Στις 28 και 29 Οκτώβρη διεξήχθηκε στη γερμανική πρωτεύουσα το 2ο Διεθνές Αντιιμπεριαλιστικό Φόρουμ με θέμα «Ιμπεριαλισμός και Αντιιμπεριαλιστικός αγώνας στον 21ο αιώνα». Η διοργάνωση και η διεξαγωγή του υπήρξε επιτυχής και ο χαρακτηρισμός του σαν διεθνούς, τεκμηριώνεται από το γεγονός ότι συμμετείχαν αντιπρόσωποι 13 κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων ή κομμουνιστικών και αντιιμπεριαλιστικών οργανώσεων από τη Δυτική και Ανατολική Ευρώπη, από αραβικές και αφρικανικές χώρες.

Το ΚΚΕ αντιπροσώπευε η σ. Ανεκε Ιωαννάτου, που με την παρέμβασή της σε άπταιστη γερμανική γλώσσα έδωσε την προσωπική της συμβολή, ώστε το περιεχόμενο της ομιλίας της γύρω από τις Θέσεις για τη δημιουργία του ΑΑΔΜ στην Ελλάδα, να εντείνει την προσοχή των Γερμανών και των ξένων αντιπροσώπων που έκδηλα θεωρούν το ΚΚΕ σαν αταλάντευτο μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα, στην πρώτη γραμμή του εθνικού και διεθνούς αντιιμπεριαλιστικού κινήματος και για τη συσπείρωση των κομμουνιστικών, εργατικών και προοδευτικών δυνάμεων στον κόσμο.

Η εκτίμηση αυτή προς το ΚΚΕ διαπιστώθηκε τόσο από τα ζωηρά χειροκροτήματα της παρέμβασης της αντιπροσώπου του ΚΚΕ όσο και από την επίσης ζωηρή επιδοκιμασία του Τέντι - Τζον Φρανκ, διεθνούς γραμματέα και μέλους του ΠΓ του Κομμουνιστικού Κόμματος - Μαρξιστικού - Λενινιστικού (επαναστατικού - KPML (r) της Σουηδίας), που σε ένα σημείο της ομιλίας του υπογράμμισε: «Οι Ελληνες σύντροφοί μας εκπροσωπούν ένα κόμμα με μεγάλη επιρροή στην ελληνική εργατική τάξη... Το KPM (r) θεωρεί σημαντικό να αναπτύξει καλές σχέσεις με τέτοια κόμματα με μεγάλη επιρροή στην εργατική τάξη».

Οι στόχοι της διεθνούς αυτής συνάντησης που είχαν θέσει οι διοργανωτές της - οι διευθύνσεις των δυο γερμανικών μαρξιστικών - λενινιστικών περιοδικών, του «Offensir» και του «RotFuchs» - ήταν συγκεκριμένα δύο:

• Με μια αφειδώλευτη ανάλυση να δημιουργηθεί αντίβαρο στις αυταπάτες ορισμένων τμημάτων της Αριστεράς ότι μέσα στα πλαίσια του ιμπεριαλισμού υπάρχουν «περιθώρια διαμόρφωσης» καταστάσεων για τα «συμφέροντα της ανθρωπότητας» για τις «δυνατότητες κοινοβουλευτικής επιρροής και δυνατότητες λαϊκής κατεύθυνσης». Απ' αυτή την ανάλυση του ιμπεριαλισμού, να εξαχθούν οι αναγκαίες συνέπειες και τα συμπεράσματα, συνέπειες - φυσικά - όχι οπορτουνιστικού αλλά επαναστατικού χαρακτήρα και
• με την ανταλλαγή διεθνούς εμπειρίας να γίνουν σκέψεις για την καλύτερη και αποτελεσματικότερη διεξαγωγή του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα.

Ετσι το Φόρουμ αυτό (θα μπορούσαμε να το πούμε και συνδιάσκεψη) είχε προσδιορίσει σαν αποδεικτικά θέματα της μορφής και των στόχων του ιμπεριαλισμού τα εξής:

• Πρώτον: να καταδείξει την οικονομία, την πολιτική και στρατιωτική στρατηγική του ιμπεριαλισμού σήμερα και την εξαγωγή απ' αυτό της αναγκαίας οργανωτικής μορφής της κομμουνιστικής αντίστασης. Κομματική θεωρία και κομματική οργάνωση.
• Ανάλυση της ιδιαιτερότητας του σοσιαλδημοκρατικού αντεπαναστατικού ρόλου και ανάλυση της «έμμεσης στρατηγικής» του ιμπεριαλισμού, κατά του σοσιαλισμού, πριν και σήμερα.
• Συζήτηση για τις εμπειρίες του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα σε Κολομβία, Κονγκό, Νότια Αφρική και συζήτηση γύρω από την εμπειρία μη ρεβιζιονιστικής πολιτικής στην Ευρώπη με παραδείγματα την Ελλάδα, το Βέλγιο, τη Σουηδία.

