Κάθε φορά που το σύστημα ζορίζεται να περάσει μια αντίληψη, μια καινοτομία, ακόμα μια αντιδραστική αλλαγή, όλοι οι πρόθυμοι που συντάσσονται στο πλευρό του βγαίνουν ένας ένας για να υποβάλουν τα σέβη τους στον «εκσυγχρονισμό». «Εκσυγχρονισμός» είναι σε αυτή τη φάση η νέα «παιδαγωγική» μέθοδος διδασκαλίας της ιστορίας, με αφορμή το βιβλίο της Στ΄ Δημοτικού.

Τα σέβη και την επιστημονική της ιδιότητα - για να προσδώσει και ένα κύρος στην προσπάθεια αποδιοργάνωσης της σκέψης των παιδιών του Δημοτικού - καταθέτει η γενική συνέλευση του Τμήματος Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία (ΤΕΑΠΗ) του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ετσι, οι παιδαγωγοί που διδάσκουν σε εκκολαπτόμενους νηπιαγωγούς ανακαλύπτουν ότι «η ελληνική κοινωνία αποδεικνύεται ακόμη ανέτοιμη να συζητήσει (πόσο μάλλον να αφομοιώσει) σύγχρονες παιδαγωγικές αντιλήψεις και επιστημονικούς προβληματισμούς»! Αποκαλούν «κατακτήσεις της σύγχρονης ιστορικής επιστήμης» την αποσπασματικότητα και, βέβαια, πετούν και τη σπόντα τους για το ποιος μπορεί «να κρίνει το περιεχόμενο της διδασκαλίας της ιστορίας», καθώς αναγνωρίζουν ότι «μόνο τα προς τούτο συντεταγμένα όργανα της πολιτείας δικαιούνται να έχουν αποφασιστικό λόγο»!

Ενώ αναρωτιούνται αν «είναι ή όχι αναγκαία η οριστικοποίηση του παρελθόντος ώστε να αποτελέσει πηγή μαθημάτων και δέοντος για το παρόν και το μέλλον;». Δηλαδή, το παρελθόν (ό,τι συνέβη, όπως συνέβη) κατά τη γνώμη τους μπορεί να οριστικοποιηθεί, μπορεί και όχι.

Εχουν βέβαια ένα «δίκιο». Οταν η ιστορία ξαναγράφεται από την αρχή, όταν παραποιούνται γεγονότα με στόχο να στρεβλώσουν όλη την ουσία των ιστορικών γεγονότων, όταν η ιστορία κρίνεται με τα μέτρα και τα σταθμά του τώρα και όχι της εποχής εκείνης, τότε προφανώς δεν οριστικοποιείται τίποτα... Βέβαια, ειδικά οι επιστήμονες θα έπρεπε να γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα πάντα έχουν όριο. Και αυτό το όριο είναι η αλήθεια από την οποία έχουν πάρει διαζύγιο.