Η αστείρευτη δημιουργική δύναμη, κατευθυντήρια γραμμή της ζωής της Πέπης Δαράκη, την καθοδηγεί σε συνεχή επιτεύγματα του πνεύματος. Η κοινωνική ζωή, ο μόχθος του αγρότη και του εργάτη, η ειρήνη, ο ανθρωπισμός, ο πολιτισμός, ό,τι έχει σχέση με τη γυναίκα και το παιδί, την απασχολούν ασταμάτητα. Γράφει, γράφει μ' αυτό το αστραφτερό και καθάριο πνεύμα, κορωνίδα στο κάθε έργο της.

Τα «Αιγαιοπελαγίτικα παραμύθια» (α` έκδοση από τον «Πλοηγό», 1995), με λαμπρή όσο κι ευαίσθητη εικονογράφηση του Κωστή Βαλάση, μας γυρίζουν πίσω, στα παιδικά μας χρόνια, τότε που ρουφούσαμε απ' το στόμα της γιαγιάς κι ύστερα από τα βιβλία τους μαγεμένους μύθους, ταξιδεύοντας σ' άλλες χώρες, σ' άλλες εποχές, σ' άλλες συνήθειες.

Δράκοι, βασιλοπούλες, Σταχτοπούτοι (Αχλιοπίτης στη μυτιληναίικη διάλεκτο), πεντάμορφες και καλές - όπως συνηθίζεται στα παραμύθια - που πέφτουν αθώα θύματα μοχθηρών και κακών. Στο τέλος, επιβραβεύονται συνήθως η καλοσύνη, η εργατικότητα, τα γενναία αισθήματα.

Στα πιο πολλά παραμύθια υπάρχουν αρκετά στοιχεία, που μας θυμίζουν πασίγνωστα κλασικά παραμύθια, την Χιονάτη, την ωραία Κοιμωμένη, τον Κοντορεβιθούλη. Δε γνωρίζουμε, αν έχουν γίνει, ήδη, αντικείμενο συγκριτικών μελετών. Από το Αιγαίο, άραγε, ξεκίνησαν αυτά τα στοιχεία του μύθου, ή ήρθαν εδώ από μακρινές χώρες της Ευρώπης και ζυμώθηκαν με την ντόπια παράδοση;

Η ωραία γλώσσα με λίγες ιδιωματικές λέξεις (υπάρχει κάτω από κάθε παραμύθι η ερμηνεία τους) και τα όσα φανταστικά συμβαίνουν και στα 7 παραμύθια, με τη γοητεία τους, αιχμαλωτίζουν μαγικά τη φαντασία.

Πολύ προσεγμένη έκδοση, σε επιμέλεια της Ζωής Βαλάση. (Εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα» στη σειρά: Λαϊκός Πολιτισμός).