Δε διστάζουν μπροστά σε τίποτα. Εκμεταλλεύονται ακόμα και το θάνατο που έσπειραν, για να προωθήσουν τα άνομα συμφέροντα των πραγματικών αφεντικών τους. Μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί η κυβερνητική σπουδή για επίσπευση της άρσης του καμποτάζ μετά το ναυάγιο της Πάρου! Μόνο προϊόν αθλιότητας και τυφλής εξυπηρέτησης των εφοπλιστών είναι η ιδέα ότι το μονοπώλιο που δημιούργησαν με την πολιτική τους στην ακτοπλοΐα, θα το αντιμετωπίσουν με την «απελευθέρωση» των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών. Πώς να χαρακτηριστεί, αν όχι αθλιότητα και βάναυση πρόκληση προς ζωντανούς και νεκρούς, η πλύση εγκεφάλου που επιχειρείται και μέσω της οποίας προβάλλουν τα λογής -λογής επιχειρήματα περί «ανταγωνισμού», όταν είναι οφθαλμοφανές ότι τα τραγικά θύματα του ΣΑΜΙΝΑ αποτελούν τη σύγχρονη ανθρωποθυσία στο βωμό του ανταγωνισμού του εφοπλιστικού κεφαλαίου;

Αλλωστε αυτό είναι ανταγωνισμός. Η πολιτική που ευνοεί τη δημιουργία ισχυρών οικονομικών ομίλων και εξασφαλίζει την πλήρη επικράτησή τους. Πολύ περισσότερο που, ειδικά η πορεία επικράτησης του εφοπλιστικού κεφαλαίου, συνδέεται με τις πλέον σκοτεινές και ματοβαμμένες σελίδες της ιστορίας της άρχουσας τάξης. Η διαδικασία είναι γνωστή. Πρώτα και κύρια την πληρώνει ο κοινός αντίπαλος όλων των εφοπλιστών, δηλαδή οι εργαζόμενοι και εκείνοι που αποζητούν τις «προσφερόμενες» υπηρεσίες. Μετά βγάζουν και ο ένας τα μάτια του άλλου. Ο «ανταγωνισμός» στην ακτοπλοΐα οδήγησε στον αδυσώπητο πόλεμο ανάμεσα στα διάφορα εφοπλιστικά τζάκια. Αφού έθεσαν σε αμφισβήτηση τα δικαιώματα των ναυτεργατών και των άλλων εργαζομένων στα καράβια, όπως επίσης και των κατοίκων των νησιών να έχουν κανονική, ασφαλή και χωρίς διακοπές συγκοινωνιακή σύνδεση με τον υπόλοιπο κόσμο, προχώρησαν στο μεταξύ τους ξεκαθάρισμα των λογαριασμών. Για τον πλουτισμό τους και την αύξηση των κερδών τους με γεωμετρική πρόοδο, είχαν σταθερό συμπαραστάτη και αρωγό την πολιτική της «απελευθέρωσης» και τη σταδιακή επικράτηση του προσανατολισμού της ποικιλότροπης ενίσχυσης της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας».

Μια πολιτική που όχι μόνο υποβάθμιζε συνεχώς τις προσφερόμενες υπηρεσίες, αλλά καθιέρωσε την ακτοπλοΐα του «σαπιοκάραβου» και του «σκυλοπνίχτη». Ας σταματήσουν επιτέλους να πιπιλάνε την καραμέλα του ανταγωνισμού, που δήθεν θα δώσει λύσεις. Η ιστορία είναι πολύ νωπή για να ξιφουλκεί ο κάθε Σημίτης και ο κάθε Παπουτσής, κραδαίνοντας το ψεύδος και τον αποπροσανατολισμό. Και μην ξεχνάμε ότι αν σε κάποιους κλάδους της βιομηχανίας, η «απελευθέρωση» και ο ...«υγιής ανταγωνισμός» οδήγησε στην επικράτηση των μονοπωλίων και της αγριότητας σε διάστημα δεκαετιών, στην ακτοπλοΐα το τελικό αποτέλεσμα της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων και η μονοπώληση συνέβη σε χρόνο ρεκόρ. Πριν μια πενταετία, μέσα στον ανταγωνισμό του χώρου υπήρχαν ονόματα που τα ακούγαμε από παιδιά. Λιβανός, Αγαπητός, Βεντούρης, Νομικός, Γούτος, Σταθάκης κλπ. Τώρα, κυρίαρχοι είναι η ΜΙΝΩΑΝ (Κληρονόμος - Σφηνιάς) και οι «Επιχειρήσεις Αττικής» (Παναγόπουλος), ενώ ακολουθεί η ΑΝΕΚ. Ο «ανταγωνισμός» που τους εξασφάλισε τα συνεχώς αυξανόμενα κεφάλαιά τους, τους έδωσε και τη δυνατότητα να εξαφανίσουν και να μετατρέψουν σε κομπάρσους των δικών τους ομίλων τους εκπροσώπους των γνωστών από παλιά τζακιών.

Το πώς αλληλοεξοντώνονται μεταξύ τους είναι μια ιστορία γνωστή και περιοδικά επαναλαμβανόμενη. Γίνεται όμως υπόθεση όλων μας, όταν ο δικός τους πόλεμος μετατρέπει τις ελληνικές θάλασσες σε υγρό τάφο για δεκάδες εργαζόμενους, που χρησιμοποιούν τα πλωτά τους φέρετρα για τις μετακινήσεις τους. Η αγανάκτηση που προκάλεσε το ναυάγιο της Πάρου ξεχειλίζει ακόμα περισσότερο, όταν τα κυβερνητικά παπαγαλάκια των εφοπλιστών μεθοδεύουν την πλήρη «απελευθέρωση» και την άρση του καμποτάζ. Επιλογές, που θα αυξήσουν τα εφοπλιστικά κέρδη και θα οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια σε νέα μονοπώλια και θα αποτελέσουν υποθήκες για νέες, ακόμα μεγαλύτερες, ανθρωποθυσίες.