Ερωτήματα δημιουργεί η στάση μερίδας των ΜΜΕ, που την προηγούμενη βδομάδα παρουσίασαν απόφαση του Δικαστηρίου Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, η οποία υποχρεώνει δήθεν το Δημόσιο να ασφαλίζει τους συμβασιούχους ορισμένου χρόνου με το ίδιο καθεστώς που ισχύει για τους μόνιμους υπαλλήλους. Το όλο θέμα παραπέμπει ευθέως στην προσπάθεια συγκεκριμένων συμφερόντων να προσανατολίσουν τους συμβασιούχους σε ατέρμονες δικαστικές διαδικασίες, όπως και στο παρελθόν. Η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Το Δικαστήριο Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, απαντώντας σε προδικαστικά ερωτήματα ιρλανδικού δικαστηρίου επισήμανε ότι «η αρχή της μη διάκρισης» που προβλέπει η ρήτρα 4 της κοινοτικής οδηγίας 1999/70 (ορίζει ότι οι εργαζόμενοι ορισμένου χρόνου δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται δυσμενώς σε σχέση με τους αντίστοιχους εργαζόμενους αορίστου χρόνου εκτός αν αυτό δικαιολογείται από αντικειμενικούς λόγους) αναφέρεται στις αμοιβές και σε άλλα εργασιακά δικαιώματα που προκύπτουν από τη σχέση εργασίας. Αντίθετα, η συγκεκριμένη αρχή δεν αναφέρεται στις συντάξεις που καταβάλλονται «στο πλαίσιο υποχρεωτικού συστήματος κοινωνικής ασφάλισης» (όπως είναι οι συντάξεις του Δημοσίου), αλλά στις συντάξεις που αφορούν σε επαγγελματικά συστήματα συνταξιοδότησης.