Χρόνια δίδασκε στο ΕΜΠ την ιστορική και αισθητική πορεία της Αρχιτεκτονικής. Ομότιμος καθηγητής, πλέον, συμβάλλει στη μελετητική «διάσωση» σωζόμενων «τεκμηρίων» της πανέμορφης αλλά μακρόχρονα καταστρεφόμενης ελληνικής αρχιτεκτονικής. Η μελαγχολία του καθηγητή Δημήτρη Φιλιππίδη για την αλόγιστη καταστροφή πλήθους μνημειακών κτιρίων, αλλά και οικιστικών συνόλων, εκφράστηκε με όσα είπε χτες στο Μουσείο Μπενάκη για τη νέα μελέτη του «Νεοκλασικές Πόλεις στην Ελλάδα (1830-1920)», εικονογραφημένη με φωτογραφίες του ίδιου και των Ερίτα Αττάλι και Γιώργη Γερόλυμπου (εκδόσεις «Μέλισσα»).

Η μελέτη αφορά σε δημόσια και ιδιωτικά κτίρια, δρόμους, πλατείες και άλλα στοιχεία που καταδεικνύουν τα σχέδια που έγιναν στο διάστημα 1830-1920 για διαμόρφωση νεοκλασικών πόλεων. Συγκεκριμένα αφορά στις πόλεις: Αθήνα, Πάτρα, Ναύπλιο, Ερμούπολη, Βόλο, Θεσσαλονίκη, Καβάλα, Γιάννενα, Χανιά, αλλά και Σύμη και Πήλιο, όπου συνδυάζεται η νεοκλασική με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική.

Ο τίτλος της μελέτης είναι υπονοηματικός, όχι κυριολεκτικός. «Κατά τη γνώμη μου νεοκλασική πόλη στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Μόνο νεοκλασικά κτίρια σώζονται. Σε ορισμένες πόλεις αρκετά», διευκρίνισε ο μελετητής. Ο καθηγητής μίλησε για το ρεύμα του νεοκλασικισμού που το 19ο αιώνα και στις αρχές του 20ού «σάρωσε» την Ευρώπη και την Ελλάδα. Για τις δύο τραγωδίες της προσφυγιάς και το σχεδιασμό νέων πόλεων με την καταστροφή νεοκλασικών κτιρίων και συνόλων. Για «τις αρχιτεκτονικές και πολιτισμικές ελπίδες της γενιάς του 1930», που «σαρώθηκαν» από τη δεκαετία του 1950 και εντεύθεν, για «να φτάσουμε στη σημερινή εποχή, του τι θα αρπάξουμε, τι θα καταστρέψουμε, τι θα κερδίσουμε»...