Μετά τη σύνοδο της Ανάπολις, τον περασμένο Νοέμβρη, και προκειμένου να μη δυσαρεστηθεί η Ουάσιγκτον, που, πάση θυσία, θέλει να «δείξει» επίτευξη προόδου στις ισραηλινο-παλαιστινιακές επαφές, ο Παλαιστίνιος Πρόεδρος Αμπάς και ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Ολμέρτ συναντιούνται, σε τακτά χρονικά διαστήματα, χωρίς να έχουν, φυσικά, καταλήξει σε κανένα αποτέλεσμα. Στο ίδιο αυτό χρονικό διάστημα, ο φονικός αποκλεισμός της Γάζας συνεχίζεται, όπως και η ανέγερση του διαχωριστικού τείχους και οι επιδρομές στη Δ. Οχθη.

Ο ισραηλινός στρατός «εκφράζει» την αποφασιστικότητα της πολιτικής ηγεσίας για «ειρήνευση», με δολοφονίες ακριβείας, τραυματισμούς, συλλήψεις, αποκλεισμούς δρόμων, κακοποιήσεις συλληφθέντων, κατεδαφίσεις σπιτιών. Η, δε, πολιτική ηγεσία, διά του πρωθυπουργού Ολμέρτ, δηλώνει «δεσμευμένη» στην «επίτευξη οριστικής λύσης μέσα από διαπραγματεύσεις». Παράλληλα βέβαια, χωρίς καμία απολύτως διαπραγμάτευση, εννοείται, επεκτείνει τους εποικισμούς επί παλαιστινιακού εδάφους (δημιουργώντας τετελεσμένα επί του εδάφους όσον αφορά τα τελικά σύνορα), διακηρύττει ότι αιώνια ισραηλινή πρωτεύουσα θα είναι η ενιαία Ιερουσαλήμ και θεωρεί «λήξαν» το ζήτημα της επιστροφής των προσφύγων.

Τα δίκαια αιτήματα του πολυετούς αγώνα του παλαιστινιακού λαού για ελευθερία και ανεξαρτησία δεν μπορούν να υλοποιηθούν μέσα από τα δείπνα και τα εργασιακά προγεύματα ούτε του «ειδικού απεσταλμένου» του Τόνι Μπλερ, ούτε τις πιέσεις για το φαίνεσθαι της κυρίας Ράις, ούτε τις συναντήσεις των Ολμέρτ και Αμπάς. Αυτή η παράσταση, που δε θίγει καν το ζήτημα της κατοχής, έχει, ήδη, κλείσει πολλά χρόνια «ζωής» χωρίς αποτελέσματα.