Κυριακή 18 Μάρτη 2007
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 13
ΠΑΙΔΕΙΑ
ΝΟΜΟΣ - ΠΛΑΙΣΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΩΤΑΤΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
Αξονες πάλης ενάντια στην εφαρμογή του

Φοιτητές, σπουδαστές και εκπαιδευτικοί έχουν ξεκαθαρίσει ότι με κάθε τρόπο, οι αγώνες ενάντια στο νόμο - πλαίσιο θα συνεχιστούν και μέσα και έξω από τις σχολές, ώστε ο νόμος αυτός να καταργηθεί στην πράξη, να μείνει στο ράφι, στα «αζήτητα»...

Από αυτή τη σκοπιά, το ΚΚΕ καλεί να μπει στο επίκεντρο της πάλης του κινήματος ο πυρήνας των διατάξεων του νόμου που εισάγουν τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στην ανώτατη εκπαίδευση. Αυτό δε σημαίνει, βέβαια, να κλείσει κανείς τα μάτια σε δευτερεύουσες διατάξεις που έχουν να κάνουν με τις σπουδές, τα πτυχία και τη λειτουργία των ιδρυμάτων. Εξάλλου, το κίνημα έχει απορρίψει το νόμο στο σύνολό του, χωρίς να μπει σε παζάρια και ψευτοδιαλόγους για επιμέρους διατάξεις. Ομως, για να καταργηθεί ο νόμος στην πράξη, χρειάζεται να είναι έτοιμο το κίνημα να βάλει φραγμούς και μέσα στις σχολές στην προσπάθεια εφαρμογής του, να έχει επεξεργασμένη στρατηγική και οξυμένα αντανακλαστικά. Χρειάζεται η πάλη της ακαδημαϊκής κοινότητας και όλου του λαού, να επικεντρώνεται στους άξονες εκείνους που εισάγουν ευθέως την ιδιωτικοοικονομική λειτουργία μέσα στα ιδρύματα, έτσι που μέσα από αυτήν την πάλη να βγαίνουν και πολιτικά συμπεράσματα και να οικοδομείται μέτωπο διεκδίκησης σε διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση, προς τα εκεί που και η ανώτατη εκπαίδευση θα υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες.

Προγράμματα επιχειρηματικής λειτουργίας

Ο πρώτος και βασικότερος τέτοιος άξονας πάλης είναι τα τετραετή επιχειρησιακά προγράμματα, που σύμφωνα με το νόμο θα υπογράφουν τα ιδρύματα και το υπουργείο Παιδείας. Οπως κάθε σοβαρή επιχείρηση συντάσσει το επιχειρησιακό της πλάνο, έτσι και τα ΑΕΙ θα ορίζουν σ' αυτά τα προγράμματα τους στόχους τους. Ομως, δεν πρόκειται για στόχους που ελεύθερα θα αποφασίζουν τα ιδρύματα αλλά για επιβεβλημένους στόχους στο πλαίσιο της προσαρμογής κάθε ιδρύματος στη διαδικασία της Μπολόνια, στο πλαίσιο της «εναρμόνισής» του με τα εκάστοτε τεκταινόμενα στην ΕΕ, όπως ορίζεται στο νόμο.

Παράλληλα, επιβεβλημένο θα είναι για τα ιδρύματα να εγγράφουν στα τετραετή προγράμματα τις χρηματοδοτήσεις που θα διεκδικήσουν, ώστε να υλοποιήσουν τους στόχους τους και κυρίως, τις χρηματοδοτήσεις που στοχεύουν να εξασφαλίσουν από τον ιδιωτικό τομέα (επιχειρήσεις, δίδακτρα, εμπορευματοποίηση λειτουργιών των ιδρυμάτων, επιχειρηματική διαχείριση των περιουσιακών τους στοιχείων κ.τ.λ). Θα επιβάλλεται, δηλαδή, μέσω των τετραετών προγραμμάτων η διασύνδεση, ακόμα και η οικονομική εξάρτηση των πανεπιστημίων και ΤΕΙ από τις επιχειρήσεις.

