Το πόσο σημαντικό είναι να αναπτυχθεί κίνημα ενάντια σε κάθε είδους ευρωσυνθήκη και στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ενωση φαίνεται και από τις διαθέσεις των ηγετών που σε καμιά περίπτωση δεν κρύβουν τα ιμπεριαλιστικά τους σχέδια. Ετσι, σύμφωνα με τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, χτες μόλις, ο Πρόεδρος της Γαλλίας, Νικολά Σαρκοζί, ζήτησε να δημιουργηθεί μια ευρωπαϊκή δύναμη επέμβασης 60.000 στρατιωτών. Σε ομιλία του για τη νέα γαλλική αμυντική στρατηγική ενώπιον περίπου 3.000 Γάλλων στρατιωτικών στο Παρίσι, ο Σαρκοζί ζήτησε να υπάρξει μια «σύγχρονη, ευέλικτη ευρωπαϊκή δύναμη ταχείας επέμβασης που θα επιτρέπει στους Ευρωπαίους να δρουν μαζί» και θα μπορεί να αναπτυχθεί παντού στον κόσμο για διάστημα τουλάχιστον ενός έτους. Μάλιστα, ο Γάλλος Πρόεδρος μίλησε ανοιχτά και για τις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και κάλεσε την Ευρώπη να αναζωογονήσει την αμυντική βιομηχανία της. «Δεν υπάρχει άλλη επιλογή», δήλωσε ο Σαρκοζί, επισημαίνοντας ότι η αμερικανική αμυντική βιομηχανία είναι έξι φορές μεγαλύτερη από την ευρωπαϊκή. Οι λαοί, που μόνο δεινά μπορούν να περιμένουν από αυτά τα κυνικά ομολογημένα ιμπεριαλιστικά σχέδια, οφείλουν να αντιδράσουν. Ο λαός της Ιρλανδίας έδειξε πως υπάρχουν προϋποθέσεις να αναπτυχθεί τώρα σε κάθε χώρα - μέλος κίνημα ανατροπής των σχεδίων των ευρωπαϊκών μονοπωλίων μέχρι την ανατροπή της ίδιας της εξουσία τους.
Οι φίλοι στην ανάγκη φαίνονται...
Ηταν πραγματικά μια δύσκολη ημέρα για την... αγία ευρωπαϊκή οικογένεια. Οι... αγνώμονες Ιρλανδοί - η μοναδική χώρα στην οποία τόλμησαν να κάνουν δημοψήφισμα - ψήφισαν μαζικά ΟΧΙ στην αποκαλούμενη μεταρρυθμιστική συνθήκη. Ως τεθλιμμένοι συγγενείς, η μια μετά την άλλη οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις - από τις βαλτικές χώρες ως την ιβηρική χερσόνησο - εξέφραζαν τον... αποτροπιασμό τους για την επιλογή του ιρλανδικού λαού.
Στα καθ' ημάς τώρα, τη στήριξή του στο άθλιο ευρωενωσιακό εποικοδόμημα - στη δύσκολη αυτή συγκυρία - έσπευσε να δώσει με δηλώσεις του ο πρόεδρος του ΣΥΝ. Σύμφωνα με τον κ. Τσίπρα: «Η απόρριψη της μεταρρυθμιστικής συνθήκης από τον ιρλανδικό λαό δείχνει ότι το μέλλον της Ενωμένης Ευρώπης ή θα είναι δημοκρατικό και κοινωνικό ή δε θα υπάρχει». Τη στιγμή της μεγάλης δοκιμασίας για το ευρωπαϊκό κεφάλαιο, ο κ. Τσίπρας επέλεξε να ανασύρει τα ιδεολογήματα που επεξεργάστηκε η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία από τη δεκαετία του '70, περί «δημοκρατικής» και «κοινωνικής» Ευρώπης. Ιδεολογήματα τα οποία δικαιολογούν την αναγκαιότητα ύπαρξης του ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού οικοδομήματος, ενώ παράλληλα δημιουργούν προσχώματα και εμπόδια στην προοπτική της δημιουργίας κινήματος, το οποίο θα αμφισβητεί συνολικά τον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό. Αλλα στην ανάγκη φαίνονται οι φίλοι. Και ο πρόεδρος του ΣΥΝ απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι αυτός και το κόμμα του παραμένουν πιστοί φίλοι του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού. Ο οποίος... κάποια στιγμή μπορεί να αλλάξει και να γίνει... δημοκρατικός και... κοινωνικά ευαίσθητος.
