«Εμείς βάζουμε το εξής ζήτημα», σημείωσε η Αλέκα Παπαρήγα, κλείνοντας την ομιλία της. «Σκεφτείτε, βγάλτε συμπεράσματα. Η εργατική τάξη και οι άλλοι εργαζόμενοι δεν έχουν αξιοποιήσει τα όπλα και τη δύναμή τους. Πιστεύετε πολλές φορές πως αν προσαρμοστείτε σε αυτή την κατάσταση, να μη ρισκάρετε κάτι διαφορετικό, ότι μπορεί η κατηφόρα να σταματήσει. Εγώ σας λέω ότι δε θα σταματήσει. Οι επιλογές σε ευρωπαϊκό και ελληνικό επίπεδο είναι τέτοιες που κάθε γενιά θα ζει χειρότερα από την προηγούμενη. Και αυτό θα θεωρείται "προχώρημα" και "εκσυγχρονισμός".

Σκεφτείτε, βγάλτε συμπεράσματα. Ολα αυτά τα χρόνια πέρασαν μέτρα αντιλαϊκά. Τώρα έρχεται το Ασφαλιστικό, η Παιδεία, νέα μέτρα στο Εργασιακό. Και καμιά φορά όσα δε φέρνει ο χρόνος, τα φέρνει η ώρα. Τα επόμενα χρόνια είναι πολύ κρίσιμα. Ο λαός δεν είπε την τελευταία του λέξη, οι γυναίκες δεν είπαν την τελευταία τους λέξη. Ας προβληματιστούμε και ας κατακτήσουμε μεγαλύτερη αισιοδοξία απ' όση έχουμε σήμερα, γιατί έχουμε δύναμη. Οταν δεν τη χρησιμοποιούμε, τότε δεν υπάρχουν αποτελέσματα. Δυο παγκόσμιοι πόλεμοι έγιναν στην Ευρώπη. Παρ' όλα αυτά, η θέση της γυναίκας με τους αγώνες βελτιώθηκε. Επομένως, αν δούμε τα πράγματα έτσι, ένα ρίσκο υπάρχει: Το ρίσκο της προσαρμογής και του φόβου για το καινούριο».

Και η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ συνέχισε: «Εμείς πιστεύουμε ότι ιδιαίτερα οι γυναίκες στην Ελλάδα μπορούν να αποτελέσουν μια δύναμη, και στο εργατικό και στο γενικότερο κίνημα, αντίστασης και μεγάλης φωνής. Μπορεί για τον εαυτό μας να πούμε "δε βαριέσαι, όπως ζω, ζω". Δεν μπορούμε όμως να το πούμε για την οικογένειά μας. Πρέπει να δείξουμε τη δύναμή μας. Δεν την έχουμε χρησιμοποιήσει όπως πρέπει. Χωρίς αυταπάτες, χωρίς μοιρολατρία, με αποφασιστικότητα να προχωρήσουμε. Γιατί λύσεις υπάρχουν. Και ο χρόνος μπορεί να μειωθεί, και το Ασφαλιστικό να γίνει καλύτερο και οι παροχές να γίνουν καλύτερες. Υπάρχει πλούτος και δυνατότητες σ' αυτόν εδώ τον τόπο που ζούμε, να ζούμε καλύτερα.

Και να σας το πω κι αλλιώς. Γιατί κάποιοι να ζουν καλύτερα από κάποιους άλλους; Δεν είμαστε όλοι φτωχοί, για να πούμε "κοιτάξτε να δείτε, τόσα μπορεί αυτός ο τόπος να μας δώσει". Αν ήμασταν όλοι φτωχοί, τότε δε θα μιλάγαμε για φτώχεια. Θα λέγαμε για ένα συγκεκριμένο επίπεδο που μπορούμε να κατακτήσουμε. Και από τη στιγμή λοιπόν που υπάρχει ταξική αντίθεση, αυτή η αντίθεση πρέπει να λυθεί προς όφελος των εργαζομένων. Ας μην ξεχάσουμε τις εργάτριες του 1857. Δεν ήταν τίποτα το ξεχωριστό. Ηταν σαν κι εσάς ακριβώς».