Ο προπονητής μετά τον απαραίτητο διαχωρισμό των σκακιστών σε δυναμικότητα και στιλ παιχνιδιού, πρέπει να κάνει διάφορα τεστ μεταξύ των μαθητών, σε διάφορες θέσεις, να τους μάθει περίπλοκους τακτικούς συνδυασμούς, να τους μάθει, σταδιακά, όλα τα είδη των φινάλε και παράλληλα να τους καθοδηγήσει να αποκτήσουν ρεπερτόριο ανοιγμάτων και βαριαντών με τα λευκά ή μαύρα κομμάτια.

Επίσης, με τη μέθοδο εργασίας του ο προπονητής, πρέπει να κάνει στους παίκτες του, τεστ παρατηρητικότητας. Να βλέπει για λίγο ο μαθητής μία θέση, να τη χαλάει και αμέσως μετά να βάζει την ίδια θέση με τη μνήμη του. Αλλες μέθοδοι εργασίας είναι: α) Απλή ομιλία με απλά μαθήματα. β) Εξέταση παρτίδων κίνηση προς κίνηση. γ) Επίλυση κάθε απορίας που έχει ο σκακιστής. δ) Ασκήσεις για το σπίτι. ε) Ευάριθμα τμήματα, σύμφωνα με την κρίση του προπονητή, των 4 ή 8 ατόμων, επιλεγμένη με μεγάλη προσοχή ύλη και η διδασκαλία (η προπόνηση του γκρουπ), να διαρκεί δυο χρόνια. στ) Μετά τη λήξη των δύο χρόνων, να δημιουργηθεί νέο διετές πρόγραμμα, με πιθανό ανασχηματισμό του γκρουπ με παίκτες της ίδιας ή λίγο ανώτερης δυναμικότητας. Η διδασκαλία πρέπει να έχει σχέση με τα μαθήματα των δύο προηγούμενων χρόνων και με συμπλήρωση πασίγνωστων κλασικών παρτίδων, ή παρτίδων που έχουν διαλέξει οι ίδιοι οι μαθητές.

Βασικές προϋποθέσεις για την προπόνηση με ισχυρούς σκακιστές και σκακίστριες, είναι η καλή συμπεριφορά, αλλά και η αμοιβαία εκτίμηση από τους σκακιστές προς τον προπονητή και αντίστροφα (συνεχίζεται).