ΟΤΑΝ ΦΘΑΝΕΙ ακόμη και ο Χ. Αλμούνια να λέει ότι «οι κοινωνικές συνθήκες έχουν επιδεινωθεί» λόγω κρίσης, φανταστείτε τι γίνεται και τι έχουν ακόμη στο μυαλό τους να κάνουν...

Μάλιστα, για να μιλάει αυτός για «θερμό φθινόπωρο» μάλλον έχουν κανονίσει και τα χρονοδιαγράμματά τους.

Ομως, αν η Κομισιόν θέλει να αποδεχτούμε ως ...αντικειμενικό γεγονός το ότι θα πληρώσουμε τη δική τους κρίση τότε - ως συνήθως - είναι σε άλλο μήκος κύματος από αυτά που θέλουν και έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι.

Κι όταν αυτοί είναι τόσο ξεδιάντροπα ωμοί απέναντί μας, τότε κι εμείς δικαιούμαστε να απαιτούμε όχι μόνο να μην πληρώσουμε αλλά να πληρώσουν αυτοί όσα μας χρωστάνε. Που είναι πάρα πολλά...

ΔΕΝ ΑΡΚΟΥΣΕ εν τω μεταξύ ο Αλμούνια, έχουμε και τον πρόεδρο του ΣΕΒ, Δ. Δασκαλόπουλο, να δηλώνει ...ανήσυχος για την αύξηση της ανεργίας και να στέλνει επιστολές στους υπουργούς Απασχόλησης και Παιδείας.

Δηλαδή, τα μέλη του συνδέσμου του δεν έχουν ...καμία σχέση με το φαινόμενο; Ποιοι είναι δηλαδή αυτοί που κάνουν απολύσεις επιδιώκοντας αύξηση των κερδών τους;

Ποιοι είναι αυτοί που «σπάνε» τα 8ωρα, δημιουργούν καθεστώς τρομοκρατίας στις επιχειρήσεις, προσλαμβάνουν εργαζόμενους μερικής απασχόλησης και συνήθως με επιδοτούμενη ασφάλιση;

Εν τέλει, ποιοι είναι αυτοί που χρησιμοποιούν τους ανέργους ως απειλή για τη συρρίκνωση εργατικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων αν όχι οι βιομήχανοι (και οι εφοπλιστές και οι τραπεζίτες και οι πολυεθνικές).

Ειδικά τώρα με την κρίση το επιχείρημα είναι το ίδιο παντού: Δεχθείτε οτιδήποτε γιατί θα προχωρήσουμε σε περικοπές προσωπικού. Και τα κέρδη τους πάνε από το καλό στο καλύτερο.

Η κωμωδία και το δούλεμα είναι γνωστή τακτική, αλλά έχει και τα όριά της.