Τόσο το περιεχόμενο των στόχων όσο και η διασύνδεση των ιδρυμάτων με τις επιχειρήσεις θα εξασφαλίζονται από την κυβέρνηση μέσω της απειλής διακοπής της κρατικής χρηματοδότησης. Ωμός εκβιασμός δηλαδή! Επίσης, με βάση το νόμο η κρατική χρηματοδότηση δε θα κατανέμεται πια ισότιμα στα ιδρύματα, αλλά ανάλογα με την αξιολόγηση, ανάλογα με την επίτευξη των στόχων. Δηλαδή, τα ιδρύματα που θα διασυνδέονται όλο και πιο στενά με τις επιχειρήσεις θα εξασφαλίζουν και μεγαλύτερη κρατική χρηματοδότηση, όπως και τα ιδρύματα που θα υποτάσσονται ταχύτερα και πιο ολοκληρωτικά στις ευρωενωσιακές αποφάσεις.

Ετσι θα δημιουργηθούν κάποια ιδρύματα - ελίτ που συγκεντρώνοντας το μεγαλύτερο μέρος της χρηματοδότησης (ιδιωτικής και δημόσιας) θα έχουν μεγαλύτερη ευχέρεια λειτουργίας και έτσι θα μπορούν να επιβάλλουν τους όρους τους στην επιλογή της ελίτ των φοιτητών, της ελίτ των εκπαιδευτικών - ερευνητών κ.ο.κ. Αντίθετα, τα ιδρύματα που δεν εξασφαλίζουν αυτούς τους όρους θα κάνουν «εκπτώσεις» στο κόστος λειτουργίας για να τα βγάζουν πέρα, θα προσφέρουν πιο υποβαθμισμένες, ταχύρυθμες σπουδές κ.τ.λ.

Και για να τα υλοποιήσει όλα τα παραπάνω, ο νόμος «φυτεύει» κι έναν μάνατζερ σε κάθε ΑΕΙ!

Αυταρχική θωράκιση απέναντι στο κίνημα

Πλευρές αυτού του τύπου της επιχειρηματικής λειτουργίας των ιδρυμάτων, θα εξασφαλίζονται εντός των ιδρυμάτων, μέσω των εσωτερικών κανονισμών. Αυτοί επιβάλλονται και πάλι εκβιαστικά, αφού τα ιδρύματα θα υποχρεωθούν να φτιάξουν εσωτερικό κανονισμό ή να εφαρμόσουν το Γενικό Εσωτερικό Κανονισμό που θα εκδώσει το ΥΠΕΠΘ. Στην αντίθετη περίπτωση και πάλι θα διακοπεί η κρατική χρηματοδότηση προς το ίδρυμα και θα επιβληθούν διαφόρων τύπων πιέσεις.

Μέσα στους εσωτερικούς κανονισμούς θα εντάσσονται οι ρυθμίσεις που θα κάνει κάθε ίδρυμα για την επιλογή φοιτητών, το επίπεδο των σπουδών τους και διάφορα άλλα θέματα. Για παράδειγμα, τα ιδρύματα ελίτ θα μπορούν να διατηρούν πιο υψηλού επιπέδου προγράμματα σπουδών, όπως συμβαίνει στη Βρετανία που τα πρωτοκλασάτα ιδρύματα διατηρούν 4ετή και 5ετή προγράμματα σπουδών, σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα ιδρύματα που έχουν υιοθετήσει τα 3ετή υποδεέστερα μπάτσελορ.

Επιπλέον, οι εσωτερικοί κανονισμοί στρέφονται στον ένα ή στον άλλο βαθμό ενάντια στο φοιτητικό και γενικότερα το ακαδημαϊκό κίνημα. Με το διαφορετικό των ρυθμίσεών τους από ίδρυμα σε ίδρυμα, πετυχαίνουν και την αποδυνάμωση του ενιαίου χαρακτήρα του κινήματος και της ενιαίας πάλης του κατά των αναδιαρθρώσεων. Η εμπειρία παλαιότερων ετών επίσης, δείχνει ότι ο εσωτερικός κανονισμός οδήγησε ένα αυταρχικό και αντιδραστικό πλαίσιο λειτουργίας των ιδρυμάτων σε σχέση με τη γενική νομοθεσία, εκεί που το επιτρέπει ο συσχετισμός δύναμης εντός του ιδρύματος. Φαίνεται, δηλαδή, ότι θα παρθούν και επιπλέον μέτρα υποστήριξης και προώθησης των αναδιαρθρώσεων εντός των ιδρυμάτων.

