Εκθεση έργων ζωγραφικής του Αλέκου Λεβίδη με θέμα: «Mεγάλη Ελλάδα: Ελληνικά Μνημεία στην Κάτω Ιταλία και Σικελία» παρουσιάζεται μέχρι τις 23 Δεκεμβρίου στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων στο Γκάζι. Πρόκειται για τα έργα, τα οποία κοσμούν το ημερολόγιο που εκδίδει για το 2000 ο «Ομιλος Ηρακλής». Στο ημερολόγιο, το οποίο προλογίζει ο Διευθυντής της Ιταλικής Αρχαιολογικής Σχολής Αθηνών, Αντόνιο Ντι Βίτα, παρουσιάζονται 30 έργα του καλλιτέχνη, αυγοτέμπερες και ακριλικά σε ξύλο.

Οπως σημειώνει ο Νίκος Ζίας «Ο ζωγράφος Αλ. Λεβίδης αναδύεται από την ελληνιστική ζωγραφική, με μια προσωπική και σύγχρονη γραφή. Η προσομοίωσή του δεν είναι απλώς ιστορική οπλοθήκη, αλλά αποτέλεσμα εκλεκτικής εικαστικής συμπόρευσης. Γι' αυτό ο Λεβίδης δε μιμείται τις μορφές της ελληνιστικής - της ελληνικής ίσως καθολικότερα - ζωγραφικής, αλλά συμπορεύεται μαζί τους με διαχρονικά άλματα από την ύστερη αρχαιότητα στο Βυζάντιο, χωρίς, φυσικά, να αγνοείται και η μακρόχρονη σπουδαστική (και όχι μόνο) θητεία του στην ευρωπαϊκή μεταναγεννησιακή ζωγραφική (...).

«Παντού ο χώρος νοείται τρισδιάστατος με την ψευδαίσθηση, που δημιουργεί το μέγα επίτευγμα της δυτικοευρωπαϊκής ζωγραφικής: η γεωμετρική και ατμοσφαιρική προοπτική. Εκεί, όμως, που διαφοροποιείται από την εικαστική αντίληψη αυτή, είναι το χρώμα. Προτιμά κατά κανόνα τα γεώδη χρώματα, που δίνουν στα μνημεία και τα τοπία ένα ύφος που τα συνδέει με το χρόνο. Ετσι, η ζωγραφική αυτή του Α. Λεβίδη από την ακτινοβολία της Ελλάδας και του πολιτισμού της στην Κάτω Ιταλία και τη Σικελία, ενώ μοιάζει σε πρώτη προσπέλαση σχεδόν μιμητική, έχοντας στο υπόβαθρό της την ελληνιστική εμπειρία παίρνει με την υπερβολική της ακρίβεια και ιδίως με το χρώμα, μια διάσταση σχεδόν μεταφυσική».

Η Αθηνά Σχινά αναφερόμενη στα έργα του Α. Λεβίδη, σημειώνει: «Στα ζωγραφικά έργα που φιλοτέχνησε, συνδύασε το παρελθόν με το παρόν μέσα από την ιστορία, τα μνημεία και τις παραδόσεις, τη βλάστηση της φύσης και τα ιδιοσυγκρασιακά γνωρίσματα της ατμόσφαιρας. Η σχεδιαστική ευκρίνεια των τοπίων του συμπληρώνεται, με τις χρωματικές ποιότητες των τόνων και των αντιπαραθέσεών τους, ανάμεσα στις οποίες δεσπόζουσα θέση έχει η χοϊκή κλίμακα της όμπρας, της σκούρας σιένας, του ψημένου κεραμιδιού και άλλοτε πάλι της ρόδινης και βιολετιάς ανταύγειας, που φτάνει μέχρι τους πορτοκαλένιους σικελικούς εσπερινούς, πριν πέσει το σκοτάδι».