Μια ανησυχία πλανάται, κάθε φορά που ανεβαίνει η λαϊκή πάλη, που βαθαίνει η αμφισβήτηση της κυρίαρχης πολιτικής από πλατιά λαϊκά στρώματα, που ριζοσπαστικοποιούνται ή βρίσκονται σε μια πορεία αντίθεσης με την κυρίαρχη πολιτική. Φοβούνται, λένε με διάφορα άρθρα τους οι εκφραστές, υποστηρικτές και απολογητές του καπιταλιστικού συστήματος, μήπως και «ξεστρατίσει» το πολιτικό σύστημα, μήπως και η κοινωνία, όπως λένε, χάσει την εμπιστοσύνη της στα κόμματα και μήπως ο αντιπολιτευτικός λόγος πάψει να είναι αποτελεσματικός, δηλαδή μήπως τα λαϊκά στρώματα βγουν από την στρούγκα των λεγόμενων κομμάτων εξουσίας και αναζητήσουν διέξοδο έξω από τα πλαίσια που τους έχουν βάλει.

Ομως, το ότι όλοι αυτοί ανησυχούν, δε σημαίνει αναγκαστικά πως συμβαίνει κάτι κακό, ότι δηλαδή θα πρέπει και ο λαός να συμμερίζεται αυτήν την ανησυχία. Ισα ίσα, το αντίθετο, ο λαός πρέπει να τους κάνει να τρομάξουν. Το ότι υπάρχει δυστοκία στο να περάσουν οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, στο Ασφαλιστικό, στα Εργασιακά, στην Εκπαίδευση, στην Υγεία και σε άλλους τομείς όπου προωθούνται οι μορφές έντασης της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, με αποτέλεσμα να εκφράζεται ανησυχία για το γεγονός αυτό, δεν είναι κάτι που πρέπει να ανησυχεί και τους εργαζόμενους. Αντίθετα, όσο αναπτύσσεται η πάλη τους, τόσο θα αυξάνονται οι ανησυχίες και θα εντείνονται οι κινδυνολογίες για το σύστημα. Αυτό, όμως, θα πρέπει να δίνει φτερά στον αγώνα των λαϊκών στρωμάτων που αντιπαλεύουν τις αντιλαϊκές πολιτικές και τις συνέπειές τους, γιατί δείχνει πως μπαίνουν εμπόδια στο πέρασμα της πολιτικής που υπαγορεύουν τα μονοπώλια και τα ευρωενωσιακά κέντρα.

Οι εργαζόμενοι είναι αυτοί που πρέπει να χαίρονται, όταν όλοι εκείνοι ανησυχούν. Πρέπει να επιζητούν τον κλονισμό της λαϊκής εμπιστοσύνης απέναντι στα κόμματα και τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και στα δεκανίκια τους. Να επιδιώκουν με τον αγώνα τους και την πολιτική τους δράση την υπονόμευση αυτού του πολιτικού συστήματος, που γεννάει και αναπαράγει εκμετάλλευση, που διαρκώς χειροτερεύει τη θέση τους υπέρ της αύξησης των κερδών της πλουτοκρατίας. Η οργανωμένη δράση των εργαζομένων, μέσα από την οποία καταδεικνύεται ο ακραία ταξικός χαρακτήρας της ασκούμενης πολιτικής, η νεοταξική καπιταλιστική ρεβάνς σε βάρος κατακτήσεων και δικαιωμάτων της εργατικής τάξης που έγιναν με αίμα, πρέπει να βρει πολιτική έκφραση στη συσπείρωση με το ΚΚΕ και τη λαϊκή συμμαχία.

Η πρόταση του ΚΚΕ για τη Λαϊκή Εξουσία και τη Λαϊκή Οικονομία, η πολιτική και ο αγώνας του για το κοινωνικοπολιτικό μέτωπο πάλης, δίνουν πολιτική διέξοδο στην αγανάκτηση και την αμφισβήτηση, που όλο και πιο πλατιά εκφράζουν οι εργαζόμενοι. Θωρακίζει πολιτικά τους εργατικούς αγώνες απέναντι σε όλους τους αντιπάλους και τους υπονομευτές τους. Ετσι οι αγώνες αυτοί θα δυναμώνουν, θ' αποκτάνε προοπτική, ώστε να μην μπορεί να τους ξεφουσκώσει κανένας ελιγμός ούτε μπλε ούτε πράσινων κυβερνητικών συνδικαλιστών, για να μη χωράνε στην τσέπη κανενός από όλους αυτούς που μιλάνε στο όνομα των εργαζομένων και την ίδια ώρα είναι έτοιμοι να τους ξεπουλήσουν και να βάλουν πλάτη για να περάσουν από το παράθυρο τα αντεργατικά μέτρα. Τότε, λοιπόν, είναι που όλους αυτούς οι οποίοι σήμερα λένε ότι ανησυχούν για την πορεία του πολιτικού συστήματος, θα τους πάρει φαλάγγι ο λαός επιβάλλοντας τη δική του θέληση οριστικά και αμετάκλητα.