Τα μαντάτα ήρθαν, πριν λίγες μέρες, από το Λουξεμβούργο. Σ' αυτό το ευρωπαϊκό κρατίδιο συνήλθαν οι υπουργοί Απασχόλησης της Ευρωπαϊκής Ενωσης και αποφάσισαν την επιβολή εργάσιμης βδομάδας 65 ωρών. Που σημαίνει τέρμα, «και με τη βούλα», στο 8ωρο, καθώς οι εργαζόμενοι της γηραιάς ηπείρου θα είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν μέχρι και 13 ώρες την ημέρα. «Ηλιο με ήλιο». Οπως πριν από έναν και πλέον αιώνα, που ο εργάτης δούλευε όσες ώρες ήθελε το αφεντικό. Η ευρωπαϊκή κοινωνία γυρίζει πολύ πίσω, στην εποχή που ο εργαζόμενος ήταν ο σκλάβος του εργοδότη, δεν του αναγνωριζόταν οι ανάγκες του και δεν είχε δικαιώματα. Ολα όσα με σκληρούς αγώνες και αιματηρές θυσίες κατέκτησε η εργατική τάξη, όλα τα προοδευτικά επιτεύγματα της ευρωπαϊκής κοινωνίας στη διάρκεια του 20ού αιώνα παίρνονται πίσω.

Πριν από μια δεκαπενταετία, υπήρχαν ««προμηθείς» και «προφήτες» που προειδοποιούσαν: Τώρα που ανατράπηκε ο σοσιαλισμός όλα μπορούν να ανατραπούν. Κάποιοι, ανόητοι και πονηροί, τους έλεγαν «Κασσάνδρες». Αλλοι, μικρόνοες και αφελείς, υποτιμούσαν τους επερχόμενους κινδύνους και σφύριζαν αδιάφορα. Μερικοί, αλαζόνες και συνεπαρμένοι από την «απρόσμενη, αναίμακτη νίκη του καπιταλισμού», πανηγύριζαν για την «απελευθέρωση της Ευρώπης από τον κομμουνιστικό ζυγό». Και ένιοι, αγύρτες και «ριψάσπιδες» - ανάμεσά τους και οι κάθε λογής «προδότες» της κομμουνιστικής ιδέας - διαλαλούσαν στη διαπασών για τη «νέα κοσμογονία» που έρχεται.

Δεν πέρασε πολύς καιρός και οι «προφητείες» άρχισαν να επαληθεύονται. Στη θέση της ειρήνης, που με την τεράστια συμβολή του σοσιαλιστικού στρατοπέδου είχε εμπεδωθεί, για 50 χρόνια, στην Ευρώπη, ήρθε ο πόλεμος. Στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ και της πρώην Γιουγκοσλαβίας, που διαλύθηκαν, ξεκίνησαν αιματηρές εμφύλιες διαμάχες. Και λίγα χρόνια αργότερα, στην Ευρώπη άναψε, πάλι, η φωτιά του πολέμου, καθώς οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους, της ΕΕ, βομβάρδισαν ανηλεώς τη Σερβία. Ταυτόχρονα, άρχισε και η μεγάλη, σκληρή και ολόπλευρη επίθεση του μεγάλου κεφαλαίου στην εργατική τάξη και στα άλλα λαϊκά στρώματα.

Οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους, που δεν είχαν, πλέον, απέναντί τους το «αντίπαλον δέος» των σοσιαλιστικών χωρών και έβλεπαν εξασθενημένο και ανήμπορο το κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα στις καπιταλιστικές χώρες, «ξεσάλωσαν» και άρχισαν το «ξήλωμα» των εργατικών κατακτήσεων και το «σάρωμα» των λαϊκών δικαιωμάτων. Και φτάσαμε, σήμερα, στο σημείο να καταργείται το 8ωρο, να αλλάζουν άρδην προς το χειρότερο οι εργασιακές σχέσεις, να προσφέρεται όλος ο πλούτος που παράγει η εργατική τάξη στις τσέπες μιας χούφτας καπιταλιστών. Οι εργαζόμενοι και οι λαοί της Ευρώπης πάνε απ' το κακό στο χειρότερο. Ομως, δεν παραδίνονται αμαχητί. Το ΟΧΙ των Ιρλανδών στη νέα Ευρωσυνθήκη, που είναι η συνέχεια του ΟΧΙ των Γάλλων και των Ολλανδών στο «ευρωσύνταγμα», αποδεικνύει ότι υπάρχουν αντιδράσεις και αντιστάσεις. Είναι διάσπαρτες, αλλά μπορούν να οργανωθούν και να συντονιστούν. Και τότε, όλα μπορούν ν' αλλάξουν...