Είναι μήπως τυχαίο ότι το ΠΑΣΟΚ, παρά τον έντονο καταγγελτικό του λόγο σεβάστηκε και υλοποίησε μέχρι κεραίας τους αντιασφαλιστικούς νόμους Σιούφα και Σουφλιά της περιόδου 1990-1992; Είναι τυχαίο ότι η σημερινή κυβέρνηση σεβάστηκε το νόμο Ρέππα και όπου μπόρεσε τον έθεσε σε λειτουργία (π.χ. Ασφαλιστικό τραπεζών); Οπως δεν είναι τυχαίο ότι και οι δύο εφάρμοσαν με συνέπεια τη μειούμενη χρηματοδότηση του συστήματος, εφαρμόζοντας ο ένας τους νόμους του άλλου.

Οχι, τίποτα δεν είναι τυχαίο, αφού και τα δύο κόμματα εδώ και σχεδόν 20 χρόνια δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να οικοδομούν ένα νέο αντιασφαλιστικό σύστημα που αντιστοιχεί στις σημερινές ανάγκες του κεφαλαίου, στις αντιδραστικές δηλαδή αλλαγές που επιβάλλονται στην αγορά εργασίας. Το νέο ασφαλιστικό σύστημα είναι τα κεραμίδια που μπαίνουν πάνω στην οικοδομή της «ευελιξίας», των «αναδιαρθρώσεων», του «απασχολήσιμου», του νέου τύπου δηλαδή εργασιακών σχέσεων, που το κεφάλαιο εγκαθιδρύει μέσα στις επιχειρήσεις του.

Και από τη στιγμή που τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ έχουν δεσμευτεί στο στρατηγικό στόχο για ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» των επιχειρήσεων, δεν μπορούν παρά να θεωρούν και αυτοί, όπως ακριβώς και ο ΣΕΒ, την Κοινωνική Ασφάλιση ως «κόστος». Κόστος για τις επιχειρήσεις, κόστος για τον κρατικό προϋπολογισμό, τον οποίο πρέπει να διαχειρίζονται υπ' αυτό το πρίσμα.

Και επειδή η Κοινωνική Ασφάλιση, η σύνταξη και η υγεία είναι κόστος, τα δύο κόμματα δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν αλλά και να προτείνουν για το επόμενο διάστημα, παρά μείωση των συντάξεων και αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Να, γιατί και οι δύο καταλήγουν να προτείνουν την «παράταση του εργάσιμου βίου». Να, γιατί και οι δύο επιδιώκουν να αναθεωρήσουν το καθεστώς των ΒΑΕ. Να, γιατί και οι δύο έχουν στο στόχαστρο τις λεγόμενες πρόωρες συντάξεις, όπως και τις αναπηρικές.

Βέβαια, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ φροντίζουν να κρύψουν ότι αντικειμενικός στόχος είναι μείωση των συντάξεων. Γι' αυτό επεξεργάζονται και άλλους δρόμους. Ακριβώς αυτό εξυπηρετεί η πρότασή τους, πρόταση και των δύο για την «κατώτερη σύνταξη», η οποία θα είναι σε επίπεδα πτωχοκομείου.

Για τον ίδιο λόγο - επειδή θεωρούν την Κοινωνική Ασφάλιση κόστος - και οι δύο καταλήγουν σε προτάσεις για μείωση των εργοδοτικών εισφορών, τους εξασφαλίζουν εισφοροαπαλλαγές, κάνουν χαριστικές ρυθμίσεις για τις εισφορές που χρωστούν οι επιχειρήσεις και πεισματικά αρνούνται να χρηματοδοτήσουν επαρκώς το σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Αντίστροφα, επειδή και τα δύο κόμματα θεωρούν ότι η Κοινωνική Ασφάλιση μπορεί και πρέπει να γίνει ένα πλατύ πεδίο για την επιχειρηματική δράση, καταλήγουν να προτείνουν και να προωθούν την ίδρυση «επαγγελματικών ταμείων», να θεωρούν νόμιμη και αναγκαία την ιδιωτική ασφάλιση. Να τάσσονται από κοινού υπέρ του τζογαρίσματος των αποθεματικών στο χρηματιστήριο και τα ομόλογα. Ακριβώς αυτή η κοινή τους θέση ότι με τα χρήματα των εργαζομένων - τα αποθεματικά των Ταμείων - πρέπει να υπηρετούν τις ταμειακές ανάγκες των επιχειρήσεων, γι' αυτό και οι δύο υιοθετούν τον τζόγο, δηλαδή τη δυνατότητα εξασφάλισης δωρεάν χρήματος από τους κεφαλαιούχους.

Η εξυπηρέτηση του ίδιου στόχου τούς οδηγεί να παραδίδουν και τον τομέα της Υγείας στις πολυεθνικές του κλάδου. Να, γιατί η υποβάθμιση των παροχών Υγείας από τα Ταμεία δεν είναι απλά μια αστοχία, αλλά βασική προϋπόθεση να ανοίξει ο δρόμος για τη δραστηριοποίηση των ιδιωτικών εταιρειών Υγείας και στον τομέα αυτό. Και εδώ η ταύτισή τους δεν αποτελεί σύμπτωση, αλλά αναγκαιότητα υλοποίησης της κοινής στρατηγικής τους.

Αυτή, λοιπόν, η κοινή στρατηγική, το ευαγγέλιο του ΣΕΒ, οι οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, υπό το ακούραστο μάτι της Κομισιόν και των άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών, καθορίζουν και καθοδηγούν και τις θέσεις που παίρνουν τα δύο κόμματα στο Ασφαλιστικό.

Και απ' αυτή την άποψη, τα δύο αυτά κόμματα δε θα μπορούσαν παρά ως αντίγραφα από το ίδιο φωτοτυπικό να προβάλλουν τις ίδιες θέσεις. Δεν μπορούν παρά τις «λύσεις» τους να τις εντάσσουν και να τις περιορίζουν στο ίδιο ακριβώς πολιτικό σχέδιο που έχει για την Κοινωνική Ασφάλιση το μεγάλο κεφάλαιο. Γιατί, τελικά, οι σκοποί καθορίζουν και τα μέσα. Οσο λοιπόν και αν ψάξουν οι εργαζόμενοι στις σελίδες των προγραμμάτων των δύο κομμάτων, δεν πρόκειται να βρουν τίποτα διαφορετικό. Τίποτα που να τους χωρίζει. Ολα τους ενώνουν. Τους ενώνει και το Ασφαλιστικό.