Η εκπαιδευτική πολιτική της ΕΕ σημαίνει για το λαό και τη νεολαία αμορφωσιά και υποταγή. Αυτό προκύπτει από ολόκληρο το νομοθετικό οπλοστάσιο της ΕΕ, μεγάλο μέρος του οποίου έχει ήδη ενσωματωθεί στη νομοθεσία της χώρας μας, από τις κυβερνήσεις της ΝΔ και παλιότερα του ΠΑΣΟΚ. Ενα από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα της αμορφωσιάς που θέλουν να επιβάλουν είναι και τα νέα σχολικά βιβλία. Τα βιβλία αυτά συγχρηματοδοτήθηκαν από ευρωπαϊκά κονδύλια και απηχούν πλήρως το πνεύμα της ΕΕ που θέλει τους μαθητές να αποκομίζουν από το σχολείο 8 συγκεκριμένες «δεξιότητες», αντί να μορφώνονται ολοκληρωμένα. Παράλληλα, στα ίδια αυτά βιβλία αποθεώνεται η ΕΕ σε κάθε ευκαιρία, από την ιστορία και τη γλώσσα μέχρι τα μαθηματικά και τα θρησκευτικά...

Σε όλα τα επίσημα κείμενα της ΕΕ που αναφέρονται στην εκπαίδευση και στο τι αυτή πρέπει να προσφέρει, καταγράφονται οι περίφημες 8 δεξιότητες. Αυτές είναι: Γνώση της μητρικής γλώσσας, Γνώση ξένων γλωσσών, Βασικές ικανότητες στα μαθηματικά και στις φυσικές επιστήμες, Ψηφιακή ικανότητα, Ικανότητα του «μαθαίνω πώς να μαθαίνω», Κοινωνική ικανότητα και ικανότητα άσκησης της ιδιότητας του πολίτη, Ανάληψη πρωτοβουλίας και επιχειρηματικότητα, Πολιτισμική ευαισθησία και έκφραση.

Ας θυμηθούμε τώρα μερικά χαρακτηριστικά στοιχεία των νέων βιβλίων του Δημοτικού, που ικανοποιούν το στόχο εκμάθησης των παραπάνω δεξιοτήτων, κάνοντας παράλληλα τα μυαλά των παιδιών ...κιμά. Η μητρική γλώσσα παύει να σημαίνει λόγος, σκέψη και τείνει να σημαίνει επικοινωνία. Ετσι, αντί να διδάσκεται μέσα από λογοτεχνικά κείμενα, όλο και περισσότερο εισάγονται στα βιβλία: Συνταγές μαγειρικής, βιογραφικά σημειώματα, προσκλήσεις σε πάρτι, μικρές αγγελίες, τηλεφωνικοί κατάλογοι, οδηγίες χρήσης ηλεκτρικών συσκευών, ιστοσελίδες του διαδικτύου κ.ά. Αντίστοιχα στα μαθηματικά, τα βιβλία φροντίζουν να μαθαίνουν στους μαθητές πώς να χρησιμοποιούν το κομπιουτεράκι τσέπης, οι ξένες γλώσσες διδάσκονται στείρα όπως και στα φροντιστήρια σα να απευθύνονται σε υποψήφιους τουρίστες κ.ο.κ. Στην ίδια λογική, η ιστορία υπηρετεί τη δεξιότητα του «μαθαίνω πώς να μαθαίνω» και τα βιβλία χωρίς να έχουν καμιά αναφορά στην κοινωνική εξέλιξη και την πάλη των τάξεων ως κινητήρια δύναμή της, είναι γεμάτα με απίθανες πηγές, από διαφημίσεις παλιότερων εποχών και προγράμματα θεάτρων, μέχρι τυχαίες μαρτυρίες για το πώς πλένονταν π.χ. ο κόσμος στην τάδε χώρα την τάδε εποχή... Από αυτά υποτίθεται ότι οι μαθητές (του Δημοτικού!) πρέπει να μάθουν να οικοδομούν μόνοι τους την ιστορική γνώση! Κι όλα αυτά ως λογική δεν τα υπερασπίζεται μόνο η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αλλά και ο ΣΥΝ (ας θυμηθούμε πώς υπερασπίστηκε με πάθος το βιβλίο ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού, πριν αυτό αποσυρθεί).

Οσο για τις κοινωνικές ικανότητες, τα βιβλία είναι παραπάνω από ξεκάθαρα: Οι επαναστάσεις είναι κακό πράγμα, οι φτωχοί καταπιέζουν τους πλούσιους, οι επιχειρήσεις είναι η «ψυχή» της κοινωνίας και τα συμφέροντά τους είναι συμφέροντα ολωνών, ο πολίτης πρέπει να έχει τη δυνατότητα να προσαρμόζεται σε διάφορα περιβάλλοντα (εργασιακά, εθνικά κλπ. ανάλογα πάντα με τις ανάγκες του κεφαλαίου), πρέπει να είναι έτοιμος για διά βίου μάθηση, για ημιαπασχόληση κ.ο.κ.