Ο αναγνώστης του «Ριζοσπάστη» ελπίζω να έχει κατανόηση ότι σε μια σύντομη δημοσιογραφική ανταπόκριση είναι αδύνατο να μεταδοθεί ολόκληρο το κείμενο της ομιλίας της σ. Ανεκε Ιωαννάτου, αφού άλλωστε πρέπει να γίνει αναφορά σε ενδιαφέρουσες παρεμβάσεις και άλλων αντιπροσώπων.

Γι' αυτό το λόγο θα αναφέρω μόνο μερικά αποσπάσματα από την παρέμβαση σχετικά με τη δομή και τους στόχους του Μετώπου, που άλλωστε - σαν ελληνική πείρα - ενδιαφέρουν και τις διεθνείς αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Υπογράμμισε, λοιπόν, η σ. Ιωαννάτου ανάμεσα στα άλλα:

«Ξεκινώντας από τις δυνατότητες που υπήρχαν σε κάθε τομέα, σε κάθε επάγγελμα, σε κάθε οικονομικό κλάδο, αλλά και ανά κοινότητα, νομό και περιφέρεια, το ΚΚΕ προσπάθησε να καταστήσει σαφή την ανάγκη ενός Μετώπου και να αξιοποιήσει υπαρκτές μορφές οργάνωσης, συλλόγους κλπ., που παλεύουν για πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και που είναι πρόθυμοι να αντιστρατευτούν στη σημερινή τάξη πραγμάτων. Μέσω της ίδρυσης επιτροπών συντονισμού αγώνων, το Κόμμα προσπάθησε να ενεργοποιήσει και να διευρύνει αυτό το είδος κοινωνικών κινημάτων... Στις βασικές κατευθυντήριες γραμμές, το ΚΚΕ δίνει μερικούς στόχους, που είναι αναγνωρίσιμοι και θελημένοι από την πλειοψηφία του λαού και που ανταποκρίνονται σε ανάγκες ζωτικής σημασίας, π.χ. απασχόληση, παιδεία, υγεία, περιβάλλον, πολιτισμός, αλλά και εθνική ανεξαρτησία, εδαφική ακεραιότητα σαν αιτήματα που στρέφονται ενάντια σε κάθε μορφή ιμπεριαλιστικής επέμβασης στην περιφέρεια, κάτι το οποίο έγινε δραματικά επίκαιρο μετά από τον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας.

Μέσα από την επίδραση του ΚΚΕ στις οργανώσεις, στους συλλόγους, στις συντονιστικές επιτροπές κλπ. μπορεί να γίνει η σύνδεση με το στρατηγικό στόχο. Δηλαδή πρώτον μια κυβέρνηση που αντιπροσωπεύει πραγματικά τα συμφέροντα της όλο και μεγαλύτερης πλειοψηφίας του λαού, ιδιαίτερα της εργατικής τάξης και ευρύτερα των εργαζομένων και όχι τα συμφέροντα μιας εκμεταλλευτικής ολιγαρχίας και που επιδιώκει τη διεθνή συνεργασία όλων εκείνων των δυνάμεων στις διάφορες χώρες, οι οποίες αντιστρατεύονται τη σημερινή ιμπεριαλιστική τάξη. Το Κομμουνιστικό Κόμμα παλεύει για να δημιουργήσει τέτοιους πολιτικούς όρους, ώστε να περάσουν στη λαϊκή ιδιοκτησία οι στρατηγικής σημασίας τομείς της οικονομίας, η κοινωνική πολιτική, η άμυνα της χώρας, καθώς και οι πλουτοπαραγωγικές πηγές... Ενα σημαντικό μέρος της λαϊκής συνειδητοποίησης, είναι το ξεσκέπασμα του ρόλου των άλλων πολιτικών κομμάτων και με πιο τρόπο αυτά προπαγανδίζουν την ενσωμάτωση στην καπιταλιστική ολοκλήρωση...».

