Η συγχρονισμένη εκδήλωση της οικονομικής κρίσης οδηγεί σε όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, ενώ οι δυνάμεις του κεφαλαίου επιδιώκουν την έξοδο από αυτήν, μέσα από την κλιμάκωση της επίθεσης σε βάρος των εργαζομένων και την περαιτέρω υπονόμευση του βιοτικού τους επιπέδου, επεσήμανε στην παρέμβασή του ο Μ. Παπαδόπουλος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ.

Ο ομιλητής υπενθύμισε τις εκτιμήσεις του 18ου Συνεδρίου για σταδιακή προσέγγιση της Γερμανίας, της Ιταλίας και γενικότερα της ΕΕ με τη Ρωσία, χώρα, η οποία αποτελεί τον βασικό προμηθευτή ενέργειας και τον τρίτο μεγαλύτερο εμπορικό εταίρο της ΕΕ. Μια σειρά γεγονότα (συμφωνία Siemens με τη ρωσική Rosatom για την κατασκευή πυρηνικών σταθμών, συμφωνία του ομίλου ΕΟΝ με το ρωσικό όμιλο Gazprom, η στήριξη της γερμανικής κυβέρνησης στα σχέδια κατασκευής του αγωγού φυσικού αερίου Nord Stream - South Stream) επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις αυτές. Παράλληλα, διαφοροποιήσεις, αντιφάσεις και προσεγγίσεις εκδηλώνονται και στο γαλλογερμανικό άξονα, με βάση τα ξεχωριστά συμφέροντα των δύο κρατών, ιδιαίτερα στον ενεργειακό τομέα. Η εκδήλωση της κρίσης και οι συζητήσεις για τη διαχείρισή της σε διεθνές επίπεδο στη Σύνοδο των G 20 ανέδειξαν επίσης διαφορετικές προτεραιότητες μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ, με το γαλλογερμανικό άξονα να διαφωνεί στη χορήγηση ενός νέου πακέτου κρατικής στήριξης του χρηματοπιστωτικού τομέα και της βιομηχανικής παραγωγής, υπό το φόβο της διόγκωσης του δημοσίου χρέους και της υπονόμευσης της ισχύος του ευρώ.

Η εκδήλωση κοινής στρατηγικής αντίληψης και ομοφωνίας από τις δυνάμεις του κεφαλαίου εμφανίζεται στις πολιτικές μεταφοράς των συνεπειών της κρίσης, στα λαϊκά στρώματα. Το Ευρωπαϊκό Σχέδιο για την Ανάκαμψη της Οικονομίας, αφενός έχει αντιλαϊκό χαρακτήρα, αφετέρου είναι αντιφατικό ως προς το αποτέλεσμα. Μάταια η αστική τάξη αναζητά διαχειριστική λύση που να μπορεί να υπερβεί τις εγγενείς αντιφάσεις της καπιταλιστικής παραγωγής, όπου το κεφάλαιο είναι κίνητρο και σκοπός της. Ο,τι εμφανίζεται σαν φάρμακο για το ένα πρόβλημα μετατρέπεται σε δηλητήριο για τα άλλα υπαρκτά προβλήματα.

Καθώς τα προβλήματα του ευρωενωσιακού ιμπεριαλισμού αυξάνουν, μεγαλώνουν αντικειμενικά και οι δυνατότητες αντεπίθεσης του λαϊκού κινήματος. Καθοριστικό στοιχείο για τη διασφάλιση της συνέχειας και προοπτικής σε αυτήν την προσπάθεια είναι η στάση του κινήματος απέναντι στην ΕΕ των μονοπωλίων και του πολέμου. Στον αντίποδα του ευρωμονόδρομου βρίσκεται το όραμα της Ευρώπης του σοσιαλισμού που προϋποθέτει σύγκρουση και ανατροπή στο επίπεδο της εξουσίας σε κάθε κράτος της Ευρώπης ξεχωριστά.