Με το «καλημέρα» της έναρξης των σπουδών τους, οι πρωτοετείς φοιτητές και στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων καλούνται μαζί με τις οικογένειές τους να «χρυσοπληρώσουν» τη στέγη εξαιτίας των σοβαρών ελλείψεων σε φοιτητικές εστίες.

Μόλις το 9,5% του συνολικού αριθμού φοιτητών - που φτάνουν περίπου τις 10.000 - καλύπτεται από τις δυο εστίες, στη Δόμπολη και στην Πανεπιστημιούπολη (διαθέτουν 250 και 700 δωμάτια αντίστοιχα). Ειδικά για τους νεοεισαχθέντες φοιτητές που στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων ξεπερνούν τις 3.000 - κατά 30% παραπάνω σε σύγκριση με πέρσι - αναλογούν μόλις 115 δωμάτια. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της διοίκησης, οι αιτήσεις των πρωτοετών φοιτητών για στέγη αναμένεται να φτάσουν τις 250, που σημαίνει ότι πάνω από 50% των φοιτητών που ζητούν δωμάτιο θα μείνει απ' έξω. Ενώ ένα ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό, γνωρίζοντας την κατάσταση, δεν μπαίνει καν στον κόπο να κάνει αίτηση.

Η πλειονότητα των φοιτητών καταφεύγει στα νοίκια. «Σκάνε» ποσά 300 με 350 ευρώ το μήνα σε γκαρσονιέρες ή 400 με 450 ευρώ για μικρά δυάρια. Με τα έξοδα για φως, νερό, τηλέφωνο, θέρμανση, αλλά και τα τρέχοντα έξοδα για φαγητό και μετακίνηση (το φοιτητικό εισιτήριο για τις αστικές συγκοινωνίες είναι 0,70 λεπτά), γίνεται δυσβάσταχτο το κόστος σπουδών. Σαν αποτέλεσμα, όλο και περισσότεροι φοιτητές ψάχνουν για δουλειά προκειμένου να καλύψουν μαζί με τις οικογένειές τους τις ελλείψεις στη φοιτητική μέριμνα.

«Δυάρι μέσα στο κέντρο 400 ευρώ και ύστερα σου λένε δημόσια και δωρεάν Παιδεία», λέει χαρακτηριστικά στον «Ρ» ο Βασίλης Μακρογιώργος, από την Αρτα, που αναζητά σπίτι για να μείνει η κόρη του που πέρασε στο Τμήμα Νηπιαγωγών. Για παροχή στέγης από το Πανεπιστήμιο δεν το συζητά, αφού ο ίδιος και η γυναίκα του είναι τραπεζοϋπάλληλοι και θεωρούνται, όπως σημειώνει με νόημα, υψηλόμισθοι. «Απελπιστική η κατάσταση», συμπληρώνει, μπαίνοντας στη συζήτηση, αντρόγυνο από την Τούμπα Θεσσαλονίκης, εκδηλώνοντας το άγχος τους στην προσπάθεια να βρουν σπίτι ανθρώπινο και προσιτό για το παιδί τους. «400 με 450 ευρώ για δωμάτια τρύπες, παλαιά, χωρίς φωτισμό και αέρα. Αλλά να ήταν και μόνο τα νοίκια...», προσθέτουν. «Το θέμα είναι τι γίνεται και μετά το πτυχίο», συμπληρώνουν.

Και ενώ η εργατική λαϊκή οικογένεια και τα παιδιά της αντιμετωπίζουν, από τα πρώτα βήματα των σπουδών, τις ελλείψεις σε φοιτητικές εστίες, η Πρυτανεία - εκλεγμένη με τη στήριξη ΔΑΠ και ΠΑΣΠ - εμφανίζεται ικανοποιημένη για τον αριθμό των φοιτητών που καλύπτουν οι φοιτητικές εστίες στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων σε σχέση με άλλα πανεπιστήμια, όπως λένε. Και περιορίζονται ...να «διευκολύνουν» τους φοιτητές στην ανεύρεση στέγης με πληροφορίες σε σχετική ιστοσελίδα του Πανεπιστημίου για τις τιμές και τα νοίκια που κυκλοφορούν στην «πιάτσα».

Παράλληλα, σε πλήρη σύμπλευση με την κυρίαρχη πολιτική που επιτάσσει τη λειτουργία του δημόσιου πανεπιστημίου με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, η Πρυτανεία διατηρεί το ανταποδοτικό «χαράτσι» των 45 ευρώ το μήνα για κάθε φοιτητή που διαμένει στις εστίες της Πανεπιστημιούπολης. Οι φοιτητές καλύπτουν το 35% του συνολικού κόστους λειτουργίας κάθε δωματίου που προσδιορίζεται στα 110 ευρώ. Αντίστοιχα, στις εστίες της Δόμπολης, όπου η εγκατάλειψη είναι ορατή «διά γυμνού οφθαλμού» (παλιά κτίρια, κακοτεχνίες, δωμάτια κλουβιά, κοινά μπάνια και τουαλέτες), οι φοιτητές καταβάλλουν 50 ευρώ το χρόνο.

Η «μέριμνα» για το φοιτητή περιλαμβάνει, επιπλέον, «ταρίφα» 2,5 ευρώ για «πάσο», αγορά συγγραμμάτων και βιβλίων, έξοδα για σημειώσεις και υλικά στα εργαστήρια. Για παράδειγμα, στο Ιστορικό Αρχαιολογικό οι φοιτητές πληρώνουν τα βιβλία αγγλικών, «Βαλκανικές Σπουδές», «Βαλκανική Ιστοριογραφία», «Ηρόδοτος» κ.ά. Ενώ στο Οικονομικό, πληρώνουν για σημειώσεις στα μαθήματα: «Εισαγωγή στα Οικονομικά 2», «Μακροοικονομία 1», «Οικονομική Πολιτική» κ.ά. Αντίστοιχα συμβαίνουν και στα άλλα Τμήματα.

Απέναντι σε αυτά η Πανσπουδαστική ΚΣ καλεί τους φοιτητές σε πάλη για αποκλειστικά δημόσια και πραγματικά δωρεάν Παιδεία, μέσα από την οποία θα διασφαλίζεται το δικαίωμα κάθε φοιτητή στη στέγη, στη σίτιση, σε δωρεάν βιβλία, στη μετακίνηση κλπ. Καλεί σε αγώνα για την κάλυψη και ικανοποίηση των φοιτητικών αναγκών καθ' όλη τη διάρκεια των σπουδών χωρίς καμία οικονομική επιβάρυνση ενάντια στην πολιτική εμπορευματοποίησης που μετατρέπει ακόμη και βασικές πτυχές της φοίτησης σε αντικείμενο εκμετάλλευσης και κερδοφορίας.