Στους εργαζόμενους του εργοστασίου της Ελληνικής Βιομηχανίας Οπλων (ΕΒΟ), στη Μάνδρα Αττικής, μίλησε, χτες το πρωί, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Η Αλέκα Παπαρήγα περιόδευσε στους χώρους του εργοστασίου, ενώ νωρίτερα συναντήθηκε με το Σωματείο Εργαζομένων και τη Διοίκηση.

Ενημερώθηκε για τη λειτουργία της επιχείρησης και τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει, λόγω της πολιτικής που εφαρμόζεται από τις κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, στο χώρο των Ελληνικών Αμυντικών Συστημάτων (ΕΑΣ).

Χαρακτηριστικό είναι ότι στην ΕΒΟ Μάνδρας δουλεύουν περίπου 140 μόνιμοι εργαζόμενοι και πάνω από 50 συμβασιούχοι, ανάμεσά τους και ενοικιαζόμενοι. Συνολικά, στα ΕΑΣ οι εργαζόμενοι σήμερα φτάνουν μόλις τους 1.980 από 8.500 που ήταν παλιότερα. Την εικόνα απαξίωσης είδε από κοντά η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, περιοδεύοντας στις εγκαταστάσεις του εργοστασίου, όπου ήταν φανερή η μειωμένη δραστηριότητα της επιχείρησης. Ενδεικτική η εικόνα τριών εργαζομένων που δούλευαν μαζί: Ο ένας ήταν μόνιμος, ο δεύτερος ενοικιαζόμενος και ο τρίτος μαθητευόμενος του ΟΑΕΔ!

Μιλώντας στους εργαζόμενους, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωσε, μεταξύ άλλων, και τα εξής:

«Οσο υπάρχει η αιτία του ιμπεριαλιστικού πολέμου, όσο υπάρχουν οι παράγοντες που οξύνουν τον πόλεμο, όσο υπάρχουν εθνικά σύνορα και όσο υπάρχει αυτό που λέμε η εθνοκρατική οργάνωση - και δεν ξέρουμε πόσο θα υπάρχει, αλλά υπάρχει - τότε για μας ως ΚΚΕ δεν καταργούνται ούτε τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, ούτε η ανάγκη της οργάνωσης της άμυνας της χώρας, ούτε η ανάγκη εθνικής αμυντικής βιομηχανίας... Αυτό που λέγεται ότι η παγκοσμιοποίηση και η ΕΕ κατάργησε τα σύνορα, αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα. Κατάργησε μόνο τα σύνορα για την κίνηση του κεφαλαίου. Ολα τα άλλα σύνορα και τείχη σε βάρος των εργαζομένων και τα τείχη των συμφερόντων ανάμεσα στα κράτη δεν έχουν καταργηθεί. Ισα - ίσα, έχουν γίνει πιο ισχυρά και πιο ψηλά...

Η Ελλάδα, η οποία είναι μια χώρα που βρίσκεται στο επίκεντρο ιμπεριαλιστικών διενέξεων και τοπικών εστιών πολέμων, που έχει μια δύσκολη μορφολογία εδάφους, πρέπει να διαθέτει 100% ελληνική κρατική αμυντική βιομηχανία. Και, όσο είναι δυνατόν, το μεγαλύτερο μέρος εξαρτημάτων ή και οπλικών συστημάτων να κατασκευάζεται εδώ στην Ελλάδα, για να μειωθεί η εξάρτηση από τις ιμπεριαλιστικές χώρες και απ' τα δικά τους οπλικά συστήματα, όσο γίνεται.

Κάνουμε έναν μεγάλο διαχωρισμό ανάμεσα στην αμυντική βιομηχανία και στις επιθετικές πολεμικές εξοπλιστικές δαπάνες. Τα εξοπλιστικά προγράμματα στην Ελλάδα αυξάνονται, όσο, αντίστοιχα, μειώνεται η ικανότητα της άμυνας και η κρατική αμυντική βιομηχανία. Το μεγαλύτερο μέρος των εξοπλιστικών προγραμμάτων, που δεν ταιριάζει στη μορφολογία του εδάφους, υπηρετεί επιθετικές ΝΑΤΟικές. Και εμείς κάνουμε αυτό το διαχωρισμό. Ακόμα και αύξηση των αναγκών για την άμυνα της χώρας, αλλά κατάργηση των επιθετικών εξοπλιστικών προγραμμάτων, άρα και των αγορών, άρα και της εξάρτησης από ιμπεριαλιστικές χώρες και από το ΝΑΤΟ...