Στο θέμα αυτό η αντιπρόσωπος του ΚΚΕ υπογράμμισε: «Το ΑΑΔΜ βασίζεται στην κοινωνική σημασία της εργατικής τάξης και των μικροαστικών κομμάτων της πόλης και του χωριού, κυρίως μικροί επιχειρηματίες και φτωχή αγροτιά. Δηλαδή βασίζεται στο κοινό τους συμφέρον να αντιστρατευτούν στο κοινό τους αντίπαλο, το μεγάλο κεφάλαιο και τα καπιταλιστικά μονοπώλια. Συνεπώς, συμπαρατάσσονται ανομοιογενείς από άποψη κοινωνικής θέσης και ιδεολογικοπολιτικής στάσης κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις. Μέχρι τώρα το Μέτωπο πέτυχε κυρίως συσπειρώσεις κοινωνικών δυνάμεων γύρω από τα κάθε φορά φλέγοντα ζητήματα και κυρίως σε περιόδους έξαρσης των προβλημάτων. Αντλεί κυρίως τη δύναμή του από την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, από τις διεργασίες και ανακατατάξεις που αυτή φέρνει στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Αποφασιστική σημασία για την εξέλιξη του μετώπου, θα 'χει η πορεία ενότητας της εργατικής τάξης, η κατάκτηση του ηγετικού ρόλου της στο λαϊκό κίνημα και του κόμματός της, του ΚΚΕ, στο πολιτικό επίπεδο...

Η συγκρότηση του Μετώπου δε γίνεται με προϋπόθεση τη συμφωνία για το σοσιαλισμό. Δεν μπορεί, διότι περιλαμβάνει ανομοιογενείς δυνάμεις, που ναι μεν αντιτίθενται στο μονοπωλιακό κεφάλαιο και στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, αλλά έχουν ένα διαφορετικό επίπεδο συνειδητοποίησης και διαφορετικές απόψεις για το χαρακτήρα της εξουσίας. Ανεξάρτητα από τις διαφορές αυτές, το Μέτωπο οφείλει να θέτει μπροστά στο λαό την ιδέα ότι είναι και αναγκαίο και ρεαλιστικό να επιβληθούν τα συμφέροντα των λαϊκών δυνάμεων στο επίπεδο της εξουσίας».

«Ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας είναι μια μορφή της εθνικής αλλά και της διεθνούς ταξικής πάλης. Βασικό στοιχείο της πάλης του Μετώπου πρέπει να είναι οι διεθνείς πρωτοβουλίες για συνεργασία σε περιφερειακό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο με τις άλλες αντιιμπεριαλιστικές, αντιμονοπωλιακές δυνάμεις, αλλά και με κοινωνικά κινήματα παντού, που αμφισβητούν την πολιτική των ιμπεριαλιστικών ενώσεων.

Είναι σαφής η ανάγκη συγκρότησης ενός διεθνούς αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, που να στηρίζεται από τα λαϊκά κινήματα σε εθνικό επίπεδο. Το κίνημα αυτό πρέπει να αξιοποιεί τις αντιθέσεις του διεθνούς ιμπεριαλισμού και να αναδείχνει τους αδύνατους κρίκους του...» (ζωηρά χειροκροτήματα).

Στο διήμερο της συνδιάσκεψης έγιναν αρκετές άλλες ενδιαφέρουσες παρεμβάσεις από κομματικά, συνδικαλιστικά και εργατικά στελέχη και επιστήμονες κύρους. Σαν πρώτη αυτού του επιπέδου θα ήθελα να εξάρω την ομιλία του Ινδού Χαρπάλ Μπραρ, ενός περισπούδαστου νομομαθούς με βαθιές οικονομολογικές γνώσεις, εκδότη του «Lalkar», οργάνου του Ινδικού Εργατικού Συνδέσμου της Αγγλίας, καθηγητή Δικαίου ως το καλοκαίρι του 1996 στο πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου. Παραιτήθηκε από τη θέση αυτή για να αφοσιωθεί αποκλειστικά στην πολιτική και συγγραφική - δημοσιογραφική εργασία. Εχει συγγράψει, μεταξύ άλλων, τρία επιστημονικά τεκμηριωμένα βιβλία με τίτλους (μεταφρασμένους σε ελληνικά): «Περεστρόικα - η πλήρης κατάπτωση του ρεβιζιονισμού», «Σοσιαλδημοκρατία - ο νέος εχθρός» και «Τροτσκισμός ή Λενινισμός;». Το πρόσφατο βιβλίο του, έδωσε παραστατικά την εικόνα του «παρασιτικού καπιταλισμού που πεθαίνει και της αναπόφευκτης νίκης των εργαζομένων, με την προειδοποίηση όμως ότι: «Η νίκη αυτή δε θα 'ρθει από μόνη της. Πρέπει να προετοιμαστεί και να κερδηθεί. Αυτό είναι το καθήκον μπροστά στο οποίο βρίσκονται οι μαρξιστές - λενινιστές». Ζωηρά τα χειροκροτήματα και χωρίς εξαίρεση η επιδοκιμασία από τους πολυπληθείς ακροατές. Αυτή την ομόθυμη αναγνώριση της ποιότητας της εισήγησης του Ινδού επιστήμονα και πολιτικού εξέφρασε στη συνέχεια ο Γερμανός μαρξιστής ιστορικός και θεωρητικός Κουρτ Γκοσβάιλερ, προσθέτοντας όμως πως για την προετοιμασία και τη νίκη απαιτείται η ύπαρξη και δράση ενός κόμματος νέου τύπου (λενινιστικού) και ότι ακριβώς η έλλειψη ενός τέτοιου κόμματος υπήρξε βασικός λόγος για την αποτυχία της επανάστασης του Νοέμβρη του 1918 στη Γερμανία, παρά τις ευνοϊκές, επαναστατικές συνθήκες εκείνου του καιρού.

