Από τη δεκαετία του '80 το κίνημα ειρήνης είχε διατυπώσει τη θέση του έναντι του προβλήματος της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης. Με αφορμή τη χρόνια φλυαρία για το είδος αυτών των δικαιωμάτων κι επικαλούμενο τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ και το Διεθνές Δίκαιο, διατύπωσε τρεις όρους:

Από τότε πολλά άλλαξαν στη διεθνή τάξη πραγμάτων, με επίκεντρο τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και την έλευση της Νέας Τάξης στο πλαίσιο της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης και πολυπολιτισμού. Στα Βαλκάνια λαοί μεταβλήθηκαν σε διεθνείς επαίτες όπως π.χ. οι Αλβανοί και υποτάχθηκαν κάτω από το πολεμικό βάρος μιας διεθνούς ιμπεριαλιστικής συνωμοσίας διαμελισμού όπως π.χ. η Γιουγκοσλαβία και το κύριο τμήμα της η Σερβία, με την απειλή απόσχισης του Κοσσυφοπεδίου. Το βάρος της έλευσης της ιμπεριαλιστικής επιβολής υποχρέωσε κράτη - υπηρέτες της ίδιας συμμαχίας, του ΝΑΤΟ, να μπουν στη διαδικασία αργής, αλλά σταθερής σύμπραξης - σύμπτυξης οικονομικών και στρατιωτικών τους δυνάμεων. Αυτή η διαδικασία είχε, όπως συμβαίνει συνήθως, την αρνητική επιβάρυνση του μιλιταριστικά μικρότερου έναντι του μιλιταριστικά μεγαλύτερου.

Εξυπηρετώντας τα ευρύτερα συμφέροντα της ίδιας συμμαχίας, ο μικρότερος υποχρεώνεται σε εθνικές υποχωρήσεις και εξυπηρετήσεις προς τον μεγαλύτερο. Αυτό συμβαίνει στην ουσία των ελληνοτουρκικών σχέσεων σε βάρος και των δύο λαών, με πρώτο αποδέκτη τη μειονότητα. Βάση αυτής της διαδικασίας είναι η εξελισσόμενη σύμπραξη κεφαλαίου των δύο χωρών σε ένα ενιαίο πολιτικό και στρατιωτικό πλαίσιο. Οι λαοί των δύο χωρών μένουν δέσμιοι αυτής της διαδικασίας στο πλαίσιο της ευρύτερης ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ισχυρών. Η έντεχνη προπαγάνδα μίσους μεταξύ των δύο λαών και οι σκόπιμες ευεργετικές ενέργειες προς τη μία ή την άλλη πλευρά γίνονται για να διατηρούν έναν ιστορικό διχασμό. Συντηρώντας τον, προορίζονται οι δύο λαοί να αποτελέσουν δύναμη έμμεσης ή άμεσης απειλής εναντίον κάθε εθνικού και κοινωνικού απελευθερωτικού κινήματος.