Ξανά | ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ | ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ

ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ

Ξανά

Εικόνες που δε «μαγειρεύονται». Συνδέονται με το παρελθόν και μετατρέπουν το σοκ και τη θλίψη σε οργή και την οργή σε συνειδητοποίηση, με ταχύτητα απίστευτη. Οι εικόνες των νεκρών και τραυματισμένων Παλαιστίνιων δεν είναι και δεν ήταν ποτέ εικόνες μιας μακρινής χώρας. Στο μυαλό έρχεται, ξανά και ξανά, μια φωτογραφία χωρίς αίμα, μια φωτογραφία που έχει καρφωθεί στο μυαλό. Ενας μικρός Παλαιστίνιος με μια σφεντόνα στο χέρι και απέναντί του ένα ισραηλινό τανκ.

Η φωτογραφία αυτή δεν ξεθώριασε. Μεγαλώνει, γιγαντώνεται και ο πρωταγωνιστής της αποκτά κίνηση. Αυτόματα κομμάτι της φωτογραφίας γίνεται και ο ένας απ' τους χιλιάδες Ιρακινούς που, πριν λίγα χρόνια, είδε ολόκληρη την οικογένειά του να βαφτίζεται «παράπλευρη απώλεια», ενώ τα παιδιά του κομματιάζονταν μπροστά στα μάτια του. Πλήθος κόσμου στέκεται μπροστά, έτοιμο να υπερασπίσει το δικαίωμα του Παλαιστίνιου στη ζωή και την ελευθερία.

Στην ίδια εικόνα, οι εκπρόσωποι των ΗΠΑ δηλώνουν αμέσως τη συμπαράστασή τους στο Ισραήλ. Εκεί, χειροκροτούν και περιμένουν με αγωνία να έρθει στιγμή που ο μικρός δε θα έχει ανάσα. Με καθαρό κοστούμι ζουν για την ολοκλήρωση του εγκλήματος, για την ώρα που, πάνω απ' το πτώμα του, θα αρχίσουν τους ματωμένους δεκάρικους. Ομιλίες έτοιμες από καιρό, δηλώσεις που λερώνουν ακόμα και τις λέξεις. Δεν τους κάνει τη χάρη, στέκεται όρθιος.

Εκεί και οι εκπρόσωποι του «άλλου πόλου», οι εκπρόσωποι της ΕΕ. Να παρακολουθούν, αλλά και να σηκώνουν τα δικά τους όπλα, κρίνοντας τις επιλογές του παλαιστινιακού λαού. Εχει, μήπως, σημασία εάν πάνω στις σφαίρες τους γράφει «ίσες αποστάσεις»; Αυτές οι λέξεις δε «μαγειρεύονται» με τίποτα, αλλά πυροβολούν τα πρόσωπα των Παλαιστινίων. Οι «δύο πόλοι» στα μάτια όλων γίνονται αυτό που πραγματικά είναι: Ενας πόλος, μια πλευρά, οι απέναντί μας.

Στην ίδια εικόνα, εκατομμύρια άνθρωποι σταματούν να είναι τηλεθεατές μιας, ακόμη, δολοφονικής επίθεσης σε έναν ολόκληρο λαό. Ταρακουνιούνται, γιατί δεν μπορούν να ανεχτούν άλλο τη βαρβαρότητα. Πού γίνονται άραγε όλα αυτά; Στα μυαλά κάποιων «φαντασμένων», στα όνειρα κάποιων «γραφικών»; Αλήθεια, πόσο θα ήθελαν να είναι έτσι. Πόσο θα ήθελαν ο κόσμος να παραμείνει όπως είναι ή να «εξελίσσεται» όπως αυτοί θέλουν. Πόσο θα ήθελαν ο κόσμος να μείνει στάσιμος κάτω απ' τις διαταγές τους, να σταματήσει οποιαδήποτε κίνηση προς τα μπρος.

Κι όμως, η ίδια η Ιστορία τούς διαψεύδει και αυτό θα κάνει για μια ακόμη φορά. Ο αγώνας του παλαιστινιακού λαού δεν είναι μονάχα δική του υπόθεση, δεν είναι αποκομμένος απ' τη δική μας ζωή. Η φωτογραφία του μικρού με τη σφεντόνα, όπως κάθε εικόνα και κάθε πράξη και στάση αντίστασης, ξεπερνάει το χρόνο. Η εικόνα δεν είναι πια «παγωμένη» μπροστά στο φωτογραφικό φακό, κινείται...

Γεράσιμος ΧΟΛΕΒΑΣ