Εκπληκτη η χτεσινή «ΑΥΓΗ» σημειώνει ότι «προκάλεσε εντύπωση στη Βουλή ο τρόπος που προσέγγισε την υπόθεση Βγενόπουλου η Αλέκα Παπαρήγα», επειδή η ΓΓ δεν ακολούθησε το δρόμο των ύβρεων προσωπικά ενάντια στον συγκεκριμένο εκπρόσωπο του κεφαλαίου, αλλά σημείωσε με έμφαση ότι με το να βρίζεις και να χαρακτηρίζεις τους καπιταλιστές απατεώνες προσωπικά, συμβάλλεις στην αποβλάκωση του κόσμου, αφού κρύβεις την ουσία του προβλήματος, ότι απέναντί σου έχεις το κεφάλαιο και τους καπιταλιστές. Επειδή η παραπάνω αντίληψη είναι πεντακάθαρη και απαντά στην ουσία του προβλήματος των ιδιωτικοποιήσεων, εκείνο που εντυπωσιάζει είναι η έκπληξη της εφημερίδας και του ΣΥΝ.

Μπορεί να μη φταίει η «ΑΥΓΗ». Αυτή, απλά, όπως και στα άλλα ζητήματα, αναπαράγει τη γραμμή ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Και όπως αυτή εκφράστηκε επίσημα από τον Αλ. Αλαβάνο, επίσης στη Βουλή, το πρόβλημα είναι να μη γίνει η Ελλάδα Καζαμπλάνκα και «πως μπαίνουν εδώ πέρα, χωρίς να ξέρουμε, κεφάλαια από κάθε χώρα συνοδευόμενα από κομπραδόρους, από αλητεία, από εμπόρους όπλων» και εν πάση περιπτώσει να αγοράζει κάποιος επιχειρηματικός όμιλος μετοχές του ΟΤΕ και να μην ξέρουμε «πόσα ονόματα έχει αλλάξει από το 1998, ποιος είναι ο βασικός μέτοχος», πόσα κεφάλαια κατέχει η μία επιχειρηματική ομάδα και η άλλη.

Καταλάβατε; Αν ήταν η χώρα να μη γίνει Μαρόκο, αν τα κεφάλαια που έρχονταν στη χώρα δε συνοδεύονταν από κομπραδόρους και αλήτες, αλλά από αφεντικά που διαθέτουν καθωσπρεπισμό και κατακλέβουν την εργατική τάξη με το «σας» και με το «σεις», τότε για τον ΣΥΡΙΖΑ δε θα υπήρχε πρόβλημα. Και αν μαζί με όλα αυτά γνωρίζαμε ποιοι είναι οι βασικοί μέτοχοι και είχαν και κάποιο «πρόσωπο» στην πιάτσα, τότε μάλιστα. Θα μπορούσαν να γίνουν εταίροι και στον ΟΤΕ, και στη ΔΕΗ, και αλλού.

Από εκεί και πέρα, τσιμουδιά για το ίδιο το έγκλημα των ιδιωτικοποιήσεων, των επιχειρηματικών ομίλων και των ...ευυπόληπτων καπιταλιστών που τους παραδίδουν τις κρατικής ιδιοκτησίας επιχειρήσεις. Κουβέντα για το ρόλο που παίζει η ΕΕ και οι διάφορες Συνθήκες της. Αχνα για την ανάγκη να υπάρξει κόντρα στην πολιτική της απελευθέρωσης των αγορών. Ούτε λέξη για το ότι όλες οι επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας πρέπει να επιστρέψουν στο Δημόσιο. Απόλυτη σιωπή, δηλαδή, για την ουσιαστική πλευρά του προβλήματος και επικοινωνιακά φληναφήματα, για το πόσο καλύτερος ή χειρότερος είναι ο εκάστοτε καπιταλιστής. Λες και έτσι στοχεύει σε μικρότερα κέρδη, ή γίνεται λιγότερο αδίστακτος, σε όλη την γκάμα των εκμεταλλευτικών σχέσεων μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας.

Είναι βέβαιο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρωτοτυπεί. Παρόμοια κριτήρια, φέρονται να παίρνουν υπόψη τους και η ΕΕ, και η ΝΔ, και το ΠΑΣΟΚ, όταν σχεδιάζουν τα προγράμματα των μαζικών ιδιωτικοποιήσεων. Το ίδιο κάνουν και οι μεταξύ τους ανταγωνιζόμενοι επιχειρηματικοί όμιλοι, όταν ο ένας προσπαθεί να σκάψει το λάκκο του άλλου, για να κερδίζουν την εύνοια των κυβερνώντων και τα καλά φιλέτα των πωλήσεων. Μόνο που όλοι τους - και ο ΣΥΡΙΖΑ - αποφεύγουν να πουν το κύριο, που είναι τα συμφέροντα του λαού από τη μία και οι καπιταλιστές από την άλλη. Εκτός και αν δεν μπορούν ακόμα να διαλέξουν...