«Σήμερα είναι μέρα τιμής για την εργάτρια και γενικότερα για την εργαζόμενη γυναίκα. Και δεν μπορούσαμε διαφορετικά σαν Κόμμα να δώσουμε τον τόνο για τη γυναίκα, παρά σε ένα εργοστάσιο που έχει πάρα πολλές γυναίκες. Εδώ γίνεται η πραγματική συζήτηση. Γιατί, κοιτάξτε να δείτε -χωρίς να υποτιμάμε τις άλλες γυναίκες βεβαίως, ίσα ίσα είμαστε με τις γυναίκες όλων των λαϊκών στρωμάτων - πρέπει να πούμε ότι η εργατική τάξη, μέσα στην οποία είναι και οι γυναίκες, είναι αυτή που κυρίως παράγει ό,τι υπάρχει σε αυτόν τον τόπο. Είναι τάξη παραγωγός. Και γι' αυτό, δεν είναι και τυχαίο ότι οι πρωτοπόρες στο κίνημα για το ωράριο και για την ισοτιμία των γυναικών, ήταν εργάτριες, κλωστοϋφαντουργίνες και υφάντριες».

Μ' αυτά τα λόγια ξεκίνησε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, την ομιλία της στους εργαζόμενους - γυναίκες στην πλειοψηφία τους - της φαρμακοβιομηχανίας ΒΙΑΝΕΞ στη Μεταμόρφωση, όπου βρέθηκε με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας, μαζί με συνδικαλιστικά στελέχη της ταξικής Ομοσπονδίας Φαρμάκου. Η αντιπροσωπεία ξεναγήθηκε στους χώρους της παραγωγής και μοίρασε κόκκινα γαρίφαλα στις εργαζόμενες, που επιφύλαξαν θερμή υποδοχή στην Αλέκα Παπαρήγα.

«Να πω από την αρχή - σημείωσε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ - με μια μορφή διαμαρτυρίας, ότι η 8η του Μάρτη, Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας, δεν είναι γυναικογιορτή. Δεν είναι μέρα για γυναικοπαρέες στους δρόμους. Οχι ότι δεν πρέπει οι γυναίκες να βγαίνουν στους δρόμους και στις ταβέρνες και παντού, αλλά από το πρωί, ό,τι σχόλιο έχω ακούσει από δημοσιογράφους και διάφορους άλλους σχολιαστές, λένε αυτό το πράγμα: είναι η μέρα της γυναικοπαρέας. Οι γυναίκες, λένε, είναι μια ευκαιρία να ξεδώσουν, να πάνε στην ταβέρνα, να πάνε στο μπαρ και τα λοιπά. Κατ' αρχήν, αυτό, γιατί να μην έχουν οι γυναίκες το χρόνο να το κάνουν και άλλες μέρες; Αλίμονο αν είναι επιλογή για μια μέρα μόνο το χρόνο. Για εμάς, αυτή η μέρα είναι, κατ' αρχήν, μια μέρα τιμής στις εργάτριες γενικά, που το 1857, πριν από 150 χρόνια, ήταν κλωστοϋφαντουργίνες και υφάντριες, πρωτοπόρες στον αγώνα για το ωράριο, για ίση αμοιβή, για ισοτιμία.

Στα 150 χρόνια που πέρασαν, οι γυναίκες απόκτησαν πάρα πολλά δικαιώματα στο νόμο. Οχι όμως αντίστοιχα στην πράξη. Αναμφισβήτητα, η ζωή της γυναίκας έχει καλυτερεύσει - και αυτό σημαίνει ότι έχει καλυτερεύσει και η ζωή του άντρα, γιατί εμείς άνδρες και γυναίκες τους βλέπουμε ενιαία, σαν ζευγάρι, οικογένεια. Το ερώτημα είναι: Εχει καλυτερεύσει, αλλά αυτό είναι το μέτρο στη ζωή μας; Αν, δηλαδή, ζούμε καλύτερα σε σχέση με πριν από 150 χρόνια;

Εμείς θα λέγαμε: Με την πρόοδο της επιστήμης, της τεχνολογίας, με τη συσσώρευση του πλούτου που υπάρχει, πρέπει να κάνουμε σύγκριση με το τι ήμασταν πέρσι, πρόπερσι. Πρέπει να κάνουμε σύγκριση σε πολύ πιο σύντομο χρονικό διάστημα. Οταν τα πλούτη αυξάνονται και η γνώση προχωράει τόσο γρήγορα, γιατί πρέπει δηλαδή να μένουμε ευχαριστημένοι γιατί δε ζει η γυναίκα σήμερα όπως ζούσε πριν 50 και 60 χρόνια; Και ακριβώς εκεί βρίσκεται το πρόβλημα».

«Ξέρετε - συνέχισε η Αλέκα Παπαρήγα - κάθε βήμα που έκανε η γυναίκα προς τα μπρος, το πλήρωνε ακριβά. Με ποια έννοια: Πρέπει η γυναίκα να δουλεύει. Δείτε όμως πόσα καρπούζια σηκώνει στην ίδια μασχάλη. Κάθε βήμα, δηλαδή, προς τα μπρος σημαίνει όλο και περισσότερα βάρη. Για δείτε, το 1857 οι εργάτριες διεκδικούσαν μείωση ωραρίου. Λογικά, με την πρόοδο που έχει γίνει στα 150 χρόνια, με την άνοδο της παραγωγικότητας, με την αυτοματοποίηση της παραγωγής, τι ωράριο έπρεπε να έχει γενικότερα ο εργαζόμενος στην Ελλάδα και στην Ευρώπη; Είναι πολύ να μιλάμε για 35ωρο - 5ήμερο;

Γιατί λοιπόν, ενώ σε 150 χρόνια έγινε τόση πρόοδος, παραμένει 8ωρο και 7ωρο σε μια κατηγορία, και στην ουσία τώρα οδηγούμαστε στην αύξηση του εργάσιμου χρόνου; Οταν π.χ. στην Ελλάδα επιταχυνθεί η μορφή της μερικής απασχόλησης με τα τετράωρα, θα ψάχνεις δυο -τρία τετράωρα για να βγάζεις ένα μισθό. Οταν δε σε φτάνει το κανονικό ωράριο και ζητάς και μια δεύτερη δουλιά, αυτό σημαίνει αύξηση του εργάσιμου χρόνου. Για να μην πω ότι το 8ωρο τότε είχε ένα βαθμό εκμετάλλευσης, το 8ωρο και το 7ωρο σήμερα έχουν πολλαπλάσιο βαθμό εκμετάλλευσης, ακριβώς επειδή ανεβαίνει η παραγωγικότητα της εργασίας. Η εκμετάλλευση δε μετριέται μόνο έτσι.

Ενα λοιπόν ζήτημα ασφυκτικό για τη γυναίκα, είναι η μονιμότητα και σταθερότητα στη δουλιά, το ωράριο εργασίας, η αμοιβή που είναι χαμηλότερη από τις ανάγκες και την προσφορά της. Το ίδιο βεβαίως ισχύει και για τους άνδρες. Η διαφορά βέβαια αμοιβών παραμένει, δεν είναι ίση και ισότιμη, παρ' όλα αυτά ακόμα και εκεί που η σύμβαση είναι η ίδια, η εξέλιξη της γυναίκας είναι πιο δύσκολη. Δηλαδή, οι συνθήκες δουλιάς της γυναίκας έχουν γίνει χειρότερες, συγκρίνοντας με το τι είχε, με απώλειες κατακτήσεων και, κυρίως, με το πώς μπορεί να ζει».