Το πιο βαρύ τίμημα των φετινών πυρκαγιών - κι αυτό είναι η πραγματική τραγωδία, ίσως και η πιο μεγάλη ειρωνεία - το πλήρωσε η πιο αδικημένη, η πιο εγκαταλειμμένη γωνιά της χώρας μας. Η Ηπειρος, αυτά τα χωριά που στέκουν μιαν ανάσα δίπλα στην Αλβανία, αυτά τα χωριά που ποτέ κανένα δημόσιο πρόσωπο δεν πάτησε το πόδι του να δει, να καταλάβει και να κατανοήσει τι είναι αυτό που κρατά τους ελάχιστους ανθρώπους να μένουν εκεί και τι είναι αυτό που διώχνει όσους φεύγουν, «παρέδωσε» στις φλόγες εφτά ανθρώπους. Ολοι υπερήλικες, όλοι μόνοι κι ανήμποροι. Τυχαίο γεγονός; Οχι, φυσικά...

Οι ευθύνες για την ανυπολόγιστη αυτή καταστροφή δεν ξεκινούν μόνο από τις 3 Αυγούστου. Από τότε, δηλαδή, που ένα πύρινο μέτωπο μεταξύ των χωριών Αγίας Μαρίνας και Καστανής «κουφόβραζε», χωρίς να έχει εντελώς σβήσει. Δε φταίει μόνο το σημείο αυτό της εστίας, ούτε οι δυνατοί άνεμοι που έπνευσαν στην περιοχή, που αναζωπύρωσαν το μέτωπο και προκάλεσαν την ανυπολόγιστη καταστροφή. Οι ευθύνες βρίσκονται στην πολιτική που για δεκαετίες ολόκληρες εφαρμόζουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις, στην πολιτική που έχει οδηγήσει σε πραγματικό αδιέξοδο συνολικά την ύπαιθρο, που έχει μαραζώσει χωριά κι ανθρώπους, που άφησε πίσω ανήμπορους τους γέρους να νοσταλγούν και... διηγώντας τα να κλαιν. «Τα πράγματα θα μπορούσαν να 'ναι τελείως διαφορετικά, εάν σ' όλα αυτά τα χωριά υπήρχε έμψυχο "υλικό". Δε θα θρηνούσαμε νεκρούς. Δε θα καίγονταν έτσι σπίτια. Εάν υπήρχε ένας νεαρός άνθρωπος να μπορεί να τραβήξει το λάστιχο. Να μπορεί να σηκώσει στις πλάτες του τους γέρους, να τους σώσει», ήταν τα λόγια τους στον ευρωβουλευτή και μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ Κώστα Αλυσανδράκη, ο οποίος επισκέφτηκε -μαζί με τον Αποστόλη Τασούλα, μέλος του Γραφείου Περιοχής Ηπείρου- τις τραγικές αυτές περιοχές προχτές το πρωί και το απόγευμα.

Κι ακριβώς σ' αυτό το σημείο εστιάστηκε η προσοχή, αλλά και το «κατηγορώ» του κλιμακίου του ΚΚΕ. Γιατί τι μπορεί να κάνει ο νεαρός στα απόκρημνα χωριά της Ηπείρου, όταν κανείς δε φρόντισε να του προσφέρει μια διέξοδο; Αλλά παράλληλα τι μπορεί να κάνει, πού μπορεί να πάει ένας γέροντας με μια σύνταξη μετά βίας 40.000 δραχμών; Ούτε τα γηροκομεία δεν του ανοίγουν τις πόρτες... Βέβαια το ζητούμενο από δω και πέρα είναι τι θα γίνει με όσους απέμειναν να κοιτούν τις στάχτες τριγύρω, αλλά κυρίως μέσα τους. Κήποι και χωράφια κατεστραμμένα. Οι ελιές και τ' αμπέλια μακρινό παρελθόν. Τα ζώα - άρα και το γάλα, και τ' αυγό και το κρέας - «ολοκαύτωμα». Πού να γείρει, πού ν' ακουμπήσει η 80χρονη γριά, ο 90χρονος παππούς; Υπάρχουν, άραγε, πλάτες στις πολιτείες - «αυτές που πήραν τα παιδιά και τα εγγόνια μας» - να τους στηρίξουν;

Αν τώρα θελήσει κανείς να περάσει και στην οικολογική καταστροφή, τα μαντάτα είναι πιο μαύρα κι απ' τις στάχτες που άφησαν πίσω τους οι πύρινες φλόγες. «Πάνω από 150.000 στρέμματα, όλα με δρύες κι έλατα», ήταν η εντελώς «πρόχειρη» - με το μάτι θα έλεγε κανείς - αποτίμηση του Απ. Τασούλα. Αυτά τα δάση, αυτός ο φυσικός πλούτος, που έστω και για 15 μέρες το χρόνο οδηγούσε χιλιάδες ξεριζωμένους στον τόπο τους, αυτή η ανάσα ομορφιάς, υγείας και ξεκούρασης δεν υπάρχει πια. Ποιος θα απολογηθεί και ποιος θα πληρώσει γι' αυτόν τον όλεθρο; Δυστυχώς, εδώ και δεκαετίες είναι γνωστή και αυτή η απάντηση...