Η αείμνηστη Ειρήνη Μάρρα (1943 - 1998), συγγραφέας του παρουσιαζόμενου θεατρικού έργου έχει δώσει σημαντικό έργο στο χώρο του Παιδικού Θεάτρου, της Παιδικής Λογοτεχνίας, αλλά και της Ποίησης. Η παράσταση συμπίπτει με τα δεκάχρονα από την «αναχώρησή» της.

Παραμυθόδραμα με ηθογραφικά και κοινωνικά στοιχεία. Το έργο γράφτηκε στα 1983, αρχικά ως σενάριο της τηλεοπτικής σειράς: «Λαϊκές ιστορίες απ' όλο τον κόσμο». Η πρώτη θεατρική παραγωγή και σκηνική απόδοση ήταν του «Θιάσου '81». Η Ειρήνη Μάρρα επιχείρησε επιτυχώς τη σύνθεση δύο βαλκανικών λαϊκών παραμυθιών και τη θεατρική διασκευή τους.

Η αγωνία των γονιών για την επαγγελματική αποκατάσταση των παιδιών τους είναι εμφανής στο έργο, καθώς η Καλοκυρά - που εμφανίζεται και εξαφανίζεται με μυστηριώδη και μαγικό τρόπο - προσπαθεί να συμβουλέψει τον Μπαρμπα - Σκλήθρα για το μέλλον του γιου του, του Καλόκαρδου. Ηταν η εποχή μιας εσωτερικής μετανάστευσης στα Βαλκάνια, και στη χώρα μας, όπου ορισμένα αρσενικά παιδιά αγροτών ή κτηνοτρόφων κατέβαιναν στα κεφαλοχώρια για να μάθουν κάποια τέχνη (ράφτη, τσαγκάρη, οπλοποιού κ.ο.κ.). Ετσι και ο Καλόκαρδος, από τσοπάνης που ήταν, αν και λάτρευε τη φύση και τη δουλειά του, κατέβηκε στην πόλη - μετά από την επιμονή του πατέρα του - για να μάθει κάποια τέχνη. Στο κεφαλοχώρι συναντούν τρία μαγαζιά, όπου διαβάζουν τις επιγραφές τους: «Μετζεσόλας Χαρ. - Τσαγκαράδικο», «Ιούλιος Ψιλοβελόνης - Ραφείο», «Γιακουμής Μπαρούτης - Οπλοπωλείο». Συζητώντας και με τους τρεις τεχνίτες, διαπιστώνεται ότι ο ράφτης έφτιαχνε ρούχα μόνο για πλούσιους και άρχοντες, αφού οι φτωχοί δεν είχαν χρήματα, ο τσαγκάρης με σκληρό τρόπο αρνιόταν να φτιάξει παπούτσια σ' ένα ξυπόλυτο, φτωχό κορίτσι (τη Γελαστή, μετέπειτα αγαπημένη του Καλόκαρδου), και ο οπλοποιός κέρδιζε χρήματα μόνο από τον πόλεμο. Ετσι, ο τίμιος και φιλειρηνιστής Καλόκαρδος ξαναγύρισε στο βουνό και στις αγελάδες του.

Με τις αλλεπάλληλες παρεμβάσεις της νεράιδας Καλοκυράς η υπόθεση εξελίσσεται και παρουσιάζει ενδιαφέρον, καθώς η δράση των ηρώων αναδεικνύει κοινωνικά θέματα και προβλήματα, τα οποία έχουν ταξικό περιεχόμενο. Ο λόγος του λαϊκού παραμυθά, διασκευασμένος κατάλληλα από το λογοτεχνικό λόγο της θεατρικής συγγραφέα (και στην παρούσα παράσταση και από τον κ. Ν. Δαφνή) και εμπλουτισμένος από τον εκπληκτικό ποιητικό λόγο του κ. Γιώργου Μεσολογγίτη, προσφέρει στους μικρούς θεατές αισθητική απόλαυση, χαρά και αισιοδοξία, αλλά και κοινωνικο-πολιτικούς προβληματισμούς.

Τα παιδιά «διδάσκονται» κοινωνικά και καλλιτεχνικά, μαθαίνουν, απολαμβάνουν τα θεάματα, προβληματίζονται, αποκτούν σταδιακά κριτική σκέψη επάνω στα αισθητικά ζητήματα, στα ταξικά κοινωνικο-πολιτικά προβλήματα, ώστε να συγκροτηθούν κάποτε σε ολοκληρωμένες προσωπικότητες, που θα παλεύουν ενάντια στο άδικο, στον πόλεμο, στην πλουτοκρατία κ.ο.κ. και θ' αποκτούν και μέσα από το θέατρο καλά πρότυπα ζωής. Ο Καλόκαρδος αποποιείται: α. την ομορφιά και τα νιάτα - έναντι της παντοτινής ευτυχίας. β. Το σπαθί, ως σύμβολο του πολέμου - έναντι της αγάπης και της ειρηνικής συμβίωσης των ανθρώπων. γ. Τις λίρες και τον πλούτο - έναντι της ευτυχίας των ανθρώπων. Το μόνο δώρο που δέχεται από την Καλοκυρά είναι ένα χρυσό ρόιδι.

Η σκηνοθεσία του κ. Νίκου Δαφνή είναι θαυμάσια, υπέροχη η σκηνογραφία του κ. Κώστα Κουρμουλάκη όπως και τα κοστούμια της κ. Εμμανουέλλας Κρουκόφσκι. Η μουσική του κ. Σάκη Τσιλίκη με λυρικούς τόνους συμβάλλει θετικά στο κλίμα της παράστασης. Οι φωτισμοί του κ. Γιώργου Τσιμόπουλου και η χορογραφία της κ. Μαρίνας Λαμπροπούλου συμβάλλουν θετικά.

Οι ηθοποιοί απέδωσαν θαυμάσια τους ρόλους τους: ο κ. Γιάννης Τσικής (Μπαρμπα - Σκλήθρας - Βασιλιάς), ο κ. Τάσος Ιορδανίδης (Καλόκαρδος), η κ. Δήμητρα Βαμβακάρη (Καλοκυρά - Γριά - Γερμανίδα γιατρός), ο κ. Μπάμπης Αρώνης (Τσαγκάρης - Τραυματίας - Αραβας - Φρουρός), ο κ. Στάθης Λαγκάδας (Ράφτης - Τραυματίας - Φρουρός), ο κ. Βαγγέλης Μελής (Οπλοποιός - Κατεργάρ - Γέρος) και η κ. Κατερίνα Τσεβά (Γελαστή).