Στο παρόν άρθρο, μάς απασχολεί ο ρόλος του ΣΥΝ και αυτοτελώς και πώς έδρασε μέσα σε μαζικούς φορείς, όπως οι εκπαιδευτικές ομοσπονδίες, η ΠΟΣΔΕΠ και σε ορισμένους φοιτητικούς συλλόγους.

Ολη την περασμένη χρονιά, και ιδιαίτερα προεκλογικά, παρακολουθήσαμε τον κ. Αλαβάνο να εμφανίζεται ως αυτόκλητος «υπερασπιστής» του φοιτητικού κινήματος. Μπορούσε να δηλώνει όποτε ήθελε - με τη βοήθεια των αστικών ΜΜΕ - ότι οι θέσεις και οι τοποθετήσεις του εκφράζουν τους φοιτητές (παρότι οι δυνάμεις του ΣΥΝ μειοψηφούσαν μέσα στις συνελεύσεις, όποτε επιδίωκαν να εκφραστούν αυτοτελώς). Είναι γνωστό ότι στις ΓΣ κυριαρχούσαν ψηφίσματα που με σαφήνεια καταδίκαζαν το νόμο - πλαίσιο, την ΕΕ, την κυβέρνηση της ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, και ποτέ δεν κυριάρχησαν οι συμβιβαστικές θέσεις του ΣΥΝ.

Αυτό γινόταν σε υπερβολικό βαθμό που ενοχλούσε και όσους συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις, ήταν εξόφθαλμη η προσπάθεια καπηλείας των αγώνων. Θα πει κανείς ότι για ένα οπορτουνιστικό κόμμα προεκλογικά όλα επιτρέπονται και ο καιροσκοπισμός.

Το κάλπικο της στάσης του ΣΥΝ φαίνεται από την αρχή κιόλας των μεγάλων διαδηλώσεων και των καταλήψεων.

Είναι γνωστός ο ρόλος του ΣΥΝ, όλα τα προηγούμενα χρόνια πριν από τις περσινές κινητοποιήσεις, στην πάλη ενάντια στη συμφωνία της Μπολόνια και στα επιμέρους χτυπήματα που δεχόταν ο δημόσιος και δωρεάν χαρακτήρας της ανώτατης εκπαίδευσης. Ηταν απών. Πάρτε για παράδειγμα την ΠΟΣΔΕΠ (Ομοσπονδία των πανεπιστημιακών καθηγητών). Οι δυνάμεις που στήριζε ο ΣΥΝ είχαν επί χρόνια την πλειοψηφία, ωστόσο η πλειοψηφία της ΠΟΣΔΕΠ ήταν ανύπαρκτη και εξαφανισμένη και από τους καθηγητές και από τους φοιτητές και τους αγώνες, που προαναφέραμε.

Αλλά ας δούμε τι γίνεται και μετεκλογικά. Στις 18 Οκτώβρη, στην πρώτη κινητοποίηση φοιτητών και σπουδαστών, με αφορμή τη λήξη της διορίας από τη μεριά της ΕΕ για αναγνώριση των ΚΕΣ (Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών), ο ΣΥΝ ήταν πάλι απών. Ούτε καν μια ολιγομελής αντιπροσωπεία δε συμμετείχε.

Αυτά, βέβαια, δε συνέβησαν τυχαία. Δεν ήταν απλώς πρόβλημα ενημέρωσης για τις κινητοποιήσεις φοιτητικών και σπουδαστικών συλλόγων. Πώς να παίξει θετικό ρόλο στην οργάνωση της πάλης ο ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ, όταν είναι με το σύστημα και τις επιλογές του.

Ο κ. Αλαβάνος πριν 4 χρόνια έδινε «υπέρ πάντων» αγώνα υπέρ των ΚΕΣ, δηλώνοντας ότι: «Παρά τις πολύχρονες και συνεχείς καταγγελίες μου ότι η κυβέρνηση παραβιάζει την οδηγία 89/48 της ΕΕ, εμμένει να μην αναγνωρίζει τους τίτλους των ευρωπαϊκών πανεπιστημίων που δίνονται σε συνεργασία με τα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών»!!! (Από την ιστοσελίδα του κ. Αλαβάνου, ως ευρωβουλευτή στις 29/8/2002). Βεβαίως, πρόσφατα έσπευσε να καταθέσει Ερώτηση στη Βουλή ενάντια στα ΚΕΣ. Αποδεικνύοντας, για μια ακόμη φορά, την αναξιοπιστία του ΣΥΝ.

