Τα συρματοπλέγματα είναι βέβαιο πως δε θα σπάσουν ούτε με ευχές, ούτε με πλαστικές σακούλες φιλανθρωπίας, που μέσα τους δεν μπορούν να χωρέσουν ούτε καν τον οίκτο.

Την καταδίκη πάνω στο αναπηρικό καροτσάκι είναι βέβαιο πως θα την πάρει μαζί του, όπως μαζί του θα πάρει κι όλες τις φωτεινές εικόνες που υπήρχαν στην απέναντι όχθη: Ακριβώς πίσω απ' τα συρματοπλέγματα.

Για τις δικές του εικόνες δε μιλά, είναι άλλοι, βλέπετε, αυτοί που γνωρίζουν τις λέξεις, που μιλούν και εύχονται, «του χρόνου να 'ναι όλοι ευτυχισμένοι», είναι άλλοι αυτοί, που ξέρουν να βάζουν το άρθρο δίπλα στο ουσιαστικό. Το ουσιαστικό γι' αυτόν είναι το κρύο που περονιάζει, το στομάχι που διαμαρτύρεται, τα μάτια που δεν αντέχουν άλλα δάκρυα. Και, δυστυχώς, η γνώση πως και του χρόνου τα συρματοπλέγματα θα 'ναι ακόμα δίπλα του...