Πέμπτη 26 Νοέμβρη 2009
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 4
ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ
Να τελειώνει το παραμύθι

Ολοι αυτοί που τις τελευταίες μέρες έχουν σκυλιάσει σε βάρος του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ, με αφορμή την πεντακάθαρη θέση τους για τον «κοινωνικό διάλογο», σκόπιμα αποσιωπούν και κρύβουν από το λαό πως η κυβέρνηση με τους «κοινωνικούς της εταίρους» δεν οργανώνει γενικά και αόριστα μια συζήτηση για την ανταλλαγή απόψεων, αλλά μια θεσμοθετημένη από την ΕΕ και το κεφάλαιο διαδικασία, που στόχο έχει να νομιμοποιήσει ειλημμένες αντιδραστικές αποφάσεις. Ο πρώτος «κοινωνικός διάλογος» στο πλαίσιο της ΕΕ έγινε το 1985. Το 1986, με την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη, εισάγεται στη Συνθήκη ΕΟΚ το άρθρο 118β, με το οποίο ορίστηκε ότι η προβολή του «κοινωνικού διαλόγου» σε κοινοτικό επίπεδο αποτελεί ένα από τα επίσημα καθήκοντα της Κομισιόν.

Αξιολογώντας τη χρησιμότητα του πρώτου «κοινωνικού διαλόγου» 11 χρόνια μετά, η Κομισιόν σημείωνε, σε ανακοίνωσή της, ότι «συνέβαλε στη μεγαλύτερη αποδοχή των κοινωνικών και οικονομικών πολιτικών που εφαρμόστηκαν σε ευρωπαϊκό επίπεδο». Δηλαδή, στην αποτελεσματικότερη υποταγή του εργατικού κινήματος στην αντιδραστική πολιτική της ΕΕ. Στην Ελλάδα, ο πρώτος θεσμικός «κοινωνικός διάλογος» διοργανώθηκε το 1997, με τον τότε πρωθυπουργό Κ. Σημίτη να λέει: «Ο κοινωνικός διάλογος είναι στρατηγικός σχεδιασμός και συνεννόηση για κοινές δράσεις με συναίνεση (...) Είναι η διαμόρφωση συναντίληψης για τις μεγάλες επιλογές που βρίσκονται μπροστά μας, μέσα από την αμοιβαία κατανόηση των προβλημάτων».

Πού κατέληξε ο «κοινωνικός διάλογος» όποτε εφαρμόστηκε στη χώρα μας; Αρκούν δυο παραδείγματα: Ο «κοινωνικός διάλογος» του 1997, με τη συμμετοχή της ΓΣΕΕ, κατέληξε στο «Σύμφωνο Εμπιστοσύνης κυβέρνησης και κοινωνικών εταίρων στην πορεία προς το 2000», το οποίο συνυπέγραψε η ΓΣΕΕ. Από αυτό το Σύμφωνο, προέκυψε ένα χρόνο μετά ο νόμος 2639, που θεσμοθετεί, ανάμεσα σε άλλα, την εκ περιτροπής εργασία και τα stage. Ο δεύτερος πιο μνημειώδης «κοινωνικός διάλογος» είναι αυτός που οδήγησε στο νόμο Ρέππα (3029/02), ξεπουλώντας τους αγώνες χιλιάδων εργαζομένων που διαδήλωναν τότε ενάντια στο σχέδιο Γιαννίτση. Συμπέρασμα: Ο «κοινωνικός διάλογος» είναι οργανικό κομμάτι της στρατηγικής του κεφαλαίου, της ΕΕ και των κυβερνήσεων στα κράτη - μέλη και προβλέπεται από τις συνθήκες της. Σαν τέτοιος, είναι βαθιά αντεργατικός και σωστά το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ τον πολεμούν, συνεπή με τις ταξικές αρχές τους.

Και κάτι ακόμα. Σε όλους εκείνους που επικαλούνται τις πλειοψηφίες και καλούν το ΠΑΜΕ να στοιχηθεί πίσω από τη ΓΣΕΕ, τους θυμίζουμε τα εξής: Το ΠΑΜΕ δεν είναι παράταξη του ΚΚΕ. Είναι συσπείρωση ταξικών Συνδικάτων, Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων, Επιτροπών Αγώνα. Ολες αυτές οι συνδικαλιστικές Οργανώσεις έχουν Καταστατικό, έχουν χιλιάδες μέλη, κάνουν εκλογές και γενικές συνελεύσεις, κηρύσσουν απεργίες και άλλες κινητοποιήσεις. Οπως είναι γνωστό, στο συνδικαλιστικό κίνημα δεν ισχύει ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, ώστε μια συνδικαλιστική οργάνωση να είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει τη γραμμή της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ όταν διαφωνεί μαζί της. Να τελειώνει, λοιπόν, το παραμύθι. Τα ταξικά συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ αποφάσισαν το μπλοκάρισμα του «κοινωνικού διαλόγου», στο πλαίσιο του δικαιώματος που τους δίνει ακόμα και αυτή η ταξική «δημοκρατία» του αστικού συστήματος. Το γεγονός ότι μ' αυτόν τον τρόπο ξεμπροστιάζουν τη συμβιβασμένη ΓΣΕΕ και τους άθλιους σχεδιασμούς της κυβέρνησης είναι αυτό που προκαλεί τη λυσσαλέα επίθεση σε βάρος τους. Από αυτή τη σκοπιά, δικαιολογημένο, αλλά μάταιο το σκούξιμό τους...


Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