Το γεγονός της αποχώρησης από το Κόμμα της «Κομμουνιστικής Επανίδρυσης» της Ιταλίας (PRC), στις 25 Γενάρη, της τάσης «Επανίδρυση για την Αριστερά» ήταν μια αναμενόμενη εξέλιξη. Είναι το αποτέλεσμα αλλεπάλληλων εσωκομματικών συγκρούσεων και αντιπαραθέσεων σε αυτό το κόμμα, που δημιουργήθηκε το 1991, με «στοιχείο στο DNA» του τον πολυτασικό και ετερόκλητο χαρακτήρα του, καθώς και τη θολή διακήρυξη περί «επανίδρυσης του κομμουνισμού» και των θεωριών περί «νέου υποκειμένου» και περί «κινήματος των κινημάτων».

Το κόμμα αυτό, που τυπικά προέκυψε από τη διαφωνία στη μετατροπή του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος (πρωτοπόρου στον «ευρωκομμουνισμό») σε «Δημοκρατικό Κόμμα της Αριστεράς», έφτασε το 1998 να συνεργαστεί για πρώτη φορά με την «κεντροαριστερά» του Ρομάνο Πρόντι. Η κυβέρνηση Πρόντι, θυμίζουμε, ήταν αυτή που συνέβαλε στο ΝΑΤΟικό πόλεμο που διαμέλισε τη Γιουγκοσλαβία. Η συνεργασία επαναλήφθηκε και το 2006, όταν ο Πρόντι και η κυβέρνησή του συνέχισε την παρουσία των ιταλικών στρατευμάτων στο κατεχόμενο από τους ΝΑΤΟικούς ιμπεριαλιστές Αφγανιστάν, παρά τις αντίθετες προεκλογικές «δεσμεύσεις». Ταυτόχρονα, προχώρησε τις αντεργατικές ρυθμίσεις της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι και αύξησε τα όρια συνταξιοδότησης κατά 5 χρόνια.

Με δεδομένο ότι όλα αυτά δημιουργούσαν αυξανόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια, κορυφώθηκαν και οι συζητήσεις και αντιπαραθέσεις μέσα στο Κόμμα της «Κομμουνιστικής Επανίδρυσης». Η αποτίμηση της συμμετοχής στην κυβέρνηση Πρόντι και η συζήτηση για το «ρόλο του κόμματος στο πλαίσιο της νέας Αριστεράς» σημάδεψαν την προετοιμασία για τις εκλογές του Απρίλη του 2008. Ο τότε Εθνικός Γραμματέας Φάουστο Μπερτινότι (και τότε πρόεδρος του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς) προωθούσε τη «μεγάλη Αριστερά», όπου το κόμμα θα έπρεπε να διαχυθεί μέσα σε αυτή. Υπήρχαν και άλλες δυνάμεις και τάσεις που υποστήριζαν τη διατήρηση της αυτοτέλειας του κόμματος.

Αυτή η διαπάλη εκφράστηκε πολύ έντονα με τη δημιουργία, το Δεκέμβρη του 2007, της εκλογικής συμμαχίας «Αριστερά - Ουράνιο Τόξο» (Arcobaleno) με τη συμμετοχή και του Κόμματος της «Κομμουνιστικής Επανίδρυσης». Από την ηγεσία Μπερτινότι έγινε προσπάθεια η «Αριστερά - Ουράνιο Τόξο» να παρουσιαστεί ως «ευρύτερος χώρος της Αριστεράς», χωρίς για παράδειγμα να υπάρχει στο σήμα του ούτε το σφυροδρέπανο. Εντονες ήταν οι αντιδράσεις από πολλές οργανώσεις βάσης, απ' όπου ξεκίνησε μία πρωτοβουλία συλλογής υπογραφών για τη διατήρηση της «κομμουνιστικής αυτοτελούς παρουσίας».

