ΕΙΝΑΙ από τα πιο φοβερά εγκλήματα των ναζί στη χώρα μας αυτό που έγινε το πρωί, στις 10 του Ιούνη 1944, στο μαρτυρικό χωριό, το Δίστομο στη Βοιωτία.

ΗΤΑΝ, αν δεν κάνω λάθος, μία από τις λίγες φορές, που η Αθήνα την ίδια μέρα είχε πληροφορίες από τη Λιβαδειά για το πώς οι Γερμανοί οργάνωσαν τη σφαγή του Διστόμου.

ΟΙ ειδήσεις οι πρώτες για το ολοκαύτωμα έφθασαν στις κρατικές (κατοχικές) υπηρεσίες αργά το απόγιομα, αλλά και από την αντιστασιακή οργάνωση του ΕΑΜ είχαν φθάσει πληροφορίες και πολλές λεπτομέρειες, που έδιναν τη φοβερή διάσταση που είχε το έγκλημα.

ΘΥΜΑΜΑΙ εκείνο το βράδυ ένα τηλεφώνημα ενός συναγωνιστή - ιστορικού και συγγραφέα - του Τάκη Λάππα, που, με τα στοιχεία που κι αυτός είχε συγκεντρώσει, το Δίστομο κολύμπησε στο αίμα και λαμπάδιασε στις φλόγες των σπιτιών, που έκαψαν με τους κατοίκους τους.

ΤΟ ΔΙΣΤΟΜΟ είναι από τα ελληνικά ολοκαυτώματα, που, μέσα στην ανείπωτη τραγωδία που έζησαν, έτυχε από την πρώτη στιγμή να βρεθεί ο ιστορικός (Λειβαδίτης την καταγωγή) Τάκης Λάππας, ο οποίος, στο βιβλίο του «Η σφαγή του Διστόμου», γράφει: «Σαν και τούτο το κακό άλλο δεν ξαναγίνηκε... Τα βρέφη μέσα στις κούνιες τους και στο βυζί της μάνας τους, οι γκαστρωμένες, οι γέροντες, οι γερόντισσες, οι μάνες με τα παιδιά στην αγκαλιά τους...».

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ Γατόπουλος, στο βιβλίο του «Ιστορία της Κατοχής», γράφει: «Ιδού τώρα και τα επισημότερα στοιχεία της μεγάλης τραγωδίας, η έκθεσις του κατοχικού νομάρχου Βοιωτίας Ιωάννου, η έκθεσις του τότε νομάρχου Ιω. Γεωργόπουλου. Στην "έκθεσή" του στο υπουργείο Εσωτερικών, σημειώνει και τα εξής. "Από δύο ημερών διανύω τας δραματικοτέρας της ζωής μου. Τα συμβαίνοντα εις την περιφέρειαν κατά τας δύο τραγικάς αυτάς ημέρας υπερβαίνουν και αυτήν τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου και αυτούς τους σικελικούς εσπερινούς... Λυσσαλέα η αγριότης δεν εφείσθη ούτε των νηπίων, τα οποία άταφα έτι σφίγγονται σπασμωδικώς στοργικά εις τους άψυχους κόλπους των μητέρων"».

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ για το ολοκαύτωμα του Διστόμου είναι το γεγονός ότι, χωρίς βραδυπορίες και άλλα γραφειοκρατικά, η έρευνα του Τ. Λάππα βοήθησε ώστε ταχύτατα να συμπληρωθεί ο φάκελος και να αποσταλεί στη Νυρεμβέργη.

ΕΙΝΑΙ από τις απίστευτες ιστορίες τα όσα κυνηγητά και διωγμούς, μετά την απελευθέρωση, υπέστη ο Τ. Λάππας για τη συγγραφή και κυρίως για τη μεθοδική ερευνητική εργασία από τη μέρα της σφαγής, ώστε να επιτευχθεί το καλύτερο για το βιβλίο.

ΤΟ Δίστομο το δικό μας είναι όμοιο με το Οραντούρ της Γαλλίας. Ο μόνος, που επέζησε από το γαλλικό αυτό χωριό, ήταν ο Ροζέ Γκοφρέν (16 χρόνων το 1944). Στο δικαστήριο του Μπορντό είχε καταθέσει: «Σκότωσαν τον πατέρα μου, τη μητέρα μου, τις τρεις αδελφές μου και τον αδελφό μου. Τους μισώ» και περιέγραψε πώς οι χιτλερικοί έβαλαν φωτιά στα σπίτια, στα μαγαζιά και εκτελούσαν στην πλατεία, μπροστά στην εκκλησία.

ΤΑ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΑ, από τους χιτλεροφασίστες κατακτητές, τις ορδές των ναζί, είναι πολλά. Και οι φλόγες τους τύλιξαν και μαρτυρικούς τόπους της Ευρώπης, όπως το Οραντούρ.

ΕΞΗΝΤΑ τέσσερα χρόνια από το ολοκαύτωμα του Διστόμου. Από τις θυσίες, που μένουν τραγικά αδικαίωτες. Μας μακέλεψαν άγρια τότε και με της εξουσίας το ραβδί μας κυνηγάνε. Και γι' αυτό παραγράφουν την Ιστορία. Και τη διώχνουν από τα σχολεία. Δε θέλουν να ακούνε την αλήθεια, την κρυστάλλινη, της Ιστορίας μας. Να τη μαθαίνουν σωστά τα παιδιά μας.

ΘΕΛΟΥΝ παραμυθόλογα. Η Ελλάδα θα θυμάται πάντα το μαρτυρικό Δίστομο.