Συγχωροχάρτι στην αντιλαϊκή πολιτική, που εδώ και χρόνια βρίσκεται σε εξέλιξη και η οποία αναμένεται να ενταθεί το επόμενο διάστημα, όπως άλλωστε προοιωνίζονται και οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, προσφέρουν με την αποπροσανατολιστική θέση που εξέφρασαν, κατά τη σχετική συζήτηση στη Βουλή, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι δηλαδή η κυβέρνηση δεν παρουσίασε προγραμματικές θέσεις αλλά «έκθεση ιδεών», θέση που υποστηρίχτηκε και από τον ΛΑ.Ο.Σ.

Η εκτίμηση αυτή, ότι η κυβέρνηση δεν έκανε συγκεκριμένες προγραμματικές δηλώσεις, πέρα από το ότι δε στέκει, γιατί οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, έστω και ως γενικόλογο κείμενο, έχουν σαφή ταξικά - αντιλαϊκά χαρακτηριστικά, είναι αποκαλυπτική της αντίληψης που έχουν τα κόμματα αυτά για την ασκούμενη πολιτική, αλλά και δείχνει ξεκάθαρα το είδος της αντιπολίτευσης που θα ασκήσουν. Μια αντιπολίτευση που δε θα αμφισβητεί και δε θα αντιπαλεύει την ουσία της κυβερνητικής πολιτικής, αφού οι βασικές παραδοχές είναι κοινές, αλλά θα στέκει σε επιφανειακά ζητήματα και στο κατά πόσο η διαχείριση με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα είναι περισσότερο ή λιγότερο αποτελεσματική. Μια τέτοια αξιολόγηση της κυβερνητικής πολιτικής δεν είναι κάτι καινούριο. Να θυμίσουμε ότι στη διάρκεια της προηγούμενης κυβερνητικής θητείας της ΝΔ, από το 2004 και μετά, όλη η αντιπολιτευτική πολιτική της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ επικεντρωνόταν στα περί «μη κυβέρνησης» και «μη πρωθυπουργού», αφήνοντας έτσι άθικτη την αντιλαϊκή πολιτική που στο μεταξύ κάλπαζε.

Ουσιαστικά, με τη στάση τους αυτή απέναντι στην κυβέρνηση καλλιεργούν στις λαϊκές συνειδήσεις μια στάση αναμονής μέχρι, υποτίθεται, να φανούν οι κυβερνητικές προθέσεις και σχεδιασμοί. Η αντίληψη αυτή είναι απόρροια των στρατηγικών συγκλίσεων που υπάρχουν στους βασικούς πολιτικούς προσανατολισμούς, είτε αυτοί αφορούν στις πολιτικές που απορρέουν από την Ευρωπαϊκή Ενωση είτε από τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα που υπηρετούν τους σχεδιασμούς της ντόπιας και της παγκόσμιας πλουτοκρατίας. Δείχνει και την εγγενή αδυναμία που έχουν να αντιπολιτευτούν στην ουσία της μια πολιτική που στο βάθος της υπάρχει σύγκλιση. Εκείνο, λοιπόν, που αναμένεται ως αντιπολίτευση από τα κόμματα αυτά είναι αντιπαραθέσεις γύρω από πρόσωπα και τεχνητές οξύνσεις, ώστε να υπάρχει μια επίφαση αντιπαράθεσης.

Ομως, οι κυβερνητικές προθέσεις ούτε κρυφές είναι αλλά ούτε και αμφιβολίες υπάρχουν για το αν θα επιχειρηθεί η εφαρμογή τους. Αυτές καταγράφηκαν και προεκλογικά και, κυρίως, η κυβερνητική πολιτική για τη νέα περίοδο είναι συνέχεια της κυβερνητικής πολιτικής της προηγούμενης περιόδου. Ούτε η κυβέρνηση είναι καινούρια ούτε η πολιτική που θα εφαρμόσει πρωτοφανέρωτη. Εξάλλου, κανείς δεν υπάρχει που να αμφιβάλλει για το τι θα κάνει η κυβέρνηση, π.χ., στο Ασφαλιστικό ή στα εργασιακά, στην εξωτερική πολιτική, κλπ.

Οι εργαζόμενοι, λοιπόν, δεν έχουν περιθώρια να περιμένουν εξαγγελίες και διαλόγους συνυπευθυνότητας και συνδιαχείρισης της αντιλαϊκής πολιτικής. Τώρα πια όλοι ξέρουν και τι σχεδιάζεται και, πολύ περισσότερο, βιώνουν ήδη αυτές τις πολιτικές που διαδοχικά οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ εφαρμόζουν. Αυτό που απαιτούν οι καιροί δεν είναι απλά και μόνο να πουν «όχι» αλλά και να κάνουν ένα παραπέρα βήμα, να προβάλουν θέσεις και αιτήματα αντεπίθεσης. Το ζητούμενο δεν είναι μια συγκυριακή αντίθεση ενώπιον των αδιεξόδων, αλλά συνολική αμφισβήτηση μέχρις ανατροπής της κυρίαρχης πολιτικής και ανάδειξη της αναγκαιότητας για μια λαϊκή εξουσία.