Η ΕΠΟΝ είχε καλλιεργήσει το πνεύμα της Τέχνης και της Δημιουργίας. Μια πολιτιστική ανάπτυξη λαϊκή, καθημερινή και προσιτή. Προσωπικές αναμνήσεις πήρανε το χαρακτήρα ποιήματος, διηγήματος, θεατρικού σκετς κι έτσι ξαναπέρασαν από μπροστά μας τα δεινά του Μακρονησιού, ο Τατάκης, το Κρυκέλιο, ο μπλόκος του Φάρου στη Νέα Σμύρνη, τ' Αγραφα, ο Γράμμος, οι φυλακές, οι εξορίες, τα μπουντρούμια και πολλά άλλα βιώματα και γεγονότα.

Η ΕΠΟΝ φερμένη από τα παλιά. Μια ζεστή, μια συγκινητική εκδήλωση προσέγγισης κι αγάπης. Το χτες έγινε σήμερα, έγινε τώρα κι αποκαλύφτηκαν μνήμες που δεν καθήλωσε η λήθη, ξαναζωντάνεψαν γεγονότα και στιγμιότυπα, ακούστηκαν τραγούδια... με τη χρυσή της νιότης πανοπλία, σαν να 'τανε τότε, σαν να 'ναι τώρα.

Καθ' ένας συναγωνιστής-στρια - και δεν ήταν λίγοι, γύρω στους 27 - εξιστόρησαν ο καθένας προσωπικές του εμπειρίες, αποστάγματα ψυχής, πάθους και πίστης, που εξακολουθεί να υπάρχει αναλλοίωτη ακόμα και σήμερα.

Ο κίνδυνος για τη ζωή τους παιζόταν κορόνα - γράμματα ανά πάσα στιγμή. Ομως όλα έπρεπε να λειτουργήσουνε κανονικά. Το χωνί μέσα στης νύχτας τη σιγαλιά. Τα συνθήματα στους τοίχους. Πώς γράφονταν και πώς κυκλοφορούσαν οι προκηρύξεις. Ο αγώνας της σοδειάς, ο αγώνας ενάντια στην πείνα και την αρρώστια... Τι να πρωτοπεί και τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Σαν κινηματογραφική ταινία, ολοζώντανη μπροστά μας. Πώς δρούσε, αγωνιζότανε και παιδαγωγούνταν η ΕΠΟΝίτικη Νεολαία. Οι στόχοι και τα ιδανικά της...