Ακόμα το ίδιο αποδεικνύεται με την «Εκθεση σχετικά με τα πανεπιστήμια και την ανώτατη εκπαίδευση στον ευρωπαϊκό χώρο της γνώσης (2001/2174 (ΙΝΙ)». Πρόκειται για έκθεση του ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (24/5/2002) την οποία εισηγήθηκε ομόφωνα επιτροπή, στην οποία μέλος ήταν και ο κ. Αλαβάνος και ψήφισε ο κ. Παπαγιαννάκης. Σε αυτήν προβλέπεται ότι: «Είναι αναγκαίο να τεθούν οι βάσεις για τον Ευρωπαϊκό Χώρο Ανώτατης Εκπαίδευσης», «πρέπει να επιταχυνθεί και να ενδυναμωθεί η διαδικασία της Μπολόνια», «να εντάξουν τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα στα προγράμματα διά βίου κατάρτισης», «τα ιδιωτικά πανεπιστήμια αποτελούν μέρος του ευρωπαϊκού εκπαιδευτικού συστήματος και συμβάλλουν στην ανάπτυξή του». Οι παραπάνω «αρχές» που εισηγείται ο κ. Αλαβάνος ταιριάζουν μόνο στα συμφέροντα των μονοπωλίων και όχι σ' αυτά των φοιτητών και των εργαζομένων και τους αγώνες τους ενάντια στο νόμο - πλαίσιο.

Επίσης, μόνο ένα καιροσκοπικό οπορτουνιστικό κόμμα θα μπορούσε και να δηλώνει την ανάγκη για απόσυρση του νόμου για να ψαρεύει στα θολά και να εισηγείται ταυτόχρονα στη Βουλή τροπολογίες στον ίδιο νόμο, όπως έγινε με το νόμο - πλαίσιο για τα ΑΕΙ τον περασμένο Φλεβάρη, όπου ο ΣΥΝ κατέθεσε 28 τροπολογίες!!! για να τον φτιασιδώσει.

Το κάλεσμα της «Αριστερής Μεταρρύθμισης» πανεπιστημιακών που πρόσκεινται στον ΣΥΝ τάσσονταν υπέρ του «διαλόγου» για το νόμο - πλαίσιο, για να προωθηθούν οι κατάλληλες μεταρρυθμίσεις, όπως έλεγαν. Αυτή η παράταξη δέχεται την αξιολόγηση, αποδέχεται και τα ευρωπαϊκά προγράμματα. Απευθύνουμε το ερώτημα στην παράταξη «Συσπείρωση», που είναι πρώτη δύναμη στην ΠΟΣΔΕΠ: πώς χαρακτηρίζει την κίνηση αυτή της «Αριστερής Μεταρρύθμισης» που εκφράζει τον ΣΥΝ; Ή μήπως θέλει να το προσπεράσει, με τη δικαιολογία ότι οι μεν είναι με το ΣΥΝ, ενώ η «Συσπείρωση» στηρίζεται από το ΣΥΡΙΖΑ; Είναι κριτήριο για τη στάση της παράταξης αυτής, αν θα σιωπά και θα συμβιβάζεται με αυτές τις απόψεις καθηγητών του ΣΥΝ.

Η τακτική του ΣΥΝ εκφράστηκε και στις διαδηλώσεις. Συμμετείχε στις κινητοποιήσεις και ταυτόχρονα αποδέχτηκε τη θέση του Αντιπροέδρου στο Κέντρο Ελευθέρων Σπουδών της ΓΣΕΕ (Ακαδημία Εργασίας, δηλαδή το γνωστό ιδιωτικό «Πανεπιστήμιο» της ΓΣΕΕ). Η τακτική του ΣΥΝ ήταν και συμμετοχή στις μεγάλες μαζικές πορείες και κάλεσμα στελεχών του να σταματήσουν οι καταλήψεις και οι διαδηλώσεις (όπως παρουσίασε τις θέσεις της «Αριστερής Μεταρρύθμισης» του ΣΥΝ ο κ. Λ. Παπαγιαννάκης στην «Ελευθεροτυπία» στις 31/1/2007). Το «κερασάκι στην τούρτα» του συμβιβασμού και του συστήματος είναι τελικά και ο ΣΥΝ και όλες οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, που συνεργάζονται. Οταν δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, αναφωνούν ότι είναι ΣΥΡΙΖΑ κι όχι ΣΥΝ!

ΣΥΡΙΖΑ και ΣΥΝ έχουν την ίδια πολιτική. Δεν είναι μόνο καιροσκοπικά σχήματα, αλλά με την τακτική τους δε συμβάλουν στην οργάνωση της πάλης. Ακόμα και όταν συμμετέχουν σε κινητοποιήσεις, βάζουν εμπόδια στην ανάπτυξη αγώνων και προσπαθούν εκ των υστέρων να τους καπηλεύονται.

