Το φορολογικό νομοσχέδιο - σκούπα καταψήφισε χθες το ΚΚΕ στην Ολομέλεια της Βουλής, τονίζοντας ότι αποτελεί συνέχεια των πολιτικών αφαίμαξης του λαϊκού εισοδήματος, με πρόσχημα την οικονομική κρίση. Υπέρ του νομοθετήματος τάχθηκαν μόνο οι κυβερνητικοί βουλευτές.

Για ένα νομοσχέδιο, το οποίο όχι απλά ενσωματώνει 4 οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά εφαρμόζει την πολιτική της που είναι η μεταφορά των βαρών της καπιταλιστικής κρίσης στην πλάτη των εργαζομένων μέσω και της φορολογικής πολιτικής, έκανε λόγο ο βουλευτής του ΚΚΕ Νικος Γκατζής. Σχολιάζοντας τις ρυθμίσεις που αφορούν τις επιχειρηματικές δραστηριότητες της Εκκλησίας, τόνισε την αντίθεση του ΚΚΕ στη δημιουργία Ανώνυμης Εταιρείας, η οποία «απαλλάσσεται από φόρους», μιλώντας για «τροπολογία σε βάρος του κρατικού προϋπολογισμού» και σημειώνοντας ότι «είμαστε ενάντια σε κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα της Εκκλησίας και ζητάμε φορολόγηση όλων αυτών των δραστηριοτήτων». Οπως είπε, η κυβέρνηση δεν έχει δικαίωμα να «διαθέτει τα χρήματα του ελληνικού λαού στις επιχειρηματικές δραστηριότητες της Εκκλησίας».

Επίσης κατήγγειλε άρθρο του νομοσχεδίου, σύμφωνα με το οποίο δεν φορολογούνται μετοχές πλοιοκτητριών εταιρειών, μιλώντας για «χαριστική πράξη στο εφοπλιστικό κεφάλαιο». Οσον αφορά τις διοικητικές μεταρρυθμίσεις στις υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών, επισήμανε ότι «το θέμα δεν είναι ο τρόπος είσπραξης των χρεών, αλλά το ότι δεν υπάρχει η πολιτική βούληση για να πιάσετε τους μεγαλοκαρχαρίες». Ο Νίκος Γκατζής αναφέρθηκε και στα μέτρα μείωσης φορολογίας στα αυτοκίνητα, κάνοντας λόγο για ενίσχυση των επιχειρηματιών και ζητώντας την κατάργηση της φορολόγησης των μικρών αυτοκινήτων. Τέλος, κατήγγειλε την ενίσχυση των ΜΑΤ με ειδικό επίδομα, όταν δεν δίνονται αυξήσεις στο υπόλοιπο προσωπικό της ΕΛ.ΑΣ.

Από την πλευρά της ΝΔ, ο εισηγητής της Θ. Καράογλου υποστήριξε ότι το νομοσχέδιο «είναι χρήσιμο και αποδεικνύει την πολιτική βούληση της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει προβλήματα φορέων και πολιτών ενόψει της κρίσης». Ο εισηγητής του ΠΑΣΟΚ Ε. Κουτμερίδης έκανε λόγο για «άγονη νομοθετική πρακτική που αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει σχέδιο και πρόγραμμα κυβερνητικής πολιτικής».