Χρειάστηκε ένα μόλις 24ωρο για να αποκαλυφθεί σε όλο της το μέγεθος η νέα συμπαιγνία που προσπαθούν να στήσουν σε βάρος των εργαζομένων οι εργοδότες, η κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Την Τετάρτη, ο πρόεδρος του ΕΒΕΑ κατέθεσε στον διοικητή του ΙΚΑ την πρόταση για εκ περιτροπής εργασία τρεις ή τέσσερις μέρες τη βδομάδα, προκειμένου οι επιχειρήσεις να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Είναι καθαρό ότι ο πρόεδρος του ΕΒΕΑ εξέφρασε έναν από τους στρατηγικούς στόχους του κεφαλαίου, που είναι η αξιοποίηση της κρίσης για την επιτάχυνση και τη νομιμοποίηση αντεργατικών ανατροπών. Αυτές οι ανατροπές είναι ευκολότερο να επιτευχθούν υπό το εκβιαστικό καθεστώς του «υποχωρείς ή απολύεσαι» κι αυτό το ξέρει καλά η εργοδοσία.

Ακολούθησε ένα μπαράζ δηλώσεων από την κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ, που, χωρίς να αποκηρύσσουν τις προτάσεις Μίχαλου, προσπάθησαν να εμφανίσουν ο καθένας τον εαυτό του σαν θεματοφύλακα των εργατικών συμφερόντων. Το ίδιο επιχείρησε και η ΓΣΕΕ. Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια. Λίγες μόλις ώρες μετά την πρόταση Μίχαλου, αποκαλύφθηκε ότι οι αξιώσεις της μεγαλοεργοδοσίας, δηλαδή η εκ περιτροπής εργασία, είναι ήδη νόμος του ΠΑΣΟΚ από το 1998 (2639/98), σε συνέχεια αντίστοιχης νομοθετικής παρέμβασης της ΝΔ από το 1990 (1892/90)! Δηλαδή, τα κόμματα του κεφαλαίου είχαν σπεύσει προκαταβολικά να νομοθετήσουν αυτά τα οποία σήμερα ζητάνε οι εργοδότες και τα οποία στα λόγια αποκηρύσσουν για να αμβλύνουν τις εργατικές αντιδράσεις.

Αυτή είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Η άλλη έχει να κάνει με τη στάση της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας. Η οποία έσπευσε να αποκηρύξει τις προτάσεις Μίχαλου, ξέροντας καλά πως η φωλιά της είναι λερωμένη περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Γιατί είναι αυτή η πλειοψηφία, που το 1997 στρογγυλοκάθισε στο τραπέζι του πρώτου «κοινωνικού διαλόγου» και συνυπέγραψε με την τότε κυβέρνηση και τους εργοδότες το «Σύμφωνο Εμπιστοσύνης κυβέρνησης και κοινωνικών εταίρων στην πορεία προς το 2000». Αυτό το Σύμφωνο επικαλείται στο προοίμιό του και ο νόμος 2639/98, που καθιέρωσε την εκ περιτροπής εργασία. Αυτές τις πολύτιμες υπηρεσίες πρόσφερε στο κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του η τότε συνδικαλιστική ηγεσία, και, μάλιστα, με τον υπερβάλλοντα ζήλο του τότε ΠΑΣΚίτη προέδρου Χρ. Πολυζωγόπουλου, ο οποίος αναγκάστηκε να κάνει χρήση της διπλής ψήφου του για να εγκριθεί το «Σύμφωνο Εμπιστοσύνης».

Συμπέρασμα: Εργοδότες, κυβέρνηση, ΠΑΣΟΚ και πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, μαζί και όσοι στηρίζουν αυτήν την πλειοψηφία και τον «κοινωνικοεταιρισμό», όπως οι δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ο καθένας τους έχει τις δικές του ξεχωριστές ευθύνες, όχι μόνο για την ένταση της εργοδοτικής επιθετικότητας στο όνομα της κρίσης, αλλά και για κάθε αντιδραστικό νομοθέτημα των κυβερνήσεων του δικομματισμού τα προηγούμενα χρόνια. Εκεί οδηγεί η γραμμή του συμβιβασμού και της συναίνεσης με τις εργοδοτικές απαιτήσεις, που υπηρετούν στο συνδικαλιστικό κίνημα η ΠΑΣΚΕ, η ΔΑΚΕ και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Τις συνέπειες από την επικράτηση αυτής της γραμμής πληρώνουν σήμερα οι εργαζόμενοι, καθώς η κυρίαρχη αντιλαϊκή πολιτική και τα κόμματα που την προωθούν ή τη στηρίζουν παίζουν στο δικό τους γήπεδό. Εχουν στρατηγική συμφωνία με τις συνδικαλιστικές δυνάμεις του «κοινωνικοεταιρισμού» και του ευρωμονόδρομου.

Αυτό είναι το συμπέρασμα που προκύπτει με αφορμή και τις προτάσεις Μίχαλου. Και αυτό το συμπέρασμα αποκτά διπλή σημασία, καθώς τις επόμενες μέρες κορυφώνεται η μάχη για την απεργία στις 10 του Δεκέμβρη. Η μάχη για την περιφρούρηση της κινητοποίησης και τη μαζικοποίηση των συγκεντρώσεων του ΠΑΜΕ σε όλη τη χώρα. Οι δυο γραμμές είναι δεδομένες και κανείς δεν μπορεί να τις αμφισβητήσει. Από τη μια οι δυνάμεις που έβαλαν πλάτες για να περάσει η εκ περιτροπής εργασία, στήριξαν και στηρίζουν τα κόμματα που τη θεσμοθέτησαν, καθιέρωσαν την απάτη του «κοινωνικού διαλόγου». Κι από την άλλη οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, που από την πρώτη στιγμή κατήγγειλαν με διαδηλώσεις τον «κοινωνικό διάλογο», στάθηκαν και στέκονται χωρίς ταλαντεύσεις στην όχθη των εργατικών συμφερόντων, πρωτοστατούν στην οργάνωση της εργατικής πάλης για να πληρώσει η πλουτοκρατία την κρίση.

Την Τετάρτη, δεύτερη επιλογή δεν υπάρχει: Κανείς στο μεροκάματο, όλοι στην περιφρούρηση της απεργίας, όλοι στους δρόμους, στις συγκεντρώσεις που θα διοργανώσει το ΠΑΜΕ σε κάθε πόλη, με κεντρική αυτήν της Αθήνας, στις 10.30 μ.μ., στην πλατεία Ομόνοιας. Για να διεκδικήσουμε τις σύγχρονες ανάγκες μας. Για να πάρουν απάντηση αυτοί, που, στο όνομα της κρίσης, μπουκώνουν με νέα προνόμια και λεφτά του ελληνικού λαού τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Εκείνοι που καλούν τους εργαζόμενους να σκύψουν το κεφάλι μπροστά στις εργοδοτικές απειλές, να αποδεχτούν τη λογική του μικρότερου κακού, που έχει δοκιμαστεί και έχει σύρει σε τραγικές ήττες την εργατική τάξη.