Στα μέτρα που παίρνονται, για να χτυπηθεί και να αποδυναμωθεί το κίνημα, πρέπει να προσμετρηθούν και οι ρυθμίσεις περιορισμού του ακαδημαϊκού ασύλου, που περιορίζουν άμεσα τις συνδικαλιστικές ελευθερίες, ενώ εξασφαλίζουν παράλληλα την απρόσκοπτη επιχειρηματική λειτουργία των ΑΕΙ. Ο ορισμός του ασύλου μετατοπίζεται από προστασία της ελεύθερης διακίνησης ιδεών σε προστασία του δικαιώματος στη μάθηση και την εργασία. Ετσι, ποινικοποιούνται όλες οι μορφές συνδικαλιστικής δράσης που μπορεί να θεωρηθεί ότι εμποδίζουν τη μάθηση ή την εργασία.

Παράλληλα, περιορίζονται οι χώροι των ιδρυμάτων που καλύπτονται από το θεσμό του ασύλου, μέσω καταρχήν του ορισμού (χώροι όπου δε διεξάγεται διδασκαλία ή έρευνα μπορεί να θεωρηθεί ότι δεν καλύπτονται) αλλά και της ευχέρειας που δίνεται στα ιδρύματα να ορίσουν από μόνα τους ποιοι χώροι καλύπτονται από άσυλο. Ο περιορισμός των χώρων που καλύπτονται από άσυλο είναι «λουκούμι» για τις επιχειρηματικές δραστηριότητες μέσα στο ίδρυμα: Οι χώροι που συνδέονται με τις οικονομικές δοσοληψίες των ιδρυμάτων θα κηρυχτούν εκτός ασύλου και έτσι με τη βούλα του νόμου, δε θα υφίσταται εκεί ελεύθερη διακίνηση ιδεών ούτε κανενός είδους ακαδημαϊκή δεοντολογία.

Ο λαός να αντιπαλέψει αυτά που καλείται να πληρώσει

Κι επειδή την επιχειρηματική λειτουργία κάποιος την πληρώνει, από το νόμο - πλαίσιο γίνεται ξεκάθαρο ότι θα την πληρώσει ο λαός. Πουθενά, στο σύνολο του νόμου, δεν εξασφαλίζεται ότι οι σπουδές θα είναι δωρεάν. Σ' ένα τέτοιο ιδιωτικοποιημένο ίδρυμα που θα λειτουργεί με τους παραπάνω όρους, μπαίνει οριστική ταφόπλακα στις δωρεάν σπουδές. Γι' αυτό και ο νόμος διακατέχεται από τη λογική της ανταποδοτικότητας. Για να σπουδάσεις θα πρέπει να πληρώσεις! Ο φοιτητής θα πληρώνει για ...κάθε του βήμα μέσα στα ΑΕΙ (δίδακτρα, βιβλία, σίτιση, στέγαση κ.ά.). Αν δεν έχεις να πληρώσεις, ο νόμος προβλέπει ότι θα μπορείς να εργαστείς (με ανασφάλιστη μερική απασχόληση) μέσα στο ίδρυμα ή να χρεωθείς με δάνεια στις τράπεζες.

Ο προσδιορισμός αυτών των αξόνων δράσης, των στοιχείων που επιβάλλεται να φρεναριστούν και ο προσανατολισμός της πάλης του κινήματος, ώστε πράγματι αυτά να μείνουν στα χαρτιά, είναι το πρώτο κρατούμενο. Η επιθετική κατεύθυνση του κινήματος, η δυναμική διεκδίκηση της Παιδείας που έχει σήμερα ανάγκη ο λαός, είναι το δεύτερο ζητούμενο.

Και από αυτή την άποψη, ο αγώνας για την Παιδεία μπορεί να ανοίξει δρόμους στη συνείδηση του λαού να διευρύνει και να πολιτικοποιήσει περισσότερο την πάλη του. Μπορεί να βοηθήσει να κατανοηθεί πλατύτερα ότι η ανάγκη ολόπλευρης μόρφωσης, χωρίς ταξικούς φραγμούς, μόρφωσης που θα παρέχεται από το κράτος αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν σε όλα τα παιδιά του λαού, που θα έχει ενιαίο περιεχόμενο και θα αποσκοπεί στη διαμόρφωση προσωπικοτήτων και επιστημόνων στην υπηρεσία της ευημερίας του λαού... αυτού του τύπου η μόρφωση δεν μπορεί να υπάρξει στα πλαίσια του σημερινού συστήματος. Για να ικανοποιηθούν αυτές οι ανάγκες του λαού επιβάλλονται ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας.


Γιάννα ΣΤΡΕΒΙΝΑ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