Οι προγραφές των δασών...
Μπορεί οι μεγάλες δασικές πυρκαγιές να μην έκαναν ακόμη φέτος το καλοκαίρι την εμφάνισή τους - είναι άλλωστε νωρίς ακόμη - ωστόσο η κυβέρνηση φροντίζει να βάλει πρώτη αυτή το μπουρλότο, εξαγγέλλοντας νομοθετικές ρυθμίσεις και προγράμματα, είτε για τον ευρύ αποχαρακτηρισμό των δασών, είτε για «πράσινες» μπίζνες σ' αυτά.
Πρόσφατα έγινε σύσκεψη παραγόντων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, με την προτροπή και συνευθύνη της κυβέρνησης για την «πράσινη» επιχειρηματική άλωση του ορεινού όγκου της Πίνδου, του μεγαλύτερου πνεύμονα πρασίνου της χώρας, μέρος του οποίου έγινε παρανάλωμα του πυρός πέρσι το καλοκαίρι.
Τη σκυτάλη πήρε ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Γ. Σουφλιάς, ο οποίος προανήγγειλε τη σύνταξη του Δασολογίου, όχι με βάση τις αεροφωτογραφίες του 1945, όπως προβλέπει το Σύνταγμα, αλλά με βάση αυτές της δεκαετίας του '60. Με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε σε ένα Δασολόγιο που θα πυρπολεί και θα αποχαρακτηρίζει νομότυπα πάνω από 12 εκατ. στρέμματα δασών και δασικών εκτάσεων.
Και βέβαια αναρωτιέται κανείς: Τι θα πει η κυβέρνηση αν και φέτος ζήσουμε μια πύρινη τραγωδία, όπως η περσινή, όταν η ίδια «οπλίζει» το χέρι των κάθε λογής καταπατητών, εμπρηστών και οικοπεδοφάγων;
... και δικομματική υποκρισία
Το πιο ωραίο είναι ότι τις εξαγγελίες Σουφλιά καταγγέλλει το ΠΑΣΟΚ, επισημαίνοντας - και σωστά - ότι αν δε χρησιμοποιηθούν οι αεροφωτογραφίες του 1945 θα γίνουν μαζικές απεντάξεις δασών. Ωστόσο το ΠΑΣΟΚ:
Δεν είναι αυτό, που, όταν ήταν κυβέρνηση, έκανε την πρώτη αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγματος και δε συνέταξε βάσει αυτής το νόμο 3208/2003, οδηγώντας σε μαζικό αποχαρακτηρισμό εκατομμυρίων στρεμμάτων με την αλλαγή του ορισμού του δάσους;
Δεν ήταν αυτό, που ψήφισε το νόμο 3139/2003, στον οποίο «πάτησε» η κυβέρνηση της ΝΔ για να εξαιρέσει 62,5 στρέμματα καμένης έκτασης στην Πάρνηθα προς όφελος του καζίνο;
Δεν ήταν αυτό, που ψήφισε τη ρύθμιση στο νόμο 3127/2003, με την οποία χαρίζονται στους ίδιους τους καταπατητές χιλιάδες στρέμματα δημόσιων δασικών εκτάσεων που βρίσκονται σε εντός σχεδίου περιοχές και οικοπεδοποιήθηκαν, που θα εφαρμόσει και η ΝΔ στις νέες κτηματογραφήσεις;
Επιτέλους, ας σταματήσει αυτή η δικομματική υποκρισία. Και οι δυο την ίδια πολιτική επαγγέλλονται και εφαρμόζουν: Της εμπορευματοποίησης των δασών σε όφελος του μεγάλου κεφαλαίου...
