Μια αγκαλιά τραγούδια από τη μακρά μουσική διαδρομή του Λάκη Παπαδόπουλου περιλαμβάνονται στη συλλογή «Της Νύχτας τα ηχεία», που σφράγισε η συγκλονιστική ερμηνεία του Δημήτρη Μητροπάνου στο ομότιτλο τραγούδι. Στα δύο CD περιλαμβάνονται δημιουργίες του, ερμηνευμένες από τους Αρλέτα, Γλυκερία, Π. Κατσιμίχα, Μ. Μητσιά, Β. Μοσχολιού, Β. Παπακωνσταντίνου, Φ. Πλιάτσικα κ.ά. - ανάμεσά τους και ο θρυλικός «Κουρσάρος» με τη φωνή του Λ. Παπαδόπουλου. Με αφορμή τη δισκογραφική έκδοση συζητήσαμε με τον δημιουργό.

«Δυνατά στη μουσική ξεκίνησα στις αρχές της δεκαετίας του '80», λέει ο Λάκης Παπαδόπουλος. «Η πορεία μου ήταν πάντα μοναχική. Το ροκ που έκανα τότε ήταν ξένο για την Ελλάδα. Μέχρι σήμερα, νιώθω σαν μοναχικός καβαλάρης... Η αναγνώριση της δουλειάς μου ξεκίνησε εδώ και 3 - 4 χρόνια, όταν βγήκε η προηγούμενη συλλογή (1983 - 2003) με τραγούδια που δεν ήξερε ο κόσμος ότι ήταν δικά μου. Το καινούριο άλμπουμ έχει και άλλα κομμάτια, άλλες εκτελέσεις».

-- Το ότι νιώθετε σαν μοναχικός καβαλάρης αφορά στην αναγνώρισή σας ή στο ότι προτιμάτε να λειτουργείτε κάπως διαφορετικά;

-- Λειτουργώ ανθρώπινα. Ομως, το δικό μου μουσικό είδος δεν έχει σχέση με το λαϊκό τραγούδι, που παίζεται ολόκληρες δεκαετίες στα παραλιακά κέντρα. Δεν είναι κομμάτια του νταλγκά, αλλά τραγούδια με πιο μεγάλη ευαισθησία, τα οποία στην Ελλάδα, που κατακλύζεται από τσιφτετέλια, είναι πάντα στο παραπέτασμα, στην άκρη.

-- Εννοείτε από τον κόσμο ή από τις δισκογραφικές εταιρείες;

-- Και από τον κόσμο. Οι δισκογραφικές ό,τι πουλάει σπρώχνουνε. Δεν είναι ευαγή ιδρύματα. Θέλουν να βγάλουν κέρδος. Οταν έχουν ανθρώπους που «μιλάνε» σε 400 και 500 χιλιάδες αγοραστές, εγώ τι να τους πω με τις 5, 10, 20 χιλιάδες δίσκους; Βέβαια, οι δίσκοι μου πουλάνε με τον καιρό, μακροπρόθεσμα. Αυτή είναι η διαφορά. Ολα τα τραγούδια που τραγούδησα όπως «Γυριστρούλα», «Τσίχλες δίχως ζάχαρη», «Σε ζητάω», «Γοριλάκι», «Για να σ' εκδικηθώ», έγιναν επιτυχίες μετά από κάποια χρόνια. Βλέπω τις αντιδράσεις του κόσμου στις συναυλίες μου.

-- Γιατί γίνεται αυτό;

-- Τα τραγούδια μου έχουν παράξενο ακόρντο, κάποια ιδιορρυθμία που τα κάνει εμπορικά μεν, αλλά όχι άμεσα εμπορικά. Οσον αφορά στο στίχο είναι και αυτός βιωματικός.

-- Εχετε γράψει μεγάλη γκάμα τραγουδιών, από ροκ μέχρι λαϊκά. Δεν περιορίζεστε σε ένα είδος...

-- Θα ήταν φρικτό αυτό. Απορώ πώς κλείνονται στον εαυτό τους και αιχμαλωτίζονται οι Ελληνες συνθέτες...