Με την εκλογική πανωλεθρία της «Αριστεράς - Ουράνιου Τόξου» (3,08%) στις εκλογές του Απρίλη, πλέον οι διαμάχες οξύνθηκαν περαιτέρω και αναγκάστηκε σε παραίτηση ο τότε Γραμματέας Φράνκο Τζιορντάνο και συγκλήθηκε συνέδριο του κόμματος τον Ιούλη του 2008, με δύο βασικές απόψεις: Πρώτη αυτή υπέρ της διατήρησης της «αυτοτελούς κομμουνιστικής παρουσίας» υπό τον Πάολο Φερέρο (διατέλεσε υπουργός Κοινωνικής Αλληλεγγύης στη δεύτερη κυβέρνηση Πρόντι), που στηρίχτηκε από διάφορες τάσεις και δεύτερη αυτή της «Επανίδρυσης για την Αριστερά», που στήριζε και ο Μπερτινότι, υπό τον Νίκι Βέντολα (εκλεγμένος από τη συνεργασία με την «κεντροαριστερά» δήμαρχος στην περιοχή της Απούλια), για διάχυση σε ένα ευρύτερο σχήμα της «νέας αριστεράς».

Στο συνέδριο επικράτησε η πρώτη άποψη και ο Πάολο Φερέρο εκλέχτηκε νέος Εθνικός Γραμματέας του κόμματος με 53%, έναντι του 47% που έλαβε η τάση του Νίκι Βέντολα.

Η εξέλιξη της αποχώρησης του Βέντολα, που θέλει ανοιχτά τη συνεργασία με τη σοσιαλδημοκρατία, είναι το αποτέλεσμα της μακράς προσπάθειας «αποκομμουνιστικοποίησης» που επιχειρούσε από καιρό ο Φάουστο Μπερτινότι, προωθώντας και τη γραμμή του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που θέλει να μπει ανάχωμα σε κάθε προσπάθεια για το συντονισμό και τη συνεργασία των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων για το δυνάμωμα της πάλης ενάντια σε όλα τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και την ΕΕ, τη ρήξη με την ίδια και την εξουσία του κεφαλαίου.

Είναι δε χαρακτηριστικό ότι οι αποχωρίσαντες με τον Βέντολα δηλώνουν ανοιχτά την επιθυμία τους για συνεργασία με τους σοσιαλδημοκράτες. Ενδεικτικά η Ρίνα Γκαλιάρντι, στέλεχος της «Επανίδρυσης για την Αριστερά», δήλωσε στη «Λα Στάμπα»: «Ελπίζω σε μία διάλυση του Δημοκρατικού Κόμματος (το κόμμα του Βάλτερ Βελτρόνι που προέκυψε το 2007 από τη συνένωση των Αριστερών Δημοκρατών του Μάσιμο Ντ' Αλέμα με το καθολικό κέντρο) και στη συνέχεια ανασύνταξη της ιταλικής Αριστεράς. Φυσικά, θα ήμουν ευχαριστημένη αν από τις πιθανές στάχτες του Δημοκρατικού Κόμματος προκύψουν δύο πολιτικές δυνάμεις, μία αριστερή και μία κεντρώα. Είναι προφανές ότι εμείς θα πρέπει να ενδιαφερθούμε για την πρώτη και της οποίας μακάρι να ηγείται ο Μάσιμο Ντ' Αλέμα». Ο Αλφόνσο Τζιάνι, της ίδια τάσης (πρώην υφυπουργός στην κυβέρνηση Πρόντι), συμπληρώνει: «Σε μια τέτοια πιθανότητα θα έβαζα όχι μία, αλλά οκτώ υπογραφές. Ενα ωραίο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα με εμάς μέσα; Μακάρι».

Οι εξελίξεις στη γειτονική Ιταλία είναι ιδιαίτερα διδακτικές για το πού οδηγεί η ενσωμάτωση στο σύστημα. Ωστόσο, αναδεικνύουν και την ανάγκη οι πραγματικά κομμουνιστικές δυνάμεις να βρουν το δρόμο τους και να συμβάλουν στην ανάταση του εργατικού κινήματος σε ταξική ρότα, ενάντια στις σοσιαλδημοκρατικές διαχειριστικές αυταπάτες.