Ο Ιταλός συγγραφέας Νικολό Αμανίτι έχει απασχολήσει και άλλη φορά τη στήλη με το μυθιστόρημά του «Εγώ δε φοβάμαι» και με τη συμμετοχή του στο συλλογικό τόμο «Εγκλήματα» που εκδόθηκαν το 2006. Και η στήλη ασχολήθηκε με τον Αμανίτι ακριβώς επειδή διέκρινε από την αρχή το ταλέντο του, τη φρεσκάδα του και την πρωτοτυπία του. Στο νέο του ογκώδες μυθιστόρημα που έχει τον τίτλο «Με τις ευλογίες του θεού» το ενδιαφέρον στρέφεται γύρω από τη ζωή των ανθρώπων του περιθωρίου. Ανθρώπων που μέχρι πριν από λίγο καιρό ήταν οικογενειάρχες και δουλευταράδες, ανθρώπων που εγκαταλείφθηκαν από τις συζύγους τους, ανθρώπων που ζουν απάνθρωπα από την εποχή που έκλεισαν τα εργοστάσια και δε βρίσκουν δουλειά. Ανθρώπων δουλευταράδων μεν αλλά απαίδευτων, που νομίζουν ότι για όλα φταίνε οι μετανάστες, ανθρώπων που από τη μιζέρια γίνονται φασίστες, χωρίς να γνωρίζουν τι είναι ο φασισμός. Οι κεντρικοί ήρωες θα μπορούσαν να είναι τρεις: Ο Ρίνο και οι δυο φίλοι του που σχεδιάζουν να κάνουν τη ληστεία του «αιώνα» κλέβοντας το ΑΤΜ μιας τράπεζας. Αλλά δεν είναι αυτοί οι κεντρικοί ήρωες της τραγωδίας. Ούτε καν ο Ρίνο, ο Τζένα και ο δεκατριάχρονος γιος του Κριστιάνο που προσπαθούν με κάθε τρόπο να ξεγελάσουν την κοινωνική λειτουργό από το φόβο μη τους χωρίσει. Και τώρα δικαίως θα ρωτήσετε: Τότε ποιος είναι;

Η φτώχεια και η αμάθεια. Αυτές οι δύο, η φτώχεια και η αμάθεια, κυριαρχούν πίσω από κάθε πράξη, σκέψη, όνειρο, επιθυμία, οργή, απελπισία και η ελπίδα ακόμα, αυτών των τεσσάρων ανδρών που παλεύουν να επιζήσουν. Ο ένας για να κερδίσει τη γυναίκα του που ζει με κάποιον άλλον μετά το θάνατο της κόρης τους, ο Ρίνο για να φτιάξει το αχούρι που μένει, έτσι ώστε η Πρόνοια να μην του πάρει το παιδί του, το οποίο κυριολεκτικά λατρεύει, με τον τρόπο του φυσικά. Και ο τέταρτος, ο καθυστερημένος για να μη μείνει μόνος, για να μη χάσει την παρέα του, κυρίως την παρέα του Ρίνο που του έχει σταθεί σα μεγάλος αδελφός.

Και ενώ, εκείνη τη μοιραία βραδιά που η βροχή δε λέει να σταματήσει, όλα είναι έτοιμα για το μεγάλο κόλπο, τα πάντα θα ματαιωθούν και θα ματωθούν από μια τυχαία συνάντηση του καθυστερημένου με μια όμορφη κοπέλα. Η βία που ποτέ δεν κοιμάται αναλαμβάνει τα θλιβερά καθήκοντά της. Πρόκειται για ένα πολύ δυνατό μυθιστόρημα που τιμήθηκε με το μεγαλύτερο βραβείο της Ιταλίας, το βραβείο Στρέγκα. Μια παρατήρηση έχουμε μόνο: Κατά τη γνώμη μας μερικές σελίδες θα μπορούσαν να είναι λιγότερο ρεαλιστικές. Ο αναγνώστης και χωρίς αυτές θα ήταν σε θέση να κατανοήσει τη ζωή του περιθωρίου. Η έξοχη μετάφραση είναι του Ανταίου Χρυσοστομίδη. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Καστανιώτη».