Αρκετά ενδιαφέρουσες και τεκμηριωμένες υπήρξαν οι παρεμβάσεις Γερμανών ομιλητών (π.χ. του Μιχαέλ Οπερσκάλσκι, του γνωστού θεωρητικού Ούρλιχ Χουάρ, του γνωστού δημοσιογράφου και συνδιευθυντή του περιοδικού «Ρότφουξ» Κλάους Στάινκερ, όπως και (πρώην) κρατικών στελεχών της ΓΛΔ. Οι ομιλίες τους αναφέρθηκαν πειστικά στην αντεπαναστατική υπόσκαψη με άμεσο ή έμμεσο τρόπο των θεμελίων των σοσιαλιστικών κρατών από τον ιμπεριαλισμό (Οπερσκάλσκι), στη θεωρητική και κομματική συνέχιση της θεωρίας και του έργου του Λένιν από το Στάλιν και στην παραβίαση των μαρξιστικών - λενινιστικών αρχών στην ΕΣΣΔ (από το 20ο συνέδριο και στη συνέχεια) όπως και στη ΓΛΔ και άλλες σοσιαλιστικές χώρες (εισηγητής Χουάρ) και στο ρόλο της γερμανικής και πορτογαλικής σοσιαλδημοκρατίας στην υπηρεσία του ιμπεριαλισμού για την ανατροπή της Επανάστασης των Γαρυφάλλων (Πορτογαλία - Εισηγητής Κλ. Στάινκερ).

Ο αντιπρόσωπος του Κόμματος Εργασίας του Βελγίου μίλησε για τους αντιιμπεριαλιστικούς, αντιμονοπωλιακούς αγώνες των Βέλγων κομμουνιστών και εργαζομένων και τη διεθνιστική υποστήριξη του αγώνα του λαού της πρώην βελγικής αποικίας του Κονγκό, και για τις τεράστιες δυσκολίες στο δημοκρατικό έργο της κυβέρνησης Καμπίλα από τους ιμπεριαλιστές, ιδιαίτερα των ΗΠΑ, μίλησε ο Κονγκολέζος αντιπρόσωπος. Αναφέρθηκε διεξοδικά στη «συμφωνία της Λουσάκας» (Γενάρης 1999) για την άμεση αποχώρηση όλων των (γειτονικών) στρατών επέμβασης, αλλά ότι με υποστήριξη των ΗΠΑ η συμφωνία παραβιάζεται, το Κονγκό ουσιαστικά διαμελίζεται σε κρατίδια - προτεκτοράτα και αμφισβητείται η νομιμότητα της κυβέρνησης Καμπίλα.

Οι αντιπρόσωποι των Τσέχων και Πολωνών κομμουνιστών αναφέρθηκαν στις προσπάθειες συσπείρωσης και πάλης των μαρξιστικών - λενινιστικών δυνάμεων των χωρών τους, ενώ οι Γάλλοι και ο Ιταλός αντιπρόσωπος έδωσαν μια παραστατική εικόνα της κατάρρευσης των άλλοτε ισχυρών κομμάτων στις δύο χώρες και για τις επίμονες προσπάθειες για ανασυγκρότηση σε μαρξιστική - λενινιστική βάση.

Κάνοντας τον απολογισμό του 2ημέρου ο Κλάους Στάινκερ δήλωσε: «Κάναμε ένα άλλο βήμα στο ξεκαθάρισμα των μετώπων και στην ανάγκη συνεργασίας των κομμουνιστικών δυνάμεων».