Στην Ελλάδα υπάρχει δυνατότητα, τεχνογνωσία, έμπειρο εργατικό δυναμικό, αλλά και αμυντικές ανάγκες - σε αντίθεση με την πολιτική της ΕΕ και του ΝΑΤΟ - ώστε να υπάρχει σύγχρονη δημόσια αμυντική βιομηχανία, που να διευρύνει όλο και πιο πολύ τις δραστηριότητες μέσα στην Ελλάδα. Είναι βαριά βιομηχανία, η οποία φαίνεται ότι μπορεί να αποτελέσει και μοχλό για τον εκσυγχρονισμό και την ενίσχυση και της ειρηνικής, να το πω, βιομηχανίας και σε άλλα προϊόντα. Επομένως, είμαστε αντίθετοι, ακόμα και στις σημερινές συνθήκες που είναι το σύστημα που δεν μας αρέσει, να δίνεται πράσινο φως ιδιωτικά μονοπώλια (Μυτιληναίος κ.ά.) να μπαίνουν στο εναπομείναν κομμάτι της αμυντικής βιομηχανίας και επωφελούνται με συμπράξεις.

Είμαστε αντίθετοι και ψηφίσαμε κατά - κάτι που δεν έγινε με τα άλλα κόμματα - στο Ευρωκοινοβούλιο και σε όποια όργανα υπάρχουν για τη διαμόρφωσης ενιαίας ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας (την είπαν αμυντική, αλλά δεν είναι καθαρά αμυντική). Είμαστε αντίθετοι, η σημερινή ελληνική κυβέρνηση (το ίδιο έκανε και η προηγούμενη και δεν το λέμε για να πούμε 50 - 50 στην ευθύνη, έτσι είναι) στις διάφορες δοσοληψίες που έχουνε με άλλες κυβερνήσεις (όπως, για παράδειγμα, Ρωσία για τους αγωγούς κτλ.) να ανοίγουν το δρόμο για τους ιδιώτες, να αναλαμβάνουν παραγγελίες που έχουν σχέση με οπλικά συστήματα.

Οι ιδιώτες καταρχήν διαπραγματεύονται για τον εαυτό τους. Οι ιδιώτες θα έχουν εργολαβίες, θα έχουν ενοικιαζόμενους εργάτες.

Επομένως, εμείς θεωρούμε ότι έστω και στις σημερινές συνθήκες του συστήματος που πολεμάμε - παρεμβαίνουμε και σε αυτές τις συνθήκες για το μικρότερο κακό - οι συμφωνίες πρέπει να είναι διακρατικές και να υπάρχει κρατικός τομέας, που να παίρνει τις παραγγελίες, για να μην απειλείται και από τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στους ιδιώτες.

Δεν είναι της μοίρας να δουλεύετε 136 άτομα εδώ και να έχετε ενοικιαζόμενους, δεν είναι της μοίρας, για παράδειγμα στην ΠΥΡΚΑΛ, στον Υμηττό, να έχει γίνει "πάρκινγκ εργαζομένων" μέχρι να πάρουν σύνταξη. Οπως δε θα θέλουμε να μετατραπεί ο χώρος αυτός σε "πάρκινγκ ηλικιωμένων" μέχρι να πάρουν τη σύνταξη.

Κρατάμε και τα μπόσικα για να μη γίνουν και τα χειρότερα, αλλά αυτό δε φτάνει. Και πια ισχύει αυτό που λέμε: Πες μου με ποιον είσαι, για να σου πω ποιον υπερασπίζεσαι. Εάν υπερασπίζεσαι ως μονόδρομο την ΕΕ, ακόμα και εάν κάνεις μια προσπάθεια για τους εργαζόμενους ενός χώρου, για να μη χάσεις χρόνο ή γιατί είσαι υπό πίεση, τελικά, όταν έχεις μια κύρια επιλογή δεν μπορείς να διασώσεις και τα δευτερεύοντα.

Προεκλογικά εμείς καταγγείλαμε ότι δεν έγινε καμία ουσιαστική συζήτηση για το περιεχόμενο των ευρωεκλογών, για το πραγματικό διακύβευμα των ευρωεκλογών που αφορά τους εργαζόμενους και την αμυντική βιομηχανία. Εγινε συζήτηση για σκάνδαλα, σοβαρά βεβαίως, δε λέμε ότι δεν υπάρχουν. Εγινε όλη αυτή η συζήτηση για τα σκάνδαλα που βολεύει τα κόμματα εξουσίας και βολεύει και όποιο κόμμα δε θέλει να πει ή απειθαρχία και ανυπακοή ή πλήρης ενσωμάτωση, μοιρολατρία και ήττα. Εμείς δε φοβηθήκαμε καμία συζήτηση σε κανένα θέμα, παρά το γεγονός ότι είμαστε το μοναδικό κόμμα που έχουμε μιαν άλλη πολιτική.

