Στη σημερινή δομή εποπτείας του χρηματοπιστωτικού συστήματος, δηλαδή στις ισχύουσες και επεξεργασμένες κρατικομονοπωλιακές ρυθμίσεις, παραμένουν οι κεντρικές τράπεζες της ΕΕ, διεκδικώντας για λογαριασμό τους τον αποφασιστικό λόγο στα ζητήματα διαχείρισης που τους έχουν ανατεθεί από το «Μάαστριχτ».

Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας Γ. Προβόπουλος, σε χτεσινή εκδήλωση που έγινε στη Λευκωσία, υποστήριξε πως «ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσεων η ανεξαρτησία της κεντρικής τράπεζας αποδεικνύεται πολύτιμη», για να προσθέσει πως σε τέτοιες περιόδους δε θα ήταν δύσκολο να «παρασυρθούν οι αρμόδιοι φορείς στην υιοθέτηση δημοφιλών, αλλά κοντόφθαλμων πολιτικών». Υπενθύμισε, ακόμη, πως η Συνθήκη του Μάαστριχτ είναι το αποφασιστικό εργαλείο για την εφαρμοζόμενη πολιτική, σημειώνοντας πως «δεν είναι τυχαίο ότι η Συνθήκη του Μάαστριχτ προβλέπει σαφή κατανομή αρμοδιοτήτων στην άσκηση των μακροοικονομικών πολιτικών»... Με βάση το συγκεκριμένο καταμερισμό, σημείωσε ότι η «δημοσιονομική και διαρθρωτική πολιτική ασκούνται από τις κατά χώρα κυβερνήσεις με τις διαδικασίες που προβλέπουν το Σύμφωνο Σταθερότητας και η Στρατηγική της Λισαβόνας».

Και από τα λεγόμενα των τραπεζιτών και διαχειριστών του συστήματος προβάλλει το γεγονός ότι η ΕΕ και οι μηχανισμοί της δεν αλλάζουν, παρά τις όποιες κορόνες από τους διάφορους καιροσκόπους. Αντίθετα, από τη σκοπιά των λαϊκών στρωμάτων η πολιτική της ΕΕ μόνο χειρότερη μπορεί να γίνει. Στόχος των κεντρικών τραπεζών είναι οι βελτιώσεις στον τρόπο εποπτείας των τραπεζών, έτσι ώστε να «διασφαλιστεί ότι στο μέλλον θα ελαχιστοποιηθεί η πιθανότητα μεγάλης χρηματοπιστωτικής διαταραχής». Είναι απόλυτα βέβαιο ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί. Αλλωστε, οι κρίσεις είναι σύμφυτες με το καπιταλιστικό σύστημα και τη γενικότερη λειτουργία του.

• Με βάση και τα παραπάνω, με πράξη του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, καθορίζεται το «πλαίσιο ελέγχου της επάρκειας ρευστότητας των τραπεζών». Πρόκειται για ρυθμίσεις, διαχείρισης κινδύνων και κεφαλαίων και στις θυγατρικές τους στο εξωτερικό που έρχονται να διασφαλίσουν τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα για τους μεγαλομετόχους των τραπεζών, γενικότερα του εκμεταλλευτικού συστήματος.