Ξεχωρίζουμε την ταινία του Φιλίπ Κλοντέλ γι' αυτή τη βδομάδα, γιατί το «Απλά... Σ' Αγαπώ», αξίζει τόσο σαν γραφή, όσο και σαν περιεχόμενο. Η γραφή της ταινίας, είναι, θα λέγαμε, κλασική. Σε καμία στιγμή δεν επιζητά να φέρει τα πάνω κάτω στον κινηματογράφο. Σκοπός της είναι να μας διηγηθεί, με απλό τρόπο, μια ανθρώπινη ιστορία. Και τα καταφέρνει περίφημα. Και την ίδια στιγμή καταφέρνει να δημιουργεί και υψηλά αισθητικά συναισθήματα. Το μάτι σου και το γούστο σου δεν πληγώνεται ούτε μια στιγμή στην ταινία. Ο,τι συμβαίνει στην οθόνη, συμβαίνει με μέτρο και αρμονία.

Θετικές είναι και οι εντυπώσεις από το περιεχόμενο. Μια γυναίκα βγαίνει από τη φυλακή και προσπαθεί να προσαρμοστεί στη νέα ζωή της. Πρώτα έχει να παλέψει με τον εαυτό της. Να βρει τους λόγους, για τους οποίους πρέπει να προσπαθήσει. Μετά πρέπει να τα βρει με τους γύρω της. Οι οποίοι, όσο καλή διάθεση και αν έχουν, που δεν έχουν πάντοτε, δεν μπορούν να καταλάβουν τους λόγους που την ώθησαν να σκοτώσει το παιδί της (αυτός ήταν ο λόγος που κλείστηκε στη φυλακή για 15 ολόκληρα χρόνια). Γι' αυτούς, για πολλούς από αυτούς, η κεντρική ηρωίδα είναι μια δολοφόνος. Και μάλιστα δολοφόνος του ίδιου του παιδιού της.

Ο σκηνοθέτης της ταινίας, ο οποίος έγραψε ο ίδιος και το σενάριο, είναι γνωστός συγγραφέας και καθηγητής λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο της Λιόν. Ολες αυτές οι ...ιδιότητες, φαίνονται καθαρά στην ταινία. Από το πρώτο πλάνο μέχρι το τελευταίο υπάρχει μια συνέπεια. Το θέμα κοιτάζεται από πολλές πλευρές. Και κοιτάζεται με ανοιχτά μάτια. Χωρίς υποχωρήσεις στο συναίσθημα. Ο καλός δημιουργός δεν υπέκυψε ούτε μια στιγμή στην εύκολη συγκίνηση. Δεν προσπάθησε ούτε μια φορά να αποσπάσει το δάκρυ μας (παρότι το θέμα της ταινίας προσφέρεται για δάκρυα).

Μέρος το καλού σχεδιασμού της ταινίας είναι η ατμόσφαιρά της. Δεν υπάρχει τίποτα περιττό. Ο,τι μπαίνει στο κάδρο, μπαίνει συνειδητά, για να προχωρήσει ομαλά την ιστορία. Το κοινωνικό περιβάλλον, τα πρόσωπα, είναι όλα φορτισμένα, αλλά μακριά από εξωτερικές φορτίσεις. Ολες οι φορτίσεις είναι αληθινές. Ολα τα πρόσωπα έχουν τα προβλήματά τους. Είναι αληθινά, ανθρώπινα πλάσματα. Ολα θέλουν να επικοινωνήσουν. Ολα θέλουν να αγαπήσουν, να αγαπηθούν. Να κατανοήσουν και να κατανοηθούν από τους άλλους.

Μεγάλη σημασία δόθηκε στους διαλόγους. Ακολούθησαν και αυτοί το γενικό μέτρο της ταινίας. Είναι λίγοι και περιεκτικοί. Πολλά λέγονται, και περισσότερα υπονοούνται με τις σιωπές. Οι οποίες έχουν και αυτές τους ήχους τους και τα νοήματά τους. Μεγάλη συμβολή, σπάνια θα έλεγε κανείς, έχουν οι ερμηνείες. Είναι όλες εναρμονισμένες μέσα στο γενικό αισθητικό κλίμα. Κορυφαία, βέβαια, η κεντρική ηρωίδα. Και μόνον γι' αυτήν τη γυναίκα αξίζει να δεις την ταινία! Αβίαστα αποσπά το σεβασμό σου. Ούτε μια στιγμή δεν ξέφυγε από το μέτρο.

Είναι το «Απλά... Σ' Αγαπώ», πράγματι, τόσο μεγάλη ταινία; Οχι! Δεν επιθυμεί να είναι μεγάλη. Επιθυμεί να είναι ανθρώπινη. Και είναι τέτοια.

Παίζουν: Κριστίν Σκοτ Τόμας, Ελσα Ζιλμπερστέιν, Σέργκε Χαζαναβίσιους, Λορέντ Γκρεβίλ, Φρεντερίκ Πιερότ, κ.ά.