-- Αυτό πηγάζει από τη διάθεσή σας να εκφραστείτε με διαφορετικούς τρόπους ή και από μια ανάγκη προσαρμογής σε κάποια μόδα;

-- Εγώ κάνω μόδα, δεν ακολουθώ τη μόδα. Δε στέκομαι στην πετυχημένη συνταγή. Το πολύ να κάνω δύο δίσκους με έναν καλλιτέχνη. Μετά από την τεράστια επιτυχία και αναγνώριση του «Για να σ' εκδικηθώ» με τον Μητροπάνο, δε θα μπορούσα να ζητήσω να συνεχίσουμε τη συνεργασία την επόμενη χρονιά; Ομως δε στέκομαι σε πετυχημένες συνταγές. Θέλω να πειραματίζομαι. Γι' αυτό υπάρχει τέτοια αποδοχή του άλμπουμ «Της Νύχτας τα ηχεία», όπου είναι εντελώς διαφορετικό το ένα τραγούδι από το άλλο.

-- Σε ποιο μουσικό είδος νιώθετε πιο άνετα;

-- Στην παγκόσμια ελαφρά μουσική, στις μπαλάντες και στα ροκ, αλλά μ' ένα εντελώς προσωπικό στιλ, που άπτεται της κάντρι ροκ, του ροκ, του ποπ ροκ, λίγο του έντεχνου, του άρτιστ ροκ... Αυτό δεν είναι κάτι μονοκόμματο με γκαζωμένες κιθάρες, που μπορεί να συνεχίζει να είναι της μόδας ή ένα ραπ που είναι τώρα της μόδας. Την κλοτσάω τη συνταγή και πάω αλλού... Πιο πολύ για ένα στοίχημα με τον εαυτό μου. Αυτό με κρατάει στο προσκήνιο και με κάνει να δίνω τραγούδια - τώρα πιο πολύ - σε νέα παιδιά που τα κάνουν επιτυχίες. Με ευχαριστεί αυτό, γιατί βλέπω ότι κερδίζω το στοίχημα με τον εαυτό μου. Σιγά - σιγά αυτό που πάντα πίστευα το έκανα πράξη. Δεν ήθελα ποτέ να χαρακτηριστώ σαν πολύ καλός τραγουδοποιός και να τελειώσω με τα 17 - 20 πολύ καλά τραγούδια μου. Εχω κάνει και πιο «ακραία» πράγματα, πιο πολύ μέσα στην ελληνική παράδοση, όπως το δίσκο «Σούστα» πριν 15 χρόνια, αλλά δεν έβαλα κανένα απ' αυτά τα συρτά και τα τσάμικα στις δύο συλλογές...

-- Εκτός από μοναχικός παραμένετε κι ελεύθερος; Πόσο δύσκολο είναι σ' αυτές τις συνθήκες για έναν δημιουργό να διατηρήσει την ελευθερία του;

-- Είμαι ελεύθερος γενικά στη ζωή μου. Ανυπότακτος, χωρίς να είμαι αναρχικός. Πιστεύω πολύ στην έννοια Ανθρωπος και δεν μπορεί να μου την καταπατήσει κανείς. Το θέμα της ελευθερίας το θεωρώ δεδομένο. Αυτό ξεκινάει από την οικογένεια, τα παιδικά χρόνια, την προσωπικότητα του καθένα. Ισως έπαιξε ρόλο και το ότι σε μικρή ηλικία γύρισα το μισό κόσμο, σαν μουσικός σε κρουαζιερόπλοια και είδα ότι η Ελλάδα είναι μια κουκκίδα στο χάρτη.

-- Βλέπουμε ότι στη μουσική παγκοσμίως κυριαρχεί μια ομοιογένεια...

-- Κυριαρχεί ένα εργοστάσιο. Το παγκόσμιο εργοστάσιο που ξεκινάει από την Αμερική και την Αγγλία. Η Αγγλία δίνει πρωτοτυπίες. Η μουσική είναι εξαγώγιμο προϊόν και οι κρατούντες, Αμερικάνοι και Εγγλέζοι, κατακλύζουν την παγκόσμια αγορά με δικά τους «φρούτα». Εκεί, λοιπόν, υπάρχει πάρα πολύ ένα πρόγραμμα υποδούλωσης του παγκόσμιου αισθήματος. Εχει πέσει πολλή σκέψη. Δεν μπορεί να γίνονται στην τύχη αυτά. Να πηγαίνεις, δηλαδή, στο πολυσινεμά και οι 10 από τις 11 ταινίες να είναι made in USA! Ως προς αυτό έχω τρελαθεί. Δε λέω, από την Αμερική και την Αγγλία έχουν βγει και ωραία τραγούδια και ωραίες ταινίες, αλλά τόσα άλλα κράτη του κόσμου δεν έχουν πολιτισμό, δεν έχουν παράδοση; Οι δίσκοι τους είναι υπερπαραγωγές... Κάποτε είχαμε γνωριστεί με τον συνθέτη των «Stranglers» - τότε είχα βγάλει το «Σκουπίδι του Σαββατοκύριακου» - και μιλούσαμε για τους δίσκους μας. Εγώ του έλεγα για 150 ώρες στούντιο του δίσκου και αυτός για 200 ώρες στούντιο το κάθε τραγούδι. Οταν καταλάβαμε τι εννοούσε ο καθένας μείναμε και οι δύο με το στόμα ανοιχτό. Στην Αγγλία είναι άλλα τα μεγέθη, άλλα τα έξοδα...

