι ελεύθερες συγκοινωνίες δεν αφορούν τους επιβάτες, αλλά το κέρδος των εφοπλιστών, και η διαπραγμάτευση που δεν είναι διαπραγμάτευση στο λιμάνι, τα κέρδη μιας πολυεθνικής που κερδίζει και μόνο που στο χαρτοφυλάκιό της έχει το κεντρικότερο λιμάνι της μεσογείου.

Κατα τ' άλλα, μένουμε έκθαμβοι με όλη αυτήν την υποκρισία γύρω από τα κάθε είδους ρουσφέτια. Από τα μαζικά ρουσφέτια τύπου «stage», όπου τα κόμματα της αστικής τάξης παίζουν με την ανάγκη χιλιάδων ανθρώπων να έχουν μια δουλειά, ως τα πιο εκλεπτυσμένα ρουσφέτια που δεν είναι απλά ρουσφέτια αλλά καραμπινάτες εξαγορές. Το «πλην ΚΚΕ» περιποιεί τιμή στο Κόμμα κι αναγκάζονται να το αναγνωρίσουν πια όλοι. Μόνο που αυτή η αναγνώριση δεν πρόκειται να γίνει από τους αναγνωρίζοντες και μάχιμη θέση υπέρ του συνόλου της θέσης του ΚΚΕ που δε λέει απλά και έμπρακτα όχι στο ρουσφέτι, αλλά παλεύει για να έχουν όλοι μόνιμη και σταθερή δουλειά. Για να μη ξεφιτιλίζονται τα νέα παιδιά και οι γονείς τους φιλώντας τη κατουρημένη ποδιά πότε του μπλε και πότε του πράσινου δερβέναγα, που κοντά του ...ποτίζεται και ο ροζ. Για να μην είναι το δικαίωμα στην εργασία, ευκαιρία για τζάμπα εργατική δύναμη στην υπηρεσία όποιου καπιταλιστή. Γιατί οι εργάτες δε χρωστάνε τίποτα στους καπιταλιστές, οι καπιταλιστές χρωστάνε τα πάντα στους εργάτες.

Ασχετο: αυτοί οι τύποι εκεί στην «ΑΥΓΗ» μήπως έχουν παραπάρει στα σοβαρά το ρόλο τους για την προστασία του ταμείου της ΕΕ; 'Η είναι κι αυτό μέρος της προγραμματικής αντιπολίτευσης;