1976: Ιδρυση της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων 92 χρόνια μετά την πρώτη υποβρύχια αρχαιολογική έρευνα στην Ελλάδα.

1977: Ιδρυση της Εφορείας Παλαιοανθρωπολογίας - Σπηλαιολογίας, στις αρμοδιότητες της οποίας περιλαμβάνονται και τα κατακλυσμένα από νερό σπήλαια. Η πολιτεία «ξεχνά» να θωρακίσει θεσμικά τους δύτες των υπηρεσιών.

1989: Πνίγεται σε υπηρεσιακή κατάδυση στη Λήμνο ο δύτης - αρχιτέκτονας της Εφορείας, Παναγιώτης Αμπαζόπουλος. Δε λαμβάνεται κανένα μέτρο και δεν αποδίδεται καμία ευθύνη.

1990: Ιδρυση Συλλόγου Αυτοδυτών ΥΠΠΟ.

1993: Ο Σύλλογος πετυχαίνει τη δημιουργία σχεδίου Προεδρικού Διατάγματος για ρύθμιση θεσμικών θεμάτων κατ' αναλογία με τα ισχύοντα στο Λιμενικό και το Πολεμικό Ναυτικό. Παρέμεινε σχέδιο...

1997: Διάταξη στο ν.2557 που καθορίζει τις ελάχιστες προϋποθέσεις χαρακτηρισμού εργαζόμενου ως καταδυόμενου και δεσμεύει ΥΠΠΟ και υπουργείο Οικονομικών να εκδώσουν Κανονισμό Καταδυόμενου Προσωπικού του ΥΠΠΟ. Δε γίνεται τίποτα...

1999: Ο δύτης - αρχαιολόγος Φ. Χανιώτης πεθαίνει από ανακοπή καρδιάς σε υπηρεσιακή αποστολή. Επειδή όμως δεν έκανε κατάδυση εκείνη τη στιγμή οι αρμόδιοι ...δεν προβληματίζονται.

2001: Προσφυγή του Συλλόγου στο Διοικητικό Εφετείο σε μια προσπάθεια ...να εφαρμοστεί ο νόμος. Το δικαστήριο αποφασίζει ότι το ΥΠΠΟ δεν μπορεί να χρησιμοποιεί καταδυόμενο προσωπικό χωρίς Κανονισμό. Το ΥΠΠΟ, αντί να εφαρμόσει το νόμο ...σταματά τις καταδύσεις! Οι δύτες της Εφορείας μετρούσαν ήδη 25.000 καταδύσεις μέχρι και 80 μέτρα βάθος, προσφέροντας στον ελληνικό λαό ανεκτίμητα τεκμήρια για τον αρχαίο πολιτισμό και τη συμβολή της σχέσης του με τη θάλασσα στα επιτεύγματά του.

2002: Το ΥΠΠΟ μετατάσσει καταδυόμενους τεχνίτες της Εναλίων σε «στεριανές» υπηρεσίες ως «πλεονάζοντες»! Το κωμικοτραγικό της υπόθεσης είναι ότι όχι μόνο η Εφορεία είχε και έχει ανάγκη υπερπολλαπλάσιο προσωπικό, αλλά οι μόλις τρεις μοναδικές και προσωρινές θέσεις κλάδου δυτών που είχαν συσταθεί τη δεκαετία του '80 παρέμειναν ως τέτοιες!