-- Υπάρχει, δηλαδή, επικράτηση του πολιτιστικού ιμπεριαλισμού...

-- Βέβαια. Είναι παγκόσμια η υποταγή στα πράγματα που έρχονται από τις ΗΠΑ και την Αγγλία.

-- Τι μπορούμε να κάνουμε;

-- Εμείς, επειδή μεγαλώνουμε και παιδιά, πρέπει από το νηπιαγωγείο ακόμη, να υπάρχει στο σχολείο ώρα ακρόασης καλών δειγμάτων μουσικής, ελληνικών και ξένων. Η μουσική παιδεία πρέπει να γίνεται εφόσον τα παιδιά έχουν μία κλίση σ' ένα είδος. Ξέρουμε ότι το παιδί από τη στιγμή που θα γεννηθεί είναι μια αποθήκη κενή πληροφοριών. Οσα προσλαμβάνει τα αφομοιώνει σε χρόνο dt και τα κάνει κτήμα του. Δεν είναι τυχαίο ότι θυμόμαστε πράγματα από την παιδική μας ηλικία, ενώ ξεχνάμε κάποια που συνέβησαν πριν λίγα χρόνια. Θα μπορούσαμε να μάθουμε τα παιδιά σε μια καλαισθησία, όμως δεν το κάνουμε. (σ.σ. ο Λ. Παπαδόπουλος συμμερίζεται την άποψη ότι το ζητούμενο είναι μια καλλιτεχνική παιδεία, που θα δίνει τη δυνατότητα στα παιδιά μας ν' αναπτύξουν αξιολογικά κριτήρια απέναντι στην τέχνη, ώστε να μη γίνονται παθητικοί καταναλωτές).

-- Τι γνώμη έχετε για τη σημερινή μουσική σκηνή στη χώρα μας;

-- Ακουγα πρόσφατα σ' ένα ραδιοφωνικό σταθμό σημερινά ελληνικά έντεχνα τραγούδια. Μου έδιναν την εντύπωση σαν να ήταν καβαλάρηδες πάνω σε άλογα το 1100 μ.Χ., με τις περικεφαλαίες, ασπίδες, δόρατα... Εκτός τόπου, εκτός χρόνου... Ετσι βρίσκουν οι άλλοι έδαφος. Θεοποιούν έναν έντεχνο που έχει γράψει μόλις δυόμισι καταπληκτικά τραγούδια και δεν πρόκειται να βγάλει άλλο, γιατί δεν έχει εθιστεί στο να γράφει τραγούδια... Βέβαια, εκτιμώ αρκετούς, υπάρχουν ωραίες φωνές... Οι Κατσιμίχα είναι αριστούργημα ό,τι και να κάνουν. Η Λένα Πλάτωνος είναι υπέροχη, αλλά την ξέρουν ελάχιστοι. Βλέπεις, όμως, ότι στο YouTube η Πλάτωνος έχει 2.500 επισκέψεις, ενώ κάτι απαίσια ελληνικά ραπ συγκροτήματα έχουν κοντά στις 700 - 800 χιλιάδες επισκέπτες. Αυτό λέγεται παρακμή της μουσικής στην Ελλάδα. Υπάρχει συνεχιζόμενη παρακμή, καταβαράθρωση. Και ψάχνουν να βρουν πρόσχημα, ότι παγκοσμίως είναι έτσι τα πράγματα. Ανησυχώ για τα παιδιά μας. Θεωρώ ότι θα γίνουν χειρότερα νταχτιρντί από τους γονείς τους.

-- Ποια γεύση έχετε αποκομίσει από τη μακρά μουσική διαδρομή σας;

-- Οτι μόνο ένας μουσικός, ο Θάνος Μικρούτσικος, είπε καλά λόγια για μένα. Επίσης, πως ό,τι το φοβόμαστε, δεν ασχολούμαστε μαζί του.

-- Για σας το τραγούδι, η δημιουργία τι είναι;

-- Είναι ένα κράμα ελεύθερης αυθαίρετης καλαισθησίας.