Συνολική καταδίκη της ΕΕ
Η νίκη του ιρλανδικού λαού με το ηχηρό «όχι» που αντιπαρέθεσε στην ευρωσυνθήκη, στέλνει πολλαπλό μήνυμα. Αναθερμαίνει την ελπίδα και εδραιώνει την πεποίθηση ότι το θηρίο που έχει εγκατασταθεί στην Ευρώπη για να διαφεντεύει τα συμφέροντα των μονοπωλίων, δεν είναι αήττητο. Οι Ιρλανδοί εργάτες, αγρότες και τα λαϊκά στρώματα της χώρας αυτής, που είπαν «όχι», αντιπαρατέθηκαν μόνοι τους - είναι το μόνο δημοψήφισμα που γίνεται για την έγκριση της ευρωσυνθήκης - με όλη την ευρωενωσιακή προπαγάνδα, δείχνουν το δρόμο και ταυτόχρονα δημιουργούν μια νέα κατάσταση.
Το «όχι» των Ιρλανδών στην ευρωσυνθήκη, όπως και τα αντίστοιχα «όχι», σε προηγούμενη φάση, των Γάλλων και των Ολλανδών, όπου εξανάγκασαν στη μεταμφίεση του ευρωσυντάγματος σε ευρωσυνθήκη, αποτελεί μια πρόκληση και για τους άλλους λαούς των χωρών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Μια πρόκληση τόσο γι' αλληλεγγύη απέναντι στον ιρλανδικό λαό, που δέχεται ήδη νέες πιέσεις ενάντια στη θέλησή του για να ανακαλέσει την απόφασή του, όσο και για δυνάμωμα, εσωτερικά στην κάθε χώρα, του κινήματος διεκδίκησης δημοψηφισμάτων, που θα πρέπει να μετατραπούν σε μια μάχη καταδίκης των επιλογών της ΕΕ και συνολικής αμφισβήτησης αυτού του οικοδομήματος των μεγάλων καπιταλιστικών συμφερόντων. Τότε είναι που πραγματικά θα τρομάξουν όλοι αυτοί, οι Ευρωπαίοι ηγέτες, η Κομισιόν, φιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες, που τώρα αναζητούν τρόπους για να προσπεράσουν το ιρλανδικό εμπόδιο.
Το δημοψήφισμα στην Ιρλανδία φέρνει στο προσκήνιο τη δύναμη και το ρόλο που μπορεί να παίξει ο λαϊκός παράγοντας. Αν λοιπόν, μόνο η λαϊκή ψήφος ενός μόνο ευρωπαϊκού λαού, δημιουργεί τέτοιες αναταράξεις, τότε πολύ περισσότερο η λαϊκή πάλη, μπορεί να ανατρέψει τα δεδομένα και να δημιουργήσει νέες συνθήκες. Εξάλλου, αυτό είναι το ζητούμενο. Δηλαδή, το αίτημα για δημοψήφισμα δεν αφορά απλά στην καταγραφή της λαϊκής βούλησης απέναντι στην ευρωσυνθήκη, αλλά στην ενδυνάμωση του λαϊκού παράγοντα ώστε να αντιπαρατεθεί με το σύνολο των επιλογών της ΕΕ που πλήττουν τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία. Δηλαδή, να ανοίξει μια χαραμάδα που θα γίνει ρήγμα στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα των μεγάλων καπιταλιστικών συμφερόντων.
Το θεσμικό πλαίσιο μέσα στο οποίο λειτουργεί ή σχεδιάζεται να λειτουργήσει στο μέλλον η ΕΕ, π.χ. η ευρωσυνθήκη, είναι το μέσον και όχι η αιτία των αντιλαϊκών πολιτικών επιλογών που εκπορεύονται από τις Βρυξέλλες μετά από συναπόφαση των κρατών μελών. Αιτία είναι το καπιταλιστικό σύστημα. Είναι σαφές λοιπόν, ότι η πολιτική αυτή η φιλομονοπωλιακή, η αντεργατική δεν πλήττεται, αν μέσα από την πάλη για την απόκρουση της ευρωσυνθήκης δε βγαίνει ενισχυμένο ένα ενιαίο μέτωπο πάλης κατά της ΕΕ, κατά της εξουσίας των μονοπωλίων σε κάθε χώρα που οδηγεί σε ρήξη μ' αυτή την εξουσία. Αλλωστε, το ξήλωμα της ΕΕ είναι συνάρτηση της ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου στα κράτη - μέλη της.
