Καμία σοβαρή μελέτη για την ελληνική λογοτεχνία του 20ού αιώνα - κυρίως για τον τεράστιο ρόλο που έπαιξαν στην ανάπτυξή της το κίνημα των δημοτικιστών εκπαιδευτικών, οι σοσιαλιστικές ιδέες, οι κοινωνιολογικές και αισθητικές ανησυχίες και διεργασίες στο μεσοπόλεμο - δε θα μπορούσε να αγνοήσει την περί τη λογοτεχνία προσφορά του περιοδικού «Ελληνικά Γράμματα» (1927-1931) του Κωστή Μπαστιά και των «Φιλολογικών περιπάτων» του, δηλαδή των ογδόντα συνεντεύξεων που πήρε από προσωπικότητες των ελληνικών γραμμάτων και εδημοσίευε στο εβδομαδιαίο περιοδικό «Εβδομάς» από τις 23/1/1930 έως τις 23/9/1932. «Είναι αδύνατο να διατρέξει ο μελετητής τη λογοτεχνία των πρώτων δεκαετιών του αιώνα χωρίς να προσφύγει ο φιλολογικός και κριτικός του οπλισμός στις πληροφορίες που του παρέχονται από τις περιδιαβάσεις του Μπαστιά», επισημαίνει ο διακεκριμένος μελετητής και κριτικός της λογοτεχνίας Αλέξης Ζήρας, ο οποίος ανθολόγησε, επιμελήθηκε και προλόγισε το βιβλίο «Κωστής Μπαστιάς: "Φιλολογικοί περίπατοι" (Συνομιλίες με 38 συγγραφείς του 20ού αιώνα» (εκδόσεις Καστανιώτη ). Προς επίρρωση της επισήμανσης του Α. Ζήρα, η υπογράφουσα σημειώνει τις θετικότατες κρίσεις για την προσφορά του Κ. Μπαστιά κυρίως γύρω από πρόσωπα και θέματα της λογοτεχνίας, αλλά και για την αναζωογόνηση του Εθνικού Θεάτρου, το 1930 από τον Φώτο Πολίτη, που μαθήτρια στη δεκαετία του '60 πρωτάκουσε από σοβαρούς και υπεύθυνους πνευματικούς εκπροσώπους της Αριστεράς, ανεξάρτητα από τις δικαιολογημένες επικρίσεις τους για το μέγα λάθος του - σοσιαλιστικής αφετηρίας- διακεκριμένου δημοσιογράφου, θεατρικού συγγραφέα και πεζογράφου Μπαστιά να αποδεχτεί το διορισμό του από τον Μεταξά (1937) ως διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών και αργότερα της Λυρικής Σκηνής.

Ας έρθουμε, όμως, σ' αυτό καθ' αυτό το βιβλίο με τους «φιλολογικούς περιπάτους» του Κ. Μπαστιά, που με γοητευτικότατο τρόπο «συστήνουν» στον αναγνώστη 38 μεγάλους, αλλά και ξεχασμένους συγγραφείς μας. Κάθε μία από τις 38 συνεντεύξεις αποτελεί πολύπλευρο «μάθημα». «Μάθημα» λογοτεχνίας, γιατί παρουσιάζει βιοεργογραφικά κάθε συγγραφέα και κυρίως γιατί περιέχει ευρύτατες γνώσεις και ποικίλες απόψεις και κρίσεις γύρω από τη λογοτεχνία, πληροφορίες για την εποχή, τις κοινωνικές ιδέες, τις αισθητικές απόψεις, τα λογοτεχνικά τεκταινόμενα, τις σχέσεις μεταξύ συγγραφέων κ.ο.κ. Και υποδειγματικό «μάθημα» δημοσιογραφίας, που διδάσκει ότι η δημοσιογραφία για να αποτελεί λειτούργημα οφείλει να είναι φορέας γνώσης, αντικειμενικής κρίσης και τολμηρής παρέμβασης. Και όλα αυτά τα διέθετε σε μέγιστο βαθμό η δημοσιογραφική πένα του Κ. Μπαστιά.