Η προσπάθεια της Ομοσπονδίας κυρίως για διάκριση στα αγωνίσματα της Πίστας, δεν οδηγεί πουθενά, για τον απλό λόγο, ότι τα περιθώρια που υπάρχουν για να μπορέσει κάποιος να διαλέξει αθλητές είναι περιορισμένα, αφού ο αριθμός των παιδιών που ασχολούνται σοβαρά με το ποδήλατο (μέσα σε εισαγωγικά) είναι ελάχιστα.
Είναι γνωστό σ' όλους ότι ο πρωταθλητισμός είναι το αποτέλεσμα οργανωμένης δουλιάς σε βάθος. Η προσπάθεια λοιπόν της Ομοσπονδίας θα πρέπει να είναι η συνεχής πίεση προς την Πολιτεία για την εκλαΐκευση του αθλήματος, με τη δημιουργία προϋποθέσεων ώστε να γίνει το ποδήλατο κατ' αρχήν ασφαλές μεταφορικό μέσο, κυρίως για τα παιδιά μας. Να μπορεί να πάει στο σχολείο του και βέβαια ο εργαζόμενος στη δουλιά του. Βασική προϋπόθεση: ποδηλατοδρόμοι, πάρκινγκ, μεταφορά του ποδηλάτου με το Μετρό, κάτι που δε γίνεται σήμερα και βέβαια πάρκινγκ σε κάθε σταθμό. Μέχρι σήμερα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν καταστρέψει τα πάντα στο βωμό του κέρδους.
Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι ζούμε και μεγαλώνουμε με τα παιδιά μας σε εχθρικές πόλεις. Και τι κάνουμε γι' αυτό; Διαπιστώνουμε π.χ. ότι ο χώρος του αθλητισμού, κυρίως ο ερασιτεχνικός, πάει από το κακό στο χειρότερο. Η Πολιτεία μας έχει αποδείξει ότι δεν ενδιαφέρεται για την ουσία του ζητήματος, την ενδιαφέρει μόνο η βιτρίνα. Το ερώτημα είναι: Εμείς τι κάνουμε; Μήπως πρέπει το δικαίωμα στην άθληση να ενταχθεί στις λαϊκές διεκδικήσεις; Το δικαίωμα στο παιχνίδι και την άθληση των παιδιών μας δεν εντάσσεται στις γενικότερες διεκδικήσεις για την Παιδεία;