Είναι φανερό πως κόμματα και διάφορες πολιτικές δυνάμεις δρουν μέσα στο μαζικό κίνημα, σχεδιάζουν, παίρνουν πρωτοβουλίες και αντιπαρατίθενται. Αυτό, εξάλλου, με τη μεγαλύτερη συνέπεια και από τη σκοπιά των δικαιωμάτων και των αναγκών της εργατικής τάξης, της νεολαίας, των λαϊκών στρωμάτων το κάνει και το ΚΚΕ και η ΚΝΕ.

Οι σκοποί και οι στόχοι του ΚΚΕ είναι αντίθετοι με αυτούς της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, των μονοπωλίων και της ΕΕ. Ο ΣΥΝ απέδειξε στην πράξη ότι δεν μπορεί να συμβάλει στην οργάνωση του αγώνα, γιατί μαζί με το ΠΑΣΟΚ προσπαθούν να στρεβλώσουν τα αιτήματα και τους αγώνες σε «αντιδεξιά» κατεύθυνση, αθωώνοντας την ουσία της πολιτικής που γεννά αυτήν την κατάσταση. Μια πολιτική που περίτρανα υπηρετεί και το ΠΑΣΟΚ. Το απέδειξε αυτό και στο κίνημα Παιδείας, αλλά και πρόσφατα πάλι με το κάλεσμά του προς το ΠΑΣΟΚ να οργανώσουν από κοινού τη δράση για το Ασφαλιστικό. Μια πρόταση που για λόγους εντυπωσιασμού - και χωρίς φυσικά να αναμένει ανταπόκριση - την απηύθυνε και προς το ΚΚΕ.

Αυτή η αντιπαράθεση, που εκφράζεται και μέσα στο κίνημα, στους μαζικούς φορείς, στις συνελεύσεις και τα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος έχει λογική και αιτία. Μέσα στο λαϊκό κίνημα και τη νεολαία συγκρούονται δύο γραμμές: Αυτή των κομμάτων της πλουτοκρατίας και της ΕΕ και αυτή της ρήξης και ανατροπής.

Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ παλεύουν, ώστε οι μαζικοί φορείς, το λαϊκό κίνημα να επιλέγουν το δρόμο της ρήξης, του αγώνα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, της νεολαίας, των φοιτητών, των σπουδαστών, για τη διεκδίκηση με βάση τις σύγχρονες ανάγκες τους. Αντίθετα, ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν αποδείξει ότι προωθούν το «διάλογο», την ταξική συναίνεση με τους εκφραστές του συστήματος «και κινούνται» καιροσκοπικά στις κινητοποιήσεις. Οταν η δυσφορία των μαζών οδηγεί σε ριζοσπαστικές θέσεις και στην υπέρβαση της συναίνεσης και υποταγής εμφανίζονται ο ΣΥΝ, ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και το ΠΑΣΟΚ για να ψαρέψουν στα θολά.

Ετσι εξηγείται η διγλωσσία του ΣΥΝ. Τάσσεται ενάντια στο άρθρο16, αλλά υπέρ των ΚΕΣ, ενάντια στο νόμο - πλαίσιο, αλλά προτείνει τροπολογίες για τη «διόρθωσή» του.

Το ΚΚΕ θεωρεί ότι οι σύλλογοι, τα σωματεία πρέπει να υιοθετούν αιτήματα που «φρενάρουν» τα αντιδραστικά μέτρα και διεκδικούν αποσπάσεις κατακτήσεων ενάντια στην ΕΕ και τη στρατηγική των αναδιαρθρώσεων.

Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ παλεύουν για την οργάνωση του λαού, που θα δώσει πνοή στο εργατικό λαϊκό κίνημα, το κίνημα της νεολαίας και των φοιτητών. Παλεύουμε για την οργάνωση του λαού στο κίνημα και στα μέτωπα πάλης και ενισχύουμε τη γραμμή, που θα ανοίξει το δρόμο για μια νικηφόρα πορεία.

Η πείρα των φοιτητών επιβεβαιώνει αυτόν το δρόμο. Οι αντιδραστικές αλλαγές στην Παιδεία δεν αντιμετωπίζονται με τα φτιασιδώματα του ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ. Σ' αυτόν το δρόμο καλούμε σε συστράτευση και κοινή πάλη τους φοιτητές - σπουδαστές - πανεπιστημιακούς και σε συμπόρευση με τις ταξικές δυνάμεις του εργατικού κινήματος.