Εμείς ξέρουμε ότι αυτή η άλλη πολιτική που έχουμε, είναι μια πολιτική που έχει και πολλούς οπαδούς στην Ελλάδα, ανεξάρτητα εάν είναι όλοι διατεθειμένοι και πρακτικά στο δρόμο της ρήξης, αλλά το σκέφτονται. Μπροστά στην κάλπη μπορείς στοιχειωδώς να πεις το εξής πράγμα: Δε φοβάμαι τίποτα, θα πω τη θέση μου. Εμείς τη λέμε και είμαστε βέβαιοι ότι και αυτοί που δε συμφωνούν θα τη δούνε με μια κατανόηση. Θα καταλάβουν από ποια αφετηρία το λέμε, από φιλεργατική αφετηρία.

Πάντως, θα σας το πω καθαρά: Εμείς όταν λέμε δεν πάει άλλο, λέμε δεν πάει άλλο να πειθαρχούμε και να προσαρμοζόμαστε στη φωνή των μονοπωλίων. Πάει και τελείωσε. Τώρα, πότε θα έρθει η τελική ρήξη, πότε θα έρθει η ουσιαστική ρήξη, πώς θα οργανώσουμε την άμυνα, την αντεπίθεση, τη διεκδίκηση - έστω κάποιων άμεσων ζητημάτων, για να μην τα χάσουμε - αυτά όλα τα συζητάμε. Εάν δεν έχεις, όμως, μια γραμμή καθαρά φιλεργατική και αρχίζεις και λες ότι μας βοηθάει η ΕΕ, τι θα κάναμε χωρίς αυτήν (τι θα κάναμε, δηλαδή, χωρίς βαρβάρους), τότε δε μπορείς να τα καταφέρεις ούτε στην άμυνα, ούτε στη διεκδίκηση κάποιων έστω και μισομέτρων, ούτε, πολύ περισσότερο, μπορείς να μιλάς για ένα ουσιαστικό αύριο.

Τέλος, όταν απειλούνται τα εργατικά δικαιώματα, όταν απειλείται η αμυντική ικανότητα της χώρας, τότε απειλούνται όλα, και οι συντάξεις, και η Παιδεία, και η Υγεία, και η Κοινωνική Ασφάλιση. Το ένα φέρνει το άλλο και δεν πρέπει να τα αποσυνδέουμε στο μυαλό μας. Οταν με τα όπλα ή προσπαθούν να ανοίξουν δρόμο για τα κεφάλαια ή προσπαθούν να αφαιρέσουν σε εθνικό επίπεδο την ικανότητα μιας χώρας να αμύνεται, τότε γιατί θα σεβαστούν τα συστήματα συνταξιοδότησης, γιατί θα σεβαστούν το παιδί του εργάτη να μπορεί να φτάνει μέχρι το πανεπιστήμιο, χωρίς να πληρώνει ο γονιός; Τότε όλα τα άλλα είναι επακόλουθα.

Δε θα το μετανιώσετε όσοι για πρώτη φορά αποφασίσετε να δοκιμάσετε στην κάλπη με το ΚΚΕ. Στις 8 του μήνα, δε θα είναι γεμάτο το πιάτο σας, ούτε θα έχει διασφαλιστεί ότι θα λυθούν τα προβλήματά σας. Υπάρχει, όμως, ελπίδα ότι ο αγώνας θα αποκτήσει πιο ουσιαστική πίεση, μεγαλύτερη δυνατή αποτελεσματικότητα και θα έχουμε ανοιχτή μια πόρτα και ένα παράθυρο για ριζικές λύσεις στην πορεία.

Τα εκλογικά αποτελέσματα μετράνε, μετράνε και ψυχολογικά για το λαό, μετράνε, όμως, και για τον αντίπαλο. Οταν γίνονται οι διαφοροποιήσεις, απλώς γίνεται μια μετάγγιση ψήφων απ' το ένα κόμμα στο άλλο ή πάει η ψήφος σε ανώδυνα κανάλια, τότε ξέρουν πολύ καλά ότι μπορούν να ανακτήσουν το όποιο χαμένο έδαφος έχουν τα κόμματα του δικομματισμού.

Η ουσιαστική ήττα τους, όσο γίνεται περισσότερο, και η ενίσχυση του πιο ορκισμένου αντίπαλου, και της ΕΕ, και των κομμάτων εξουσίας, είναι οπωσδήποτε ένα ταρακούνημα. Και πρέπει να βοηθήσετε και εσείς να τους αιφνιδιάσουμε. Εκεί που δεν το περιμένουν, εκεί που νομίζουν ότι είναι ένας απλός περίπατος, εκεί να χάσουν εργατικές ψήφους και να μην υπάρξει αποχή της εργατιάς από την κάλπη. Συμμετοχή με το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ. Εσείς μπορείτε να μας δεσμεύσετε».