Η στήλη επέστρεψε και βρέθηκε περικυκλωμένη: Παυλίδης, Μονή Βατοπεδίου, η αλλοτινή τραγωδία της «βίας και νοθείας», που μετά την καταγγελία του ΠΑΣΟΚ επέστρεψε από χτες στην πολιτική ζωή ως μετεμψύχωση της φάρσας των θεσμών τους. Κι όλα αυτά προστίθενται σε μια μακρά αλυσίδα από «κουμπάρους», ομόλογα, υποκλοπές, «Ζήμενς». Μια διαρκής μετάγγιση δηλαδή της σαπίλας από τους στάβλους της κόπρου στο βούρκο και τούμπαλιν.

Κι από πού να αρχίσεις; Με τι να καταπιαστείς; Από πού να πρωτοξεκινήσεις;

***

Είπαμε, λοιπόν, στη νέα μετακαλοκαιρινή πορεία του «Ημεροδρόμου», να το πιάσουμε από την ...αρχή. Και η βασική αφορμή - το δικομματικό διαφθορείο του Ελλαδιστάν μπορεί να περιμένει - είναι ο πρόσφατος πόλεμος στην Οσετία.

Ενας ακόμα πόλεμος, που αποτελεί μια ακόμα τραγική αφορμή για σκέψη. Εξηγούμαστε:

Εχουν συμπληρωθεί σχεδόν είκοσι χρόνια από την ανατροπή στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Χρόνος αρκετός και σίγουρα επαρκής για μια όχι βέβαια ολοκληρωμένη, αλλά πάντως ουσιαστική αποτίμηση του «τι ξημέρωσε» έκτοτε στην ανθρωπότητα.

Ας μιλήσουμε απλά, αφήνοντας τα βαρύγδουπα για τους «φωτισμένους» διακινητές του «τέλους της Ιστορίας». Ας μιλήσουμε κατανοητά, προσπερνώντας τους θλιβερούς πανηγυριτζήδες για την πτώση του «σιδηρού παραπετάσματος». Ας μιλήσουμε καλόπιστα:

Εκείνες οι εξελίξεις, είκοσι χρόνια πριν, έκαναν τον κόσμο καλύτερο ή χειρότερο; Τα γεγονότα που ακολούθησαν, η περίφημη «αρχιτεκτονική» της «νέας τάξης» που διαμορφώθηκε, έφεραν στον πλανήτη τι: ειρήνη ή πολέμους; Η ζωή δισεκατομμυρίων ανθρώπων - και όχι μόνο στις χώρες του πρώην «ανατολικού μπλοκ» - βελτιώθηκε ή χειροτέρεψε; Η κάλυψη των βιοτικών αναγκών των λαϊκών στρωμάτων στις τέσσερις γωνίες του πλανήτη, οι δημοκρατικές ελευθερίες, τα κοινωνικά και τα ατομικά δικαιώματα, διευρύνθηκαν ή περιορίστηκαν;

Η εικόνα του σημερινού κόσμου, του κόσμου του ενός δισεκατομμυρίου υποσιτιζόμενων, των δύο δισεκατομμυρίων πενήτων, των 13 εκατομμυρίων παιδιών που πεθαίνουν κάθε χρόνο από την πείνα, η εικόνα ενός κόσμου σπαρμένου με «παράπλευρες απώλειες» στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Γιουγκοσλαβία, στην Οσετία, στη Σομαλία, στη Ρουάντα, στην Αφρική, στην Παλαιστίνη, δίνει την απάντηση σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα.

Αυτό που συνέβη είκοσι χρόνια πριν ήταν ένα πισωγύρισμα συνολικά για την ανθρωπότητα. Και σήμερα, πολύ πιο έμπειροι από τα επιτεύγματα, σοφότεροι από τα λάθη της εβδομηντάχρονης σοσιαλιστικής παρακαταθήκης, μπορούμε απολύτως να αντιληφθούμε - και να καλέσουμε όσο γίνεται περισσότερους να σκεφτούν μαζί μας - εκείνα τα λόγια του ποιητή: «Η Γη θα γίνει κόκκινη. ΄Η κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από θάνατο».