Κυριακή 3 Σεπτέμβρη 2000
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 6
ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΡΟΔΟ
Η ιδέα της ευτυχίας

Κάθε ιδέα που σέβεται τον εαυτό της το πρώτο που τονίζει στα υποψήφια μέλη της είναι ο χρόνος που απαιτείται, για να τελειοποιήσει το έργο της. Η ιδέα της ευτυχίας στηρίζει τις αρχές της στις διακοπές.

Ο πολίτης, όπως κάθε φυλακισμένος, κάνει χρήση της άδειας εξόδου από αυτό που αποκαλούν «πραγματικό», παραλαμβάνει τη γνωστή εξάρτυση που του επιβάλλουν τα ιλουστρασιόν περιοδικά - σκουπίδια και με το εισιτήριο στα δόντια ετοιμάζεται για τις διακοπές. Η εικόνα που παρουσιάζει το λιμάνι με τα καράβια δεν τον πτοεί.

Φορτώνουν ζώα με μορφές ανθρώπων, των οποίων η επιθυμία να ξεχαστούν κάνει γελοία ακόμα και την ευγένεια της λησμονιάς. Ο πολίτης - εμπόρευμα ταξιδεύει σε συνθήκες απαράδεκτες. Ομως, η πείνα και η δίψα που τον διαπερνά σαν στερητικό σύνδρομο για αυθεντική ζωή τον κάνει να αντέχει τα πάντα.

Ηαποβίβαση στο νησί γίνεται απόβαση. Κάθε νησί είναι η θεαματική βεντέτα της ιδιοκτησίας, γεμάτο από επιτήδειους με αμφίβολους τίτλους, που πουλάνε θάλασσα, μια θέα στη δύση και αγελαία διασκέδαση. Ο πολίτης αισθάνεται κι αυτός σαν εμπόρευμα προς πώληση μέσα σ' ένα περιβάλλον που όλο και τον σφίγγει, ενώ δοκιμάζεται ακόμα και σε αυτονόητα πράγματα όπως της διατροφής. Ολοι ξέρουμε τι τρώμε στους χώρους των διακοπών μας, και δεν περιμένω από τον επιτήδειο καταφερτζή μικροϊδιοκτήτη να καταλάβει ότι αυτό που συντελείται κάθε μέρα σε όλες τις κουζίνες είναι ένα θαύμα. Μια γυναίκα προσλαμβάνει νεκρή ύλη και την κάνει τροφή, ζωή. Ξένος μέσα στο σπίτι του, νιώθει, συν τοις άλλοις, πως του πουλάνε τρέλα μ' έναν τρόπο λογικό.

Οι διακοπές του λοιπόν παίρνουν τις διαστάσεις μιας χαζής θητείας, όπου όχι μόνο δε γεμίζει τις περίφημες μπαταρίες του, αλλά τον φέρνουν στην κατάσταση τού όλα εδώ πληρώνονται, χωρίς να του εξηγεί κανείς το γιατί! Ούτε μπορεί να συναντηθεί, λόγω χρόνου, με τις οικογένειες που υπάρχουν σε κάθε νησί και αντιστέκονται, γιατί έχουν γίνει ένα κλειστό κύκλωμα - και καλά κάνουν μπροστά σ' αυτό που παίζεται. Η ανακάλυψη ότι η ιδέα της ευτυχίας δεν είναι παρά ένα τεστ προσαρμοστικότητας και νεύρων τον φωτίζει όσον αφορά την επιστροφή του, που αρχίζει να γίνεται η μόνη απάντηση στη δυσφορία του.

Ετσι ο πολίτης - εμπόρευμα επιστρέφει στη δύναμη της συνήθειας. Ωστόσο, όπως κάθε μόνιμη κατάσταση περιέχει αντιθέσεις που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί, έτσι και εδώ ο πολίτης - εμπόρευμα θα ανοίξει τα μάτια του εκεί που πραγματικά ανήκουν: στο καθόλου, που είναι όλα και τίποτα μαζί. Γιατί δεν υπάρχει ζωή εδώ, στο εξωτικό νησί της πατρίδας μας, ούτε και εκεί, στο κέντρο της Αθήνας. Και τα δύο διαλύονται μπροστά στην ανάγκη που τον κινεί σαν μαριονέτα.

Είναι αλήθεια ότι αυτό που αποκαλούν «πραγματικό» θα λάβει απάντηση μαθηματική για όσα κάνει. Ας νομίζει ότι βασιλεύει πάνω στον πολίτη, που τον κάνει εμπόρευμα και μαριονέτα. Είτε το θέλει είτε όχι, ο πολίτης κινεί τον αργοκίνητο σύρτη της Ιστορίας. Και να που τον έφτασε πάλι στην άκρη. Είμαστε μπροστά σ' ένα άνοιγμα.


Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