«Επιστροφή στο Μπράιντσχεντ», του Τζούλιαν Τζάρολντ.

Κρίμα, κρίμα, κρίμα! Μια σχεδόν άρτια κατασκευαστικά ταινία, τελείως κούφια σε περιεχόμενο! Ενα γερό επιτελείο τεχνικών, ηθοποιών, με πρώτον τον σκηνοθέτη βέβαια, κατανάλωσαν το ακριβό ταλέντο τους να μας διηγηθούν μια κουραστική και ανούσια ιστορία. Να μας περιγράψουν τους παράνομους (αντρικούς) και νόμιμους έρωτες της αγγλικής αριστοκρατίας λίγο πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οι ελλείψεις της ταινίας δεν οφείλονται στην άγνοια των δημιουργών για το χώρο (και τα πρόσωπα) και το χρόνο που εξετάζουν. Οι πολλές ελλείψεις και οι πολλές αδυναμίες οφείλονται στην έλλειψη ιδεολογίας. Το ίδιο έργο στα χέρια του Βισκόντι, για παράδειγμα, θα γινόταν ένα κοινωνικό και πολιτικό αριστούργημα. Τώρα έγινε απλώς μια καλογυρισμένη εμπορική ταινία. Ενα κινηματογραφικό Αρλεκιν!

Παίζουν: Μάθιου Γκουντ, Μπεν Γουίσο, Εμα Τόμσον, Χέιλι Ατγουελ, Μάικλ Γκάμπον.

«Mister Lonely»,του Χάρμονι Κορίν.

Μια ενδιαφέρουσα «πειραματική» ταινία, η οποία, δυστυχώς, έμεινε ανολοκλήρωτη! Η έλλειψη σκηνοθετικού πλάνου και στόχου ανάγκασε τους ηθοποιούς να υπερβάλλουν (και να επαναλαμβάνονται) στους αυτοσχεδιασμούς τους και τη μηχανή να γυρίζει πέρα δώθε αμήχανα.

Αυτού του είδους οι ταινίες, οι λεγόμενες «πειραματικές», θέλουν διπλή προσοχή και διπλή φροντίδα. Γιατί ο δημιουργός δεν ακολουθεί την πεπατημένη. Δοκιμάζει νέες μεθόδους, νέες τεχνικές, νέες ερμηνευτικές δυνατότητες. Ο «Mister Lonely» δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια απόπειρα. Μια απόπειρα η οποία τις περισσότερες φορές είναι άσφαιρη. Κάποιες, όμως, στιγμές καταφέρνει να δημιουργήσει συγκίνηση με τις ποιητικές της εικόνες. Γι' αυτές τις στιγμές, αλλά και για τις καλές της προθέσεις, η ταινία αποσπάει το σεβασμό μας.

Παίζουν: Ντιέγκο Λούνα, Σαμάθα Μόρτον, Ντενίς Λαβάντ, Βέρνερ Χέρζογκ, Τζέιμς Φοξ, κ.ά.

«Hellboy 2, Η Χρυσή Στρατιά»,του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο.

Οσοι είδατε τον «Λαβύρινθο του Πάνα», και θαυμάσατε τον δημιουργό του (Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο) δε θα πιστεύετε πως ο ίδιος άνθρωπος γύρισε και το «Hellboy 2, Η Χρυσή Στρατιά». Και όχι μόνον στο ιδεολογικό επίπεδο, αλλά και στο αισθητικό. Στον «Πάνα» έβλεπες πως πίσω από τις εικόνες και τους διαλόγους υπήρχε ένας σκεπτόμενος δημιουργός. Στο «Hellboy», έχεις την αίσθηση ότι την ταινία τη γύρισε σιδηρουργός! Αφού στην οθόνη δε βλέπεις και δεν ακούς παρά λαμαρίνες. Λαμαρίνες που ερωτεύονται, που διαφωνούν, που φιλοσοφούν, που σκοτώνονται! Και θόρυβος! Αφόρητος θόρυβος. Βγαίνεις από την αίθουσα κρατώντας τα αυτιά σου.

Οσο για την ιστορία! Αφήστε καλύτερα! Η ανακωχή ανάμεσα στον άνθρωπο και στον αθέατο κόσμο παίρνει τέλος! Ενας πανίσχυρος δυνάστης σχηματίζει μια στρατιά με πλάσματα του «κάτω κόσμου» και κηρύσσει τον πόλεμο στην ανθρωπότητα. Ο γεννημένος στην κόλαση Hellboy, όμως, παρεμβαίνει και η ανθρωπότητα σώζεται! Οχι, δεν πήγε κατά το Ιράκ. Εκείνος ο πόλεμος, ο αληθινός, κάνει «τζιζ» φαίνεται για τον Ντελ Τόρο!

Παίζουν: Ρον Πέρλμαν, Σέλμα Μπλερ, Τζον Χερτ.