Η υποκρισία και η θρασύτητα της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, για άλλη μια φορά, γίνεται φανερή με τα «δύο μέτρα και δύο σταθμά», που ακολουθεί στο λεγόμενο πόλεμό της κατά της τρομοκρατίας.

Από τη μια, κρατά φυλακισμένους για σχεδόν 9 χρόνια πέντε Κουβανούς με την αιτιολογία ότι θέτουν σε κίνδυνο την ασφάλεια των ΗΠΑ, κατηγορώντας τους μάλιστα και για άλλα εγκλήματα, όπως συνωμοσία για διάπραξη φόνου, επειδή στην ουσία διείσδυσαν και αποκάλυψαν τα σχέδια αντικουβανικών ομάδων στο Μαϊάμι με στόχο επιθέσεις ενάντια στην Κούβα και το λαό της.

Από την άλλη, απελευθερώνει τον γνωστό εγκληματία, Λουίς Ποσάδα Καρίλες, παρά τις αποδεδειγμένες εγκληματικές του πράξεις και τις αιτήσεις για έκδοσή του που έχουν ζητήσει η Βενεζουέλα και η Νικαράγουα.

Η υπόθεση των πέντε Κουβανών αποτελεί μία από τις σημαντικότερες παραβιάσεις κάθε έννοιας του Δικαίου και των ίδιων των νόμων και του Συντάγματος των ΗΠΑ, αφού δεν επιτράπηκε αλλαγή τόπου διεξαγωγής της δίκης και η όλη διαδικασία πραγματοποιήθηκε στο Μαϊάμι, την πιο εχθρική για την Κούβα πόλη σε όλο τον κόσμο με έντονες τις πιέσεις στους ενόρκους του δικαστηρίου.

Η σύλληψη των πέντε Κουβανών έγινε στις 12 Σεπτέμβρη του 1998 από το FBI με την κατηγορία της κατασκοπίας, ενώ στην ουσία είχαν διεισδύσει στις οργανώσεις αυτές για να συλλέξουν πληροφορίες, αποτρέποντας πολλές επιθέσεις ενάντια στον κουβανικό λαό, ενάντια σε οικονομικούς και κοινωνικούς στόχους. Οι κουβανικές αρχές ενημέρωσαν κλιμάκιο υπαλλήλων του FBI για όλη αυτή τη δραστηριότητα και τις παράνομες εγκληματικές ενέργειες που οργανώνονταν από το έδαφος των ΗΠΑ και τις οργανώσεις αντικουβανών του Μαϊάμι. Η απάντηση, ωστόσο, των ΗΠΑ ήταν να αφήσει ανενόχλητες αυτές τις οργανώσεις και να συλλάβει τους πέντε Κουβανούς αγωνιστές.

Η δίκη τους κράτησε περισσότερο από 7 μήνες, ενώ στους δικηγόρους τους απαγορεύτηκε η πρόσβαση στο 80% της δικογραφίας, χαρακτηρίζοντας το υλικό ως απόρρητο για την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ. Καμία από τις κατηγορίες, περί κατασκοπίας, δεν έγινε δυνατό να αποδειχθεί στη διαδικασία της δίκης, ενώ χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι κατέθεσαν και υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι της αμερικανικής κυβέρνησης, στρατιωτικοί και στελέχη του FBI που υπογράμμισαν ότι δεν υπήρξαν αποδείξεις...

Ο Αντόνιο Γκερέρο, ο Ραμόν Λαμπανίνο, ο Ρενέ Γκονζάλες, ο Φερνάντο Γκονζάλες και ο Χεράρδο Ερνάντες από την κατευθυνόμενη διάτρητη δικαστική διαδικασία καταδικάστηκαν σε άδικες ποινές, μέχρι και δις ισόβια, παρόλο που υλοποιούσαν όλες τις ενέργειές τους χωρίς να επηρεάζουν την ασφάλεια των ΗΠΑ. Σε αντίθεση με τις αναρίθμητες απόπειρες κατά της Κούβας που οργανώθηκαν και χρηματοδοτήθηκαν με απόλυτη ατιμωρησία από αντικουβανικές ομάδες της Φλόριδα. Κάποιοι απ' αυτούς γνωρίστηκαν μεταξύ τους κατά τη διάρκεια της αποστολής τους και κάποιοι άλλοι κατά τη διάρκεια της μακράς άδικης φυλάκισής τους. Μεταξύ τους, οι άνθρωποι αυτοί αποκαλούνται «αδέλφια» και για τον κουβανικό λαό είναι ήρωες και με την ομόφωνη απόφαση της Εθνοσυνέλευσης της Λαϊκής Εξουσίας.

Μετά από μια πολύχρονη δικαστική διαδικασία, ήρθε η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου τον Αύγουστο του 2005, που ζητούσε την επανάληψη της δίκης των πέντε αγωνιστών, κρίνοντας παράλληλα άδικες τις ποινές που τους είχαν επιβληθεί και κάνοντας λόγο για σωρεία παρατυπιών. Ενα χρόνο μετά, το 11ο Εφετείο της Ατλάντα ανέτρεψε την απόφαση αυτή και έκρινε ότι πρέπει να συνεχιστεί η φυλάκισή τους.

Καθόλη τη φυλάκισή τους, οι πέντε έχουν δει να παραβιάζονται τα δικαιώματά τους και των οικογενειών, ενώ αποτελεί πλέον συστηματική πρακτική η άρνηση έκδοσης βίζας στους γονείς, στις συζύγους και τα παιδιά από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της πρακτικής είναι η περίπτωση της συζύγου του Χ. Ερνάντες, Αντριάνας, η οποία εδώ και σχεδόν 9 χρόνια προσπαθεί να τον επισκεφθεί και η γελοία δικαιολογία των αμερικανικών αρχών αναφέρει ότι η ίδια μπορεί να αποτελέσει κίνδυνο για την ασφάλεια των ΗΠΑ, μια πιθανή τρομοκράτης ή παράνομη μετανάστρια... Μάλιστα, η κόρη του Ρενέ Γκονζάλες, Ιβέτ, μόλις στις 30 Δεκέμβρη του 2006 (!) κατάφερε να επισκεφθεί τον πατέρα της στις φυλακές, που ήταν μόλις 4 μηνών όταν τον συνέλαβαν.

Στις 20 Αυγούστου ξεκινά στην Ατλάντα ένας νέος γύρος ακροαματικής διαδικασίας σε ό,τι αφορά την έφεση για να αποφασιστούν θέματα που εκκρεμούν, μεταξύ των οποίων και το ζήτημα της ανεπάρκειας των αποδείξεων. Κατά τη διαδικασία αυτή, θα παραστούν νομικοί τόσο από τις ΗΠΑ, όσο και από άλλες χώρες.

Την περασμένη Πέμπτη, έγινε στη Βοστόνη των ΗΠΑ μια πρώτη εκδήλωση διαμαρτυρίας από οργανώσεις αλληλεγγύης.

Από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστή η σύλληψη και το όλο παρασκήνιο της υπόθεσης των πέντε Κουβανών, υπήρξε μεγάλη κινητικότητα ανάμεσα στους φίλους της Κούβας, καθώς και στις μαζικές, συνδικαλιστικές, φοιτητικές οργανώσεις και τα κινήματα ειρήνης. Σήμερα υπάρχουν περισσότερες από 300 Επιτροπές Αλληλεγγύης με αυτούς τους αγωνιστές σε 101 χώρες, οι οποίες στόχο έχουν να «σπάσει η σιωπή» και ο αποκλεισμός στην πληροφόρηση που έχει επιβάλει η κυβέρνηση των ΗΠΑ και τα μεγάλα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης. Μέσω συζητήσεων, εκδηλώσεων, εκθέσεων ζωγραφικής, αλλά και με τη συγκέντρωση υπογραφών, συγκεντρώσεις, ειδικά αφιερώματα, περιοδείες συγγενικών προσώπων, επιχειρείται η δημοσιοποίηση της αδικίας που έχουν υποστεί και η απαίτηση να απελευθερωθούν άμεσα και να επιστρέψουν στην πατρίδα τους.

Την ίδια στιγμή που βρίσκονται φυλακισμένοι άδικα οι πέντε Κουβανοί, η κυβέρνηση των ΗΠΑ προχώρησε στην απελευθέρωση του γνωστού εγκληματία αντικουβανού Λουίς Ποσάδα Καρίλες, απαλλάσσοντάς τον από τις ποινικές ευθύνες (για παράνομη είσοδο και πλαστογραφία). Η κυβέρνηση των ΗΠΑ ζήτησε από τη δικαστή Καθλίν Καρντόνε να μη δεχτεί καμία απόδειξη ή κατάθεση που εμπλέκει τον Καρίλες με την CIA, ούτε ακόμα και τη δική του παραδοχή ότι ήταν στην υπηρεσία της CIA για πάνω από 25 χρόνια. Και αυτό γιατί δεν τη συμφέρει να αποκαλύψει ο Καρίλες όσα γνωρίζει, να θυμηθεί ότι δούλεψε κάτω από τις εντολές του πατέρα Μπους, όταν αυτός ήταν διευθυντής της CIA και αργότερα αντιπρόεδρος της χώρας.

Την έκδοση του Καρίλες έχουν ζητήσει η Βενεζουέλα, από όπου είχε αποδράσει το 1985 όταν εξέτιε την ποινή του για το έγκλημα των Μπαρμπάδος, όπου με τη δική του καθοδήγηση καταρρίφθηκε αεροσκάφος των κουβανικών αερογραμμών «Cubana» με αποτέλεσμα να σκοτωθούν όλοι οι 73 επιβαίνοντες, το 1976. Μεγάλη ήταν η αγανάκτηση και η διεθνής κατακραυγή για την απελευθέρωση του συγκεκριμένου εγκληματία. Στην Κούβα μάλιστα πραγματοποιήθηκαν λαϊκά δικαστήρια, γνωστά επίσης ως δικαστήρια συνείδησης, τα οποία πραγματοποιούνται για να καυτηριάσουν εγκλήματα από ηθικής, ανθρωπιστικής άποψης, παίρνοντας υπόψη τη διεθνή κατακραυγή που γνώριζαν. Με πρωτοβουλία της κουβανικής νεολαίας και των νέων Κουβανών δικηγόρων, δημιουργήθηκε ένα τέτοιο δικαστήριο, στο οποίο κατέθεσαν ως μάρτυρες τα θύματα των εγκληματικών πράξεων του Καρίλες. Οχι μόνο από την ανατίναξη του κουβανικού αεροσκάφους, αλλά και από τους βασανισμένους και εξαφανισμένους στη Βενεζουέλα και τη Γουατεμάλα, όπου ο Καρίλες ήταν σύμβουλος ή διηύθυνε τις ομάδες βασανιστών. Κατέθεσαν επίσης μάρτυρες από τη Νικαράγουα, όπου ο Καρίλες παρείχε οικονομική βοήθεια στους «Κόντρας», από χρήματα που προέρχονταν από το ναρκεμπόριο, γνωστό ως η υπόθεση Ιράν - «Κόντρας». Κατέθεσε και ο πατέρας του Ιταλού τουρίστα που σκοτώθηκε το 1997, όταν εξερράγη βόμβα σε μια από τις επιθέσεις που σημειώθηκαν σε ξενοδοχεία της Αβάνας.

Και, φυσικά, η δική του ομολογία δε θα πρέπει να αφήσει κανέναν αδιάφορο. Μιλώντας σε τηλεοπτική συνέντευξη, αλλά και στην εφημερίδα «Νιου Γιορκ Τάιμς», υπογράμμισε ότι τα σαμποτάζ, τις προσπάθειες γενοκτονίας και τη στρατολόγηση μισθοφόρων τα έκανε όλα με ευχαρίστηση, για να αντιπαλέψει με αποτελεσματικότητα την κουβανική επανάσταση...

Οι πέντε Κουβανοί πατριώτες αποτελούν θύματα ενός νομικού συστήματος, αλλά και μιας κυβέρνησης που «προστατεύει» τρομοκράτες, όπως είναι ο Καρίλες, που πλέον απολαμβάνει την ελευθερία του, και την ίδια στιγμή καταδικάζει πραγματικούς αγωνιστές της ειρήνης, που το μόνο που έπραξαν ήταν να προστατεύσουν την πατρίδα και το λαό τους. Οι «πέντε» αποτελούν κομμάτι του αγωνιστή κουβανικού λαού που υπερασπίζεται καθημερινά τις κατακτήσεις που έχει πετύχει η σοσιαλιστική Κούβα.