«(...) Πρόκειται για μια απαράδεκτη, άδικη, αντικοινωνική, αναποτελεσματική πρόταση (...) θέλει να διευκολύνει (σ.σ. ο Μίχαλος) την κυβέρνηση για να μετατρέψει την κρίση της κυβερνητικής πολιτικής σε κρίση των εργαζομένων...». Αυτά είπε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ και στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, Γ. Παναγόπουλος για την πρόταση Μίχαλου. Τι κρύβει; Οτι στη διαμόρφωση του 2639/98 του ΠΑΣΟΚ, η παράταξή του ήταν αυτή που πρωτοστάτησε.

Για του λόγου το αληθές στην εισηγητική έκθεση του νόμου 2639 αναφέρεται: «Τα μέτρα του νομοσχεδίου αποτελούν προϊόν του κοινωνικού διαλόγου που κατέληξε στο "Σύμφωνο Εμπιστοσύνης προς το 2000"». Τι ακριβώς είναι αυτό το Σύμφωνο; Ο ακριβής του τίτλος είναι «Σύμφωνο Εμπιστοσύνης κυβέρνησης και κοινωνικών εταίρων στην πορεία προς το 2000», και ήταν το αποτέλεσμα του πρώτου «κοινωνικού διαλόγου» που άρχισε το 1997. Οι ταξικές δυνάμεις, από την πρώτη στιγμή, είχαν καταδικάσει το «διάλογο» και διοργάνωσαν κινητοποιήσεις εναντίον του. Αντίθετα, οι παρατάξεις ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και ΑΠ στη ΓΣΕΕ και στην ΑΔΕΔΥ επέλεξαν να συμμετάσχουν. Μάλιστα, προς το τέλος του «διαλόγου», ΔΑΚΕ και ΑΠ (κατά την προσφιλή της τακτική η δεύτερη), αποχώρησαν, αρνούμενες να υπογράψουν το «Σύμφωνο», αφού όμως πρώτα είχαν νομιμοποιήσει το «διάλογο».

Τελικά, ο τότε πρόεδρος της ΓΣΕΕ Χρ. Πολυζωγόπουλος, χάνοντας μια ψήφο και από την παράταξή του, χρησιμοποίησε διάταξη του καταστατικού της ΓΣΕΕ, σύμφωνα με την οποία η ψήφος του προέδρου μετριέται διπλή, για να επικυρώσει την αντεργατική κατάληξη. Τόσο το «Σύμφωνο», όσο και ο νόμος που ακολούθησε είχαν οδυνηρές επιπτώσεις στο 8ωρο, στους μισθούς, στις εργασιακές σχέσεις γενικότερα και στις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, στην πλήρη απασχόληση.