Σαν σήμερα, πριν 17 χρόνια, «έφυγε» ο ποιητής της Ρωμιοσύνης και της οικουμένης. Η ποιητική φωνή του, όμως, μένει να λέει το όνειρο - χτεσινό, σημερινό, αυριανό - όλων των αδικημένων.

«(...) Ετσι μικρό ήταν τ' όνειρό μας.

Μα τούτο τ' όνειρο ήταν τ' όνειρο

όλων των πεινασμένων και των αδικημένων.

Κι οι πεινασμένοι ήταν πολλοί

κι οι αδικημένοι ήταν πολλοί.

Και τ' όνειρο μεγάλωνε - σιγά σιγά μεγάλωνε -

- πάντοτε το ίδιο στρογγυλό σαν το ψωμί

και το ίδιο στρογγυλό και σαν τον ήλιο

και το ίδιο στρογγυλό και σαν τη γη

ετούτο τ' όνειρο των πεινασμένων,

τ' όνειρο των αδικημένων

όλου του κόσμου (...)».