Η στάση των πολιτικών δυνάμεων απέναντι στις επιλογές της ΕΕ αποτελεί βασικό κριτήριο για την αξιολόγησή τους από το λαό. Το ιρλανδικό «όχι» δικαιώνει το ΚΚΕ που αταλάντευτα στο χρόνο, με θάρρος και αποφασιστικότητα αντιμάχεται συνολικά την ΕΕ. Η διεκδίκηση δημοψηφίσματος αλλά και η μάχη των ευρωεκλογών σε ένα χρόνο, μπορούν να μετατραπούν από το λαϊκό κίνημα σε πεδίο ανυπακοής και αμφισβήτησης των ευρωενωσιακών πολιτικών και σε πεδίο ανάπτυξης της αντιμονοπωλιακής - αντιιμπεριαλιστικής πάλης.
Κυριάκος ΖΗΛΑΚΟΣ
Περί λαϊκής βούλησης
Παπαγεωργίου Βασίλης
ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΕΧΟΥΜΕ ΜΠΛΕΞΕΙ; Τι σόι κυβερνήσεις είναι αυτές που τολμάνε να λένε πως «εκφράζουν τη λαϊκή βούληση»;
Ο ιρλανδικός λαός ήταν σαφής ότι δε θέλει την Ευρωσυνθήκη. Οι Γάλλοι και οι Ολλανδοί ξεκάθαροι στα δημοψηφίσματά τους για το «ευρωσύνταγμα».
Οι υπόλοιποι λαοί της Ευρώπης ουδέποτε ρωτήθηκαν για όλα αυτά και άπαντες εκτιμούν ότι σχεδόν όπου κι αν γινόταν δημοψήφισμα το πιθανότερο αποτέλεσμα θα ήταν «Οχι».
Κι όμως, οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών μαζί με τις κυβερνήσεις (συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας) επιμένουν πως «η Ευρώπη πρέπει να πάει μπροστά».
Εν ολίγοις, όσοι κατοικούμε σε αυτήν την ήπειρο είμαστε στην καλύτερη των περιπτώσεων ...ηλίθιοι!
Δεν ξέρουμε το συμφέρον μας, σε αντίθεση με αυτούς που γνωρίζουν τα πάντα, άρα έχουν το δικαίωμα να αποφασίζουν για μας και να αγνοούν παντελώς τη γνώμη μας.
Εντάξει, γνωρίζουμε ότι δεν εκπροσωπούν τα συμφέροντα των λαών αλλά των πολυεθνικών. Δεν πρέπει όμως να τηρούν έστω και λίγο τα προσχήματα;
Γιατί, αυτή η στάση κι αυτή η έπαρση και προκλητική είναι και προσβλητική.
ΟΛΟΥΣ τους είχαμε ο ...ΣΕΒ μας έλειπε, ο οποίος έχει και άποψη για την ...ακρίβεια μια και πλήττεται - όπως δηλώνει ο πρόεδρός του - ως «μέρος του κοινωνικού συνόλου».
Οι βιομήχανοι διαμαρτύρονται, επίσης, γιατί, λέει, έχει αναχθεί το επιχειρηματικό κέρδος σε ...πρωταίτιο της ακρίβειας, πράγμα - κατ' αυτούς - απαράδεκτο.
Οπότε ζητούν περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις και «απελευθερώσεις» αγορών, για να λειτουργήσει - λένε - ο ανταγωνισμός.
Τώρα, αυτό θράσος να το πούμε; Κοροϊδία να το πούμε; Ο,τι χαρακτηρισμό κι αν χρησιμοποιήσουμε θα είναι λίγος.
Το αν κερδίζουν ή όχι από την ακρίβεια οι βιομήχανοι το αποδεικνύουν τα υπερκέρδη τους.
Κ. ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ
Οπως και η κυβερνητική πολιτική αποδεικνύει πως οι ...υποδείξεις του ΣΕΒ γίνονται πολιτική της.
Η ακρίβεια πλήττει τους βιομήχανους!
Παπαγεωργίου Βασίλης
Ποιος φταίει για την ακρίβεια; Η «παγκόσμια κρίση που οξύνει δραματικά τα δομικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας». Ποιον πλήττει η ακρίβεια; «Δεν "πνίγει" μόνο τα νοικοκυριά, δε φέρνει σε αδιέξοδο μόνο τους χαμηλόμισθους και τους συνταξιούχους. Πλήττει και την επιχείρηση, το εμπόριο, τη βιοτεχνία, τους επαγγελματίες». Οι παραπάνω εκτιμήσεις, που αγγίζουν τα όρια της πρόκλησης για τα λαϊκά στρώματα, ανήκουν στον πρόεδρο του ΣΕΒ, Δ. Δασκαλόπουλο, και περιέχονται σε χτεσινή επιστολή του προς τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ και τους άλλους «κοινωνικούς εταίρους».
Ο εκπρόσωπος εκείνων που έχουν θησαυρίσει στην κυριολεξία από το διαρκές κύμα των ανατιμήσεων και τη μονοπώληση της αγοράς, σε βάρος των χιλιάδων μεροκαματιάρηδων, που είδαν φέτος τους μισθούς τους να αυξάνονται κατά ένα ολόκληρο ευρώ τη μέρα (!), σημειώνει με θράσος στην επιστολή του ότι «οι δυνάμεις της εργασίας καλούνται να προσεγγίσουν το κοινό αυτό πρόβλημα (σ.σ. της ακρίβειας) συλλογικά - γιατί τα συμφέροντά τους είναι αλληλένδετα». Και ζητάει να τεθεί το ζήτημα πρώτο στην ατζέντα του «Μόνιμου Βήματος Διαλόγου και Συνεργασίας», που θεσμοθετήθηκε με συμφωνία της συμβιβασμένης πλειοψηφίας στην τελευταία Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, με στόχο να «ξεκινήσουμε έναν ουσιαστικό κοινωνικό διάλογο, προκειμένου μαζί να βρούμε τους ουσιαστικότερους τρόπους αντιμετώπισής του και μαζί να διεκδικήσουμε την εφαρμογή τους»!
Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς; Το απύθμενο θράσος των βιομηχάνων; Την απροκάλυπτη ενδοτικότητα της ΓΣΕΕ που έσπευσε να πάει στο «διάλογο», νομιμοποιώντας έτσι κάθε τους πρόκληση; Ας το σκεφτούν καλά οι εργαζόμενοι μπροστά και στις αυριανές κινητοποιήσεις. Δεν είναι καθόλου απίθανο στη συγκέντρωση που διοργανώνει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ να δουν τον πρόεδρο των βιομηχάνων να διαδηλώνει δίπλα δίπλα με τους συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ και της «Αυτόνομης Παρέμβασης», για το ...κοινό πρόβλημα της ακρίβειας.
Σύμμαχοι της κερδοφορίας
Οταν η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ κάνει κυρίαρχο σύνθημα της «συγκέντρωσης» κατά της ακρίβειας το «είμαστε πια πρωταθλητές στην αισχροκέρδεια», η κυβέρνηση και οι πολυεθνικές δεν έχουν κανένα λόγο να ανησυχούν. Και η κυβέρνηση και ο ΣΕΒ στηλιτεύουν και καταγγέλλουν την «αισχροκέρδεια», ακριβώς γιατί επιδιώκουν να «αποενοχοποιήσουν» την κερδοφορία των πολυεθνικών, που καθ' όλα νόμιμα στο καθεστώς της ελεύθερης αγοράς έχουν εξαπολύσει μια γενικευμένη επέλαση στα λαϊκά εισοδήματα. Οταν λοιπόν οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ δε λένε κουβέντα για τη «νόμιμη» κερδοφορία και προσπαθούν να εμφανίσουν το πρόβλημα της ακρίβειας ως πρόβλημα αισχροκέρδειας, αδιαμφισβήτητα συγκαταλέγονται στους συμμάχους της κυβέρνησης και των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Πολύ περισσότερο όταν μαζί τους έχουν συνυπογράψει την επαίσχυντη Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που καταδικάζει σε χειροτέρευση του βιοτικού επιπέδου και σε εξαθλίωση τους εργαζόμενους...
«Αθλιος φόρος » από τα μονοπώλια
Από μόνο του το γεγονός ότι την ημέρα που η Σαουδική Αραβία ανακοίνωνε την αύξηση της παραγωγής πετρελαίου, η τιμή του «μαύρου χρυσού», σκαρφάλωνε στα 140 δολάρια το βαρέλι, επιβεβαιώνει περίτρανα ότι η ιλιγγιώδης αύξησή του δεν είναι θέμα προσφοράς και ζήτησης αλλά αχαλίνωτης υπερκερδοφορίας των μονοπωλίων. Πράγματι, οι «αγορές» είναι πλημμυρισμένες από πετρέλαιο με αποτέλεσμα οι χώρες πετρελαιοπαραγωγοί να υποχρεώνονται σε μείωση της παραγωγής γιατί ξεπερνά την παγκόσμια «ζήτηση». Επίσης, τα επίσημα στοιχεία καταρρίπτουν τον ισχυρισμό περί δήθεν μεγάλης αύξησης της ζήτησης από τις μεγάλες χώρες της Ασίας (Κίνα, Ινδία, κ.ά.), καθώς οι εισαγωγές πετρελαίου σε αυτές τις χώρες παραμένουν στα ίδια επίπεδα εδώ και μερικά χρόνια. Η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη στα κράτη μέλη του ΟΟΣΑ, όπου η ζήτηση πετρελαίου μειώθηκε το 2007 κατά 390.000 βαρέλια την ημέρα, καταγράφοντας την πιο απότομη πτώση στα τελευταία 20 χρόνια, ενώ η πτώση αυτή συνεχίζεται και φέτος... Είναι ολοφάνερο ότι οι τιμές του πετρελαίου διαμορφώνονται και με άλλα κριτήρια... Για παράδειγμα, ένας «άθλιος φόρος» που έχουν επιβάλει στους λαούς τα μονοπώλια (όχι μόνο οι γνωστές «αδελφές»), προκειμένου να αυξάνουν την κερδοφορία τους, τις νέες «επενδύσεις» στην παραγωγή ενέργειας, κ.ο.κ. Η «σωτηρία» δεν μπορεί να έρθει παρά μόνο όταν οι λαοί ανατρέψουν την κυριαρχία και το σύστημα που υπηρετεί τα μονοπώλια.
Ερίζουν για τα βιοκαύσιμα
Νέα εμπορική κόντρα μεταξύ των δύο πλευρών του Ατλαντικού ξέσπασε τις τελευταίες μέρες, αυτή τη φορά με αφορμή τα βιοκαύσιμα. Η ΕΕ ετοιμάζεται να εξετάσει κατά πόσο οι επιδοτήσεις που λαμβάνουν οι παραγωγοί ενεργειακών φυτών αλλά και οι εταιρείες παραγωγής και εμπορίας βιοκαυσίμων στις ΗΠΑ συνιστούν «αθέμιτο ανταγωνισμό», στο πλαίσιο των κανόνων του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου. Σε πρόσφατη ανακοίνωση του γραφείου του Επιτρόπου Εμπορίου της ΕΕ, η Κοινότητα αναμένεται να εξετάσει το ενδεχόμενο επιβολής δασμών στις εισαγωγές βιοκαυσίμων από τις ΗΠΑ, οι οποίες από περίπου 7.000 τόνους το 2005, έφτασαν περίπου το 1 εκατομμύριο τόνους το 2007, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Υπενθυμίζουμε, ότι πολύ πρόσφατα η Επιτροπή αποφάσισε την κατάργηση των επιδοτήσεων στα ενεργειακά φυτά, καθώς παρατηρήθηκε η στροφή των παραγωγών προς αυτές τις καλλιέργειες καθώς ήταν πιο συμφέρουσες οικονομικά, γεγονός που συντέλεσε και αυτό, μαζί και με άλλους βεβαίως παράγοντες, στην άνοδο των τιμών των τροφίμων. Φυσικά και οποιαδήποτε απόφαση επιβολής δασμών από πλευράς ΕΕ στις εισαγωγές αμερικανικών βιοκαυσίμων, δεν πρόκειται να μείνει αναπάντητη από την αντίπαλη πλευρά, οπότε και αναμένουμε τις εξελίξεις...
Κόντρα στην ακρίβεια με το ΠΑΜΕ
Με συγκεντρώσεις σε 45 τουλάχιστον πόλεις και δεκάδες ακόμα πικετοφορίες που γίνονται αύριο, το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο βρίσκεται και πάλι στην πρώτη γραμμή της πάλης ενάντια στην ακρίβεια και για την υπογραφή ικανοποιητικών κλαδικών συμβάσεων. Με απεργίες από ταξικές ομοσπονδίες και σωματεία που βρίσκονται σε εξέλιξη κλιμακώνει την πάλη του για την υπεράσπιση του εργατικού εισοδήματος, την κάλυψη των στοιχειωδών αναγκών της εργατικής λαϊκής οικογένειας. Σε αυτόν τον αγώνα, ενάντια στο μεγάλο κεφάλαιο, στους βιομήχανους, στους μεγαλεμπόρους, στις τράπεζες, στην πολιτική της κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης έχουν θέση όλοι οι εργαζόμενοι. Γιατί μόνο το διεκδικητικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ και οι στόχοι πάλης που θέτει χτυπάνε στην καρδιά του προβλήματος. Μόνο το ταξικό κίνημα δείχνει τις πραγματικές αιτίες του προβλήματος. Και η πραγματική αιτία για την αφόρητη κατάσταση που βιώνουν σήμερα οι εργαζόμενοι είναι τα τεράστια, τα αμύθητα κέρδη της πλουτοκρατίας.
Οψιμα και άλλοι ανακάλυψαν την ακρίβεια. Η κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, ακόμα και ο ΣΕΒ μιλάνε για το «πρόβλημα». Μόνο που ακόμα και όταν το αναγνωρίζουν, μιλάνε για τα πάντα εκτός από ένα: Την κερδοφορία των επιχειρήσεων. Γι' αυτούς η κερδοφορία παραμένει ο «ιερός μόσχος» που κανένας δεν μπορεί να ακουμπήσει. Εκατοντάδες αναλύσεις ειδικών, δεκάδες μέτρα, πουθενά όμως και κανένας τους δε θέτει ζήτημα για ουσιαστική αύξηση των μισθών και των μεροκάματων.
Στο χορό των εντυπώσεων μπήκε και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, που μάλιστα διοργανώνει και αυτή συγκέντρωση για την ακρίβεια. Είναι η ίδια αυτή πλειοψηφία που υπέγραψε μια διετή Εθνική Συλλογική Σύμβαση, η οποία καθορίζει το κατώτερο μεροκάματο στα 30,40 ευρώ και αυτά μεικτά. Αφού, δηλαδή, με την υπογραφή της «έδεσε» τα κέρδη των βιομηχάνων και τα χέρια των εργατών, καμώνεται τώρα ότι πάσχει για την κατάσταση των εργαζομένων. Καλεί, μάλιστα, η πλειοψηφία τους εργαζόμενους να δημιουργήσουν καταναλωτικό κίνημα. Γνωστός ο ρόλος της και η στρατηγική της. Αντί για ταξική πάλη «καταναλωτικό κίνημα», αντί για σύγκρουση με την πλουτοκρατία και την κερδοφορία της συναλλαγή μαζί της, συμβιβασμό και αναζήτηση «κοινών λύσεων».
Ακριβώς αυτή τη στάση εκμεταλλεύεται και ο ΣΕΒ, για να βγει να μιλήσει για «κοινό πρόβλημα», το οποίο οι «δυνάμεις της εργασίας καλούνται να προσεγγίσουν συλλογικά»...! Μόνο που η τιμή για ένα λίτρο γάλα που πληρώνει ο εργάτης των 700 ευρώ, σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να συγκριθεί με την «επιβάρυνση» που έχει για το ίδιο προϊόν ο καπιταλιστής. Πώς να το κάνουμε, άλλο το «καλάθι της νοικοκυράς» στην Κοκκινιά και το Περιστέρι και άλλο στην Εκάλη. Πολύ περισσότερο που το κάθε ευρώ το οποίο λείπει από την τσέπη του εργάτη εξαιτίας της ακρίβειας, μετατρέπεται σε κέρδος, καταθέσεις και μετοχές για την πλουτοκρατία.
Να, γιατί όσοι σήμερα εμφανίζουν την ακρίβεια ως περίπου «εθνικό πρόβλημα», όσοι σιωπούν για το ύψος των μισθών και των συντάξεων, στην πραγματικότητα κάνουν αβάντα σ' αυτούς που ωφελούνται από την ακρίβεια. Να γιατί αύριο -όπως και κάθε μέρα - όλοι οι εργαζόμενοι πρέπει να δώσουν τη μάχη κάτω από τα λάβαρα του ΠΑΜΕ.