Στο λιγοσέλιδο βιβλίο: «Η Αλίκη στη χώρα των τραυμάτων» της Μαρίας Στρίγκου, ξαφνιαζόμαστε, καθώς ξεκινώντας το διάβασμά του, μεταφερόμαστε λίγο καιρό πριν από την άλωση της Πόλης, στα άπαρτα τείχη της, με ζωντανές σκηνές από τους φρουρούς, στρατιώτες και βαθμοφόρους. Η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη, προετοιμάζει την τραγική στιγμή «εάλω η Πόλις». Αμέσως τα γράμματα αλλάζουν σχήμα. Μια γυναίκα, στην εποχή μας, εξομολογείται την ιστορία της. Ιστορία, όχι πρωτότυπη, βεβαρημένη με την πικρή ρουτίνα της καθημερινότητας, που ξεθεμελιώνει αισθήματα, γκρεμίζει όνειρα, αν εκείνοι που τη ζουν δεν είχαν, όταν ξεκίνησαν, αυτοσυνείδηση και αυτοπεποίθηση, και την αποκτούν, όταν είναι πια αργά.

Αυτό το «όταν είναι πια αργά», εκφράζει και τις δύο παράλληλες ιστορίες. Αξιόλογη βυθοσκόπηση και στις δύο περιπτώσεις, που βεβαιώνουν ότι η συγγραφέας έχει μέσα της κρυμμένο θησαυρό και ίσως μάς γεμίσει έκπληξη, στο μέλλον, με την πολυτιμότητά του. (Εκδόσεις «Γκοβόστης» 1999).

Ελσα Σπαρτιώτη: «Τεσσάρι επί λεωφόρου και το συνήθη ρουχισμό».

Πολλά δείγματα της ακούραστης αφοσίωσής της στα ελληνικά γράμματα έχει φιλοπονήσει η Ελσα Σπαρτιώτη στο χώρο της πεζογραφίας. Πρώτη φορά πειραματίζεται και στο αφήγημα με το «Τεσσάρι επί λεωφόρου και το συνήθη ρουχισμό», όπου έχει συγκεντρώσει πεζό λόγο και ποίηση, καθώς παραθέτει αποσπάσματα βιογραφικής ενδοσκόπησης και λογοτεχνικής μυθοπλασίας.

Κατέχει με σιγουριά και το εργαλείο και τον τρόπο του γράφειν, αναπτύσσοντας καθαρά προσωπικό ύφος.

Βασανιστικά παιδικά χρόνια, μέσα στον τρόμο και στο χαμό του εμφυλίου σπαραγμού, στιγμιότυπα φρικιαστικού ρεαλισμού και τρυφερότητας στα κατοπινά χρόνια, όπου στάζει αργά ένα δάκρυ για τις καλές και τις κακές αναμνήσεις. (Εκδόσεις «